යාන්තමින් බේරා ගත්...

"ඉක්මනට වරෙන් බන් මන් උඹට දවස් කීයකට උඩදිද මේ ගමන ගැන කීවෙ..බලහන් උඹ දැන් මල පෙරේතයා වගෙ උදේට මූණ හෝදලාත් නැද්ද මන්දා ?"

"හරි හරි උඹ කිව්වා තමා දවස් කීපෙකට උඩදි . ඒත් උඹ තියන පොලු වල හැටියට මේක විශ්වාස කරන්න පුළුවන්ද?"

"හරි හරි බන් දැන් ලෑස්ති වෙලා වරෙන්කෝ..උඹව් සිරාවටම උදේට මූණ හෝදලා නේද ඉන්නෙ?"

"මගෙන් මුකුත් අහා ගන්න එපා..අපි උදෙන්ම නැගිටලා මූණ කට සෝදා ගෙන ඉන්නෙ..බලපන් මූනෙ සිරියාව උඹලගෙ වගේද ?"

"හරි හරි බන් ඔය වැලේ තියෙන්නෙ කමිසයක් දාගෙන නැගපන්කො මේකට"

හුටු හුටු ගාන නයින්ටි බයිසිකලේ ස්ටාට් එකේ තියාගෙනම පාලිතයා කෑ ගහනවා..

"යකෝ මේ රෑට ඇඳන් හිටි සරම පිටින්ම..හිටින් මන් කලිසමක් දමන් එන කම්..."

"බෑ බන් වෙලාව මදි වෙයි එතකොට..උඹ කලිසම් පටලවන් එන කොට අරෙහෙ කෝච්චිය ගිහින් තියෙයි..ඕන් ඔය සර්ට් එක දාගෙන වරෙන් බන්"

"මෙහෙම මේ සරම පිටින්.."

"ඔව් ඔව් උඹ ඉස්ටැයිල් එකට ඉඳලා වැඩක් නෑ එතන මන් නෙ ඉන්ඩ ඕනි..බැබලි බැබලි"

මාත් වැලේ තිබ්බ ශර්ට් එක යන්තම් ඇඟට  දා ගෙන දුවලා ගිහින් බයික් එකේ පිටි පස්සෙ සීට් එකෙන් ඉඳ ගත්තා... අද කාලෙ වගේ නෙවෙයි ඒ කාලෙ බඩු අදින්න තිබ්බ ඔය පිටි පස්සෙ සීට් එකේ ඉඳගෙන යනවා කියන්නෙ මහා අමාරු දෙයක්..


ඒ සීට් එක ගැන අයිඩියා එකක් ගන්න මේ ෆොටෝ එක 

බලන්නකෝ..නැත්නම් පස්සෙන් පහු ප්‍රශ්න දාහක් අහන්න වෙයි..


වෙලාවකට මේ මනුස්සයව මැව්වයි කියන මහ බඹා එක්ක මට එන කේන්තියක් අප්පේ...කියලා වැඩක් නෑ..එහෙම මහ බඹෙක් නැත්නම් ස්වභාව ධර්ම නීතියෙන් පරිනාමය වෙන කොට සමහර අංගෝපාංග හැදිච්ච විදිය ගැන මට නම් මහා අප්‍රසාදයක තමා තියෙන්නෙ..ඒත් මක්කා කොරන්නද ඉතින් ඔය හැදිලා තියෙන විදියටම අපිම එල්ලා ගෙන ඉන්න එපාය..

මන් බයික් එකේ ඉඳ ගන්නවත් එක්කම මට යාන්තමට ඇහුනා..

"යන දීපංකරේක පලයන් මේ හදපු කොළ කැඳ එක බීලා.."

ඒ අම්මගේ කටහඬ..

ඔහොම කිව්වට ආයි කීයට ආවත් ඔය කැඳ වීදුරුව ආයිමත් රත් කර කරලා මගේ අතට ලබෙන එක බුදු සුවර්..අපි මේ උදැනැහැක්කෙම කඩි මුඩියේ දුවන්න දඟලන්නෙ පාලිතයා තාම්ත් හිතෙන් විතරක් පෙම් කරන ගෑණු ළමයා වැඩට යන වෙලාවට බස් හෝල්ට් එකට ගිහින් බැලම දමා ගෙන ඉන්න මිසක්කා ආයි රටට ලෝකෙට වැඩක් කරන්න නම් නෙවෙයි..මුල දවස් වල නම් අපි ඉන්න දිහාවෙ බැලුවෙ නැතත්..දැන් නම් ටිකක් බලලා හිනා වෙන ගතියක් තිබ්බ නිසා..අපේ අප්‍රතිහත උත්සාහයේ ප්‍රථිපල නැහැයි කියන්ඩ බෑ..

මේ ළමයා යන බස් හෝල්ට් එක තිබ්බෙ අපේ ගෙවල් වල ඉඳලා කොහොමත් හැතම්මක් එක හමාරක් නිසාත් මාත් එක්ක කතා කර කර ඉන්ඩ වෙලාව ගිය නිසාත් දැන් මේකා පිඹලා යනවා..පාරවල් කිව්වට ඉතින් ඔය ගම් වල පාරවල් කියන්නෙ වල ගොඩැලි කඳු සියල්ලන්ගෙන්ම සපිරි නිසා මමත් උඩ විසි වෙවී එහෙට මෙහෙට වැනි වැනී යනවා පිටිපස්සෙ..

ටික දුරක් යන කොට පාරෙ තිබ්බ ලොකු වලක වැටිලා මාවත් උඩ ගිහින් ආයි අර සීට් එකට වැටෙන කොට මට කෑ ගැස්සුනා..ඇයි යකෝ අඩියක් දෙකක් උඩ ගිහින් ආයි බිමට වැටෙන කොට රිදෙන රිදිල්ල දන්නෙ ඔව්වයෙ පස්සෙ ගිය කෙනෙක්ම තමා.

ඒ එක්කම මට තේරුනා සිදු නොවිය යුතු යමක් සිද්ධ උනා කියලා.

"නවත්තපන් නවත්තපන් බයික් එක"

"ඇයි යකෝ කෑ ගහන්නෙ තව හැතැම්ම භාගයයිනෙ ඔහොම හිටහන් ඉඳගෙන"

"නෑ යකෝ නවත්තපන් පොඩ්ඩක් මගේ ** හිර උනා මේ මල මගුලේ.."

සුටුශ් ගාලා බයික් එක නවත්තපු පාලිතයා

"හෙමින් බැහැපන් හෙමින්"

මොන බැහිල්ලක්ද..එකක් විතරක් යන්ඩ පුළුවන්  පොඩි හිලකින් එකක් පස්සෙ එකක් දෙකක්ම ගිහින් අනිත් පැත්තට සෙට් උනහම ආයි කවර කතාද ?

"බෑ බන් නැගිටින්න බෑ.."

"මල මගුලයි මොකද්ද කරන්නෙ දැන්?"

"බයික් එක අරන් යන් අර දොල ළඟ තියෙන අකුල අස්සට..මොනවාවත් කරන්න බෑ මේ මිනිස්සු යන මහ පාරෙ"

"නැත්නම් අපි ඔහොමම යන්ද අර ටවුම වින්කලේට"

"පිස්සුද යකෝ තොට එතන ටවුමෙන් භාගයක්ම ඉන්නවා ඔය වින්කලේ අස්සෙ"

පාලිතයාගෙ හිනාවට මට මල..

"හා යමන් යමන්  නැත්නම් අපි බස් හෝල්ට් එකට ගිහින් ආපහු එන ගමන් යන්ද බන්..ඉතින් උඹ ඔහොම්මම ඉඳ ගෙන හිටින්..මන් එනකන්..

"පිස්සු කෙලින්ඩ එපා බන් යමන් අර අරඹට.."

ඔය කියන අරඹට යන්න තිබ්බෙ සියාතු මාමගේ වත්ත මැදින් තිබ්බ අඩි පාරකින්..නැත්නම් ටවුන් එකට ගිහින් හෙන වටයක් එන්න වෙනවා ඔය කෙටි පාර නැත්නම්.. ඒත් තමන්ගෙ වත්ත මැදින් පාරක් යනවට අකමැති සියාතු මාමා වැටක් ගහලා තමන් ප්‍රිය මනාප අයට විතරයි ඔය කෙටි පාර පාවිච්චි කරන්න දුන්නෙ..

"යනවනම් පලයල්ලා හැබැයි බයික් එක තල්ලු කර ගෙන. උඹලා ඔය දඬු මොනර වල අස්ප රේස් ගිහින් මගේ වගාව විනාශ කරනවා නෙවෙයි.."

ඔන්න සියාතු මාමගෙ නීති කොන්දේසි..පලිතයා සියාතු මාමව පැත්තකට අරන් ගිහින් කාරනෙ කිව්වහම තමයි මිනිහගේ හිත පොඩ්ඩක් බුරුල් උනේ..

හිනාව තද කරන් හිටියට සියාතු මාමා මන් දිහා බලපු බැල්මට මට ලැජ්ජා නොහිතුනාමත් නොවෙයි. මොනවා කරන්නද ?

එච්චර මිනිස් වාසයක් නැති අකුලක් අස්සට බයිසිකලේ අරන් ගිය පාලිතයා

"දැන් හෙමින් නැගිටපන්.."

"නැගිටින්න බෑ බන් හිර වෙලා..මේක ගලවලා යයි.."

"එහෙනම් කොහොමද කරන්නෙ?"

"හෙමිහිට එකක් අරන් මේ ගිය හිලෙන් ආපහු තල්ලු කරන්න ඕනි..ඊට පස්සෙ අනික"

"ඉතින් එහෙම කරල නැගිටපන්..තාම බස් එක යන්න වෙලාව තියෙනවා."

"යකෝ මට එච්චර නැමෙන්න බෑ මෙහෙම ඉඳ ගෙන..උඹ හෙමිහිට කරහන්"

"ඊඊයා මට නම් බැ.."

"යකෝ...මන් ආවෙ උඹේ වැඩේට..දැන්...."

කියන කොටම සියාතූ මාමා එනවා මේන් බෝතලෙයක් අරන්..
සියාතු මාමා හෙමිහිට අර බෝතලේ තිබ්බ  පොල්තෙල් ටිකක් ගාලා බොහොම සීරු මාරුවෙන් වැඩේ කලා..

ඊට පස්සෙ මේ න් දෙන්නා එක්කම හිනා කනවා..මන් වේදනාවෙන් බිම ඉඳ ගෙන ඉන්නවා ඊට වඩා වෙච්ච නව නිංගිරාව..මොන ජගතාටවත්  මේ සිද්ධිය අනිත් උන් දැන ගන්න එක නවත්තන්න බැයි කියල මතක් වෙනකොට නම්..මට එන කේන්තියක්..

"මන් එන්නෙ නෑ මීට පස්සෙ ඔය වන්ඩියෙ..උඹ පලයන් මන් පයින්ම එන්නම්"

සියතු මාමා තමන්ගෙ පලේ තිබ්බ කොට්ටයක් දාලා සීට් එකේ අනතුරුදායක කම අඩු කල නිසා මන් පයින් ගෙදර ගියේ නෑ..අන්තිමේ පාලිතයා බැන්ඳෙත් ඒ ළමයවම තමයි..බාල කෙලීගෙ වැඩිවිය පත් වෙච්ච මංගල්ලෙට පහු ගිය දිහක  මන් ගිය ගමන් මේ  කතාව මූ සභාව මැද්දෙම ඇදලා ගත්ත නිසා මගෙත් මතක වැලි තලාවෙන් වැහිලා ගිහින් තිබ්බ සිද්ධිය ආයි මතක් උනා..



ප.ලි.
මේක වෙන කෙනෙකුට උනාය..කියලා මන් ඔළුවෙන් හිටං කිව්වත් වැඩක් නොවන බව දන්න නිසාත්..මගේ වර්ශන් එක මෙහෙම ලිව්වා..මෙහෙම කතාවක් අහලා තියෙන වගක් කාට හරි මතක් වේ නම්..ඔව්..මම මේ කතාව මේ වගේ තව කතාවක කමෙන්ට් එකකට ලිවා මතකයි..