ගමක (අ )සුන්දර සුවඳ...

"පැනපං පොල්ල උඩට දුව ගෙන ඇවිත්"

අමිත් කෑ ගසයි..

මාද දුවගෙන ගොස් අමිත් උස්සාගෙන සිටින අත අස්සෙන් පොල්ල උඩට පැන්නෙමි..

ඉලක්කය තරමක් හරි ගියද මාගේ තට්ටම් දෙක හරියටම පොල්ල උඩ නොරැඳීම නිසාත් මාගේ සමබරතාවය බිඳී ගොස් එහාට මෙහාට වැනෙන්නට වීය..මට පොල්ල උඩට පනින්නට උස්සාගත් අත අමිත් ආපසු තැබුවේ බයිසිකලයේ හැඬලයේ නොව මාගේ කොන්ද මතයි..තරමක වේගයෙන් ඉදිරියට ඇදී යන බයිසිකලය අසල තුබූ වැටක වැදී වැලි පාර අයිනේ වූ කානුව මතට රූටා ගියේ අප දෙදෙනාද සමඟිනි.
ඒ වෙලාවෙ ඇඬුවාද සිනාසුනාද යන්න මතක නැති මුත් වැලමිටි, මැණික් කටු දනිස් සහ විළුඹ ලෙලි ගැසී තිබූ බව නම් මතකය. පහල කොරටුවේ සිටි ජේමිස් මාමා මට බනිමින් මා වඩා ගෙන ගෙදරට බාර දුන් පසු නම් මා ඇඬුවා මතකය.. ඒ ,

"ඔය රොඩීත් එක්ක ආශ්‍රය නවත්තන්න කියලා කොයිතරම් නම් කියලා තියෙනවද ? අහන්නෙ නැති එකා අතපය නෙවෙයි මුළු සරුවාංගෙම කඩා බිඳගෙන ආවත් මන් නම් බලන්නෙ නෑ"

අම්මාගේ ගෝරනාඩුව මැද තාත්තාගේ වේවැල් පාර හත අට..බයිසිකලෙන් වැටී තුවාල සිදු වූ වේදනාවතත් වඩා දැඩි වීය.
ජේමිස් මාමා කටේ දමා හප කරන ලද කෝපි දළු වලට සියළු තුවාල පසු කලක සනීප වූවත්..

මාගේ සහ අමිත්ගේ මිතුරුකම කිසිදා නිමා නොවීය..

"මොකද්ද රොඩී කියන්නෙ ? ඒ මිනිස්සුන්ගෙ ඇඟේ ගහලා තියෙනවද ඕක?" අර බුදු හාමුදුරුවො නජජ්ජා වසලෝ හෝති කියල දේශණා කලේ මොකද්ද ? පන්සලේ මහා දායකයා වෙච්ච තාත්තාත් ඔව්වා පිලි ගන්නවනම් ඉතින් අනික් ම්නිස්සු මොකද ?" 

කර දඬු උස් මහත් වනවිට වේවැලට අවනත නොවන වයසේ මා ප්‍රතිතර්ක ගෙනාවද වැඩිහිටියන් කිසිදා තම මතය වෙනස් කලේ නැත..

ගමේ කෙළවරක වූ කටු මැටි ගෙයක ජීවත් වූ අමිත්, ඔහුගේ නංගී අම්මා සහ තාත්තා ගමේ සියල්ලන්ම සැලකුවේ පහත් කුලයට අයත් පවුලක් ලෙසය. උසස් යැයි සම්මත මුළු ගමටම වඩා උසස් ගතිගුණ රාශියක් ඔවුන් සතු වූ බව මා දන්නේ මා එම නිවසට නිතර යන එය අයකු වීම නිසාය. අමිත්ද මාගේ පන්තියේම වූවත් ඔහු පන්තියෙන්ද කොන් කර තිබිනි. එක් කකුලක් කැඩුනු මේසයක් සහ කබල් පුටුවක් ඔහුට සැමදා වෙන්වී තිබුනි.

නමුත් ඉගෙනීමේ අති දක්ශයකු වූ අමිත් පන්තියේ සිටින විසි දෙනාගෙන් පහලොස් වෙනියාගෙන් මෙහාට කිසිදා පැමිණියේ නැත. එයට හේතුව පාසලේ අපට ඉගැන්වීමට සිටි මාන්නක්කාර ගුරුවරු සහ ගුරුවරියන් නිසාය. 

ඔවුන් කිසිදා අමිත්ට හෝ ඔහුගේ නැගනියට පාසලේ විශයන්ට ඔවුන්ට හිමි ළකුණු දුන්නේ නැත. 

එය වඩාත් පැහැදිලි වූයේ පාසැල් විභාග වලදී වැරදුණු ගනන් සහ වැරදියට මා සපයා තිබූ උත්තර සහ අමිත්ගේ හරි උත්තර සැසඳුවද ඔහුගේ ලකුනු ප්‍රමාණය මට වඩා අඩු වීම නිසාය.

"එන්න එපා රොඩියා අපි එක්ක සෙල්ලමට"

මූණටම කියන්න තරම් දරුණු වූ අප පාසලේ අනිත් ළමයින් සියල්ල මටද අප්‍රසන්න වුවත්..මා සහ අමිත්ගේ දැඩි මිතුරු කම එක් අතකින් මුළු ගමටද මුළු පාසලටමද තරමක රහසක් වීය..

"එපා ඔයා මාත් එක්ක කතා කරන්න අනික් අය ඉද්දී...ඔයාත් කොන් වෙයි ඒ ගොල්ලන්ගෙන්.. අපිට නම් මේවා පුරුදුයි"

"පිස්සුනෙ උන්ට අමිත් මන් ලෑස්ති නෑ ඔය ගමේ එකාලා කියන කියන විදියට ඉන්ඩ..මට ඕනි විදියට මන් ඉන්නෙ"

"එහෙනම් අපේ යාළු කමත් මෙතනින්ම ඉවර වෙයි ඕන්"

"මේ පුංචි මහත්තයා අපේ කොල්ලා එක්ක තියෙන පයුරු පාසානම නවත්තන්න. ඔය ගොල්ලන්ගෙ ලොකු මහත්තයා ලොකු නෝනා එහෙම දැන ගත්තොත් අපිට ගමෙත් ඉන්න හම්බ වෙන්නෙ නෑ..යාන්තම් මේ අගුවෙ වැටිලා ඉඳලා මේ පොඩි උන් දෙන්නට අකුරු ශාස්තරේ උගන්නා ගෙන අපිත් මෙහෙන් යනවා පොඩි මහත්තයො"

අමිත් සහ ඔහුගේ මව ගේ මේ අදහස් නිසාම මාද තව දුරටත් ඔවුන් හා ආශ්‍රය රහසක් ලෙසම පවත්වා ගෙන ගියෙමි. 

"ඔව් අපි රොඩී තමයි යකෝ ඔය කුලවන්තයින්ට තියෙන එව්වාමයි අපිටත් තියෙන්නෙ මේන් බලපියව්"

එක දිනක හවසක හොඳටම බී ගත් සොයි මාමා අමිත්ගේ පියා නිරුවතින්ම ගම හරහා ගොස් තිබුනේ යම් කටයුත්තකට පන්සලේ සහාය ලබා ගැනීමට ගොස් එහි හාමුදුරුවන් වහන්සේ ඇතුළු දායක සභාව ඔහුගේ ඉල්ලීම සපුරාම ප්‍රතික්ශේප කර තිබූ බැවිනි.

"ආ මේ කුලවන්ත පොඩි මහත්තයා වඩින්ඩ ඔබතුමාගේ ගෙදරට.... මෙහෙ මේ රොඩී ගේ අස්සෙ රිංගන්ඩ එපා ආයි "

කිසිදා නොවූ ආකාරයට මාද සෝපාහාසයට ලක් වූයේ දායක සභාවේ මුලසුන දැරුවේ මා පියා නිසාය..

නැවතත් දින කීපයකින්ම ඔහු මාගේ දර්ශණය එතරම් ගනන් ගත්තේ නැත...පෙරදා මෙන්ම අමිත් සහ ඔහුගේ නැගණිය මාගේ සොයුරන් හා සොයුරියන් වූවෝය. 

"ආ බන් මොකද්ද ඇත්තටම රොඩී කියන්නෙ බලහන්කො උඹටයි මායි තියෙන්නෙ එකම ජාතියෙ ඒවම තමයි..අර උඹලගේ තාත්තා කීව කතාව හරි තමා"

ගෙදරට හොරෙන් ගම පහල ගලා යන අතු ගංගාවේ  කලිසන් කොට දෙක අසල අත්තක රඳවා දියබුන් ගසමින් පිහිනමින් සිටි මා අමිත්ට කීවෙ ඔහු කොක් හඬලා සිනා සෙන්නට වීය. 

"ඔය සේරම මිනිස්සුන්ගෙ මනස්ගාත බන්. කවදා හරි ඕවා වෙනස් වෙනවා එදාට ඔය සේරම මිනිස්සු දුක් වෙයි කවදාක හරි තමන් වගේම මිනිස්සු ටිකක් පහත් කරලා සලකපු එක ගැන"

මුළු ගමෙන්ම කොන් වී සිටි අමිත් සහ නැගනිය අන් අය හා සෙල්ලම් කරන මුළු කාලයම ගත කලේ පොත් කියවීමටය. මා දන්නා පරිදි පොත් 2000ක් පමණ වූ සම්පූර්ණ පුස්තකාලයම ඔහු කියවා තිබිනි. එනිසා අමිත් එවකටත් එම වයසේ සිටින අපට වඩා මහා දැනමුත්තෙක් වීය..නමුත් විටෙක මා හැර ගමේ කිසිවෙක් ඔහුගේ එම දැනමුතුකමින් ප්‍රයෝජන ගත්තේ නැත. 

විටෙක සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙන් පවත්වන සාහිත්‍ය රචනා තරඟයට මාගේ නමින් මා ඉදිරිපත් කලේ අමිත්ගේ නිර්මාණයයි. ඒ මූලිකව අමිත් ඉදිරිපත් කරන නිර්මාණය මුලින්ම කුණු කූඩයට යන නිසාය. 

එය අන්තර්පාසැල් තරඟවලින් ප්‍රථමස්ථානය ලද අතර එයම ඉදිරිපත් කල දිස්ත්‍රීක් තරඟවලින්ද ජය ගත්තේය. නමුත් අන්තර් දිස්ත්‍රීක්ක තරඟය එම වෙලාවේම දුන් මාතෘකාවක් අරඹයා ලිවිය යුතු එකක් වූ අතර මාගේ නිර්මාණය මුල් නිර්මාණ 25 අතරේවත් නොතිබුනි.

"උඹ මොකද අර රොඩින්ගෙ ගේ අස්සෙ රිංගනවා කියන්නෙ ?"

"කවුද කීවෙ ?"

"අර සොපි අක්කා දැක්කා කිව්වෙ හවස උන් එක්ක කනවා බොනවා ලැජ්ජා නැද්ද යකෝ තොට ඔවුන්ගෙ කන්න බොන්න ? අපි උඹලට මෙතන කන බොන එව්වා අඩුවක් කරලා තියෙනවද කවදාවත්"

"ඔය සොපි ආච්චිගෙ බොරු. මන් කෑවේ බිව්වෙ නෑ. අමිත්ගෙන් පොත් කීපයක් ඉල්ලා ගන්ඩ ගෙදරට නම් ගියා"

ඇත්තම තත්වය නම් අමිත්ගේ අම්මා උයන පිහින තරම් රසට ඉවීමට අපේ අම්මාට කිසිදා නොහැකි වීමය. ගමේ ගොඩේ වැවෙන අල, පලා කොල සියල්ලම පුදුම රහට ඉවීමට ඈට මනා හැකියාවක් තිබිනි. තාත්තා පොලට ගොස් රැගෙන එන අල, බෝංචි, පරිප්පු කා ඇති වී තිබූ මට අමිත්ගේ ගෙදර බත් මාලු දිව බොජුන් පැරැදවීය. ඔවුන්ද ඉතා කැමැත්තෙන් මාගේ පංගුව වෙනම තබා තිබිනි..

කාලය මෙසේ ගත වෙද්දී අප පාසැලේ සාමාන්‍ය පෙල විභාගයට සූදානම් වෙමින් සීටියෙමු. මාගේ අයියාද මේ වන විට උසස් පෙල හැදෑරීමට කොළඹ පාසලකට ගොස් තිබූ නිසාම අප පවුලේ සියල්ලෝම මට අවශ්‍ය සියළු පහසුකම් ලබා දුන්නේ විභාගය ඉතා ඉහලින් සමත් වෙතැයි බලාපොරොත්තුවෙනි.

අමිත්ගේ බලකිරීම් සහ උදව් නොවන්නට මා කිසි දිනක විභාගයකට පොතක් අත තබන්නේවත් නැත..

දෙසැම්බරයේ තිබූ විභාගයේ ප්‍රථිපල පැමිණියේ අප්‍රේල් මාසයේ මුල සතියේය. යාන්තම් කලා විශයන් කිරීමට පමණක් සමත් වී තිබූ මා වඩාත් සතුටු වූයේ අමිත්ට අවසානයේ සාධාරනය ඉෂ්ඨ වී තිබූ බැවිනි. විෂයන් අටටම ඩී සාමාර්ථ ලබා ගනිමින්..ඒ කාලයේ සාමාන්‍ය පෙල විෂයන් අටක් වූ අතර ලබා ගත හැකි උසස්ම සාමාර්ථය වූයේ ඩී ය. උසස් ලෙසින් සාමාන්‍ය පෙල සමත් වී තිබිනි.එය පාසලේම මේ වෙනතෙක් තිබූ උසස්ම ප්‍රථිපලය වීය.

සැබැවින්ම සතුටු විය යුතු තැනක මාන්නක්කාරයන් විසින් සතුටු වූයේ මූනිච්ඡාවට පමණි..

අමිත්ගේ පවුලම සතුටින්ම ගත කලා දින කීපය එම දින කීපය වීය..
"මන් කොහොම හරි කොල්ලව කොළඹ ඉස්කෝලෙකට දානවා. මෙච්චර ගින්දර කෑවෙ මන් මේ ටිකට නේන්නම්" 

මාමා සතුටු කඳුළු වගුරුවයි..

"මන් නම් එහා ටවුන් එකේ ඉස්කෝලෙට තමා ඒ ලෙවල් කරන්න යන්නෙ"

"තව සැරයක් කරහන් බන් උඹට මන් පොත් ටික සේරම දෙන්නම්"

"පිස්සුද බන් ආයි පාඩම කරන්න බෑ"

කොවුල් කූජනයෙන් මුළු ගමම ඇළලී යද්දී සැවොම සිංහල අළුත් අවුරුද්දට සැරසෙන්නට වීය.

ඒ අප්‍රේල් 11 වෙනිදාය..යාන්තම් බිම් කරුවල පහ වෙද්දී සොපි ආච්චී කෑ ගසමින් අප නිවසට දිව ආවේය. 

"අරුන් ඉවරයි අරුන් ඉවරයි"

ඈ හති හලයි.. මාද ඇස් වල කබ කඩමින් ඇඳෙන් බිම බැස්සෙමි. 

"කවුද බන් අරුන් කියන්නෙ "

මදක් නැවතී හුස්ම අල්ලා ගත් ඈ ,

"රොඩියලගේ ගේ පුච්චලා ඊයෙ රෑ..බිමටම සමතලා වෙලා"

සැතපුම් භාගයක දුරක් මා දිව ආවේ කෙසේදැයි මා හට මතක නැත. ගමේ උන් කීප දෙනෙක් බිමට සමතලා වූ ගේ අසල රොක් වෙමින් සිටී. අයෙක් තවමත් පිළිස්සෙමින් තිබූ වහලේ රීප්ප අවුස්සමින් ඒවා පිරික්සයි...
මාගේ සියොළඟම ගිණි ඇවිලෙන්නට වීය. 

අනේ මොවුන් හතර දෙනා මේක යට ඉන්න නම් එපා ...දෙයියනේ..ඒක නම් වෙන්න එපා..මගේ සියළුම ඉන්ද්‍රීයන් කෑ මොර දෙන්නේ එකම ප්‍රාර්ථනාවකිනි...

"කවුද බන් මේ තිරිසන් වැඩේ කලේ ?"

"කවුද බන් දන්නෙ ? උඹ නොකර සද්ද හිටින්.... අපිටත් ඕවට වග උත්තර බඳින්න වෙයි..හැබැයි මහ රොඩියා හිටියෙ උගෙ පුතන්ඩියා ඉස්සර කරගෙන මහ ඒජන්ත වෙන්නනෙ"

ගිණි ගෙන දැවෙන මාගේ පඤ්චෙන්ද්‍රීයන් හා ගැටෙන්නේ අසල වූ කාගේ කටහඬඳැයි නිච්චි නැත.. 

අනේ මේ ගින්නට මේ හතර දෙනා අහුවෙලා තියෙන්න නම් එපා...මා සිත මුමුණයි..

අප සිටි පැත්තට විරුද්ධ පැත්තේ සිට තවමත් පිලිස්සෙමින් අඟුරු වෙමින් පවතින සුන් බුන් අවුස්සමින් සිටි පිරිස,

"අයියෝ...."

හඬ නගන්නට වූයේ මා සියොළඟම හිරිවට්ටමිනි...





 

මතු සම්බන්ධයි...