සර්පයා දුටුවාද ?

"කොච්චර දැනුවත් කලත් වැඩක් නෑ..සර්පයෙක් කෑවහම කාපු සර්පයාව මරාගෙන එන්න ඕනි..එතකොට අපිට කෑවෙ මොකාද කියලා අඳුරා ගන්න පුළුවන්. ඊළඟට ඉන්ජෙක්ශන් දෙන්න ලේසි."


දොස්තර මහතා නුරුස්නා ලීලාවෙන් පවසමින් තමන් ලියූ තුණ්ඩුව හෙදි සොයුරිය අතට දුන් අතර නින්දෙන් අවදිවීම පිළිබඳ තවමත් අපහසුතාවයෙන් සිටි ඇය වහා යම් එන්නතක් ගෙන එය මා හට දුන්නාය. සර්පයා කෑ ස්ථානය තවමත් පිළිස්සෙන සුළු වේදනාවක් ගෙන දෙමින් ඇදුම් කයි


."ලෙඩා ළඟ කවුරුවත් නවතින්න ඔනි නෑ. උදෙන්ම එන්න බලන්න"


හෙදියගේ නියෝග නොතකා අදාල වාට්ටුවේ ඇටෙන්ඩන්වරයකුට යම් ගතමනාවක් ලබා දී මාගේ මිතුරකු මාළඟ නැවතීම මා  හට ගෙන දුන්නේ ඉමහත් සහනයකි. 


යහළුවකුගේ මල ගෙදරකට ගොස් ආපසු එනවිට කැලෑබද පාරේ සිටි යම් සර්පයකු දෂ්ඨ කිරීම නිසා  මා අසල පිහිටි ආණ්ඩුවේ රෝහල වෙත ගෙන ආවේ මධ්‍යම රාත්‍රියද පසු වී මොහොතක් ගත වූ විටය..


"නිදා ගන්ඩ බලහන් මචන්.. තාම රිදෙනවද ?"


 මාගේ මිතුරා කකුල අතගාමින් මාගේ ඇඳේ අසලම වාඩි වී සිටී.


"බය වෙන්ඩ එපා.. ඉන්ජෙක්ශන් එක ගහලා තියෙන්නෙ..විස බහී සුටුශ් ගාලා" 
ඔහ් මා සනසන්නට කියයි.


"තාම ටිකක් රිදෙනවා මචන්..උඹත් ඔහොමම ඔය පුටු ඉඳන් නිදා ගනින්"


මාද වේදනාව සිතින් සමනය කර ගැනීමට උත්සාහ ගනිමින් කීවෙමි..
මාගේ සිතුවිලි මාගේ ළමා කාලය වෙත පියඹා යයි. ඒ පාසලේ හය වන පන්තියේ ඉගෙන ගන්නා කාලයයි. මගේ සගයා වූයේ අපගේ ඥාති සොයුරකුගෙ පුතෙකි. ඔහු මට වඩා අවුරුදු තුනක් පමණ බාලය. අප දෙදෙනා ඔවුන්ගේ නිවසේ සෙල්ලම් කරමින් සිට..අසල වූ කුඹුරු යායේ නියර මත හිඳ සරුංගල් ඇරීමට පටන් ගත්තා මතකය. නමුත් සරුංගලයඋඩට යැවීමට තරම් සුළඟක් නොතිබූ බැවින් අප දෙදෙනාටම එය එපා වී තිබුනි.


 "අපි බතල පුච්චලා කමු"


අදහස මාගෙනි. කුඹුරු යායේ සශ්‍රීක ලියැදි මෙන්ම පාළුවට පුරන් වී තිබූ ලියැදි කීපයක්ම තිබුනි. ඉබේම වැල ගොස් ලියැදි  කීපයක්ම වැසී ගොස් තිබුනේ බතල ගාලකිනි. මීට පෙර කීප වතාවක්ම අප මෙම බතල ගාලෙන් සමහර දිනක අපහේ කකුල් තරමේ විශාල බතල අල හාරා ගිණි ගොඩක් දමා පුළුස්සා කා ඇති නිසා අප දෙදෙනාම සරුංගල් පසෙක දමා නතල සෙවීමේ කාර්යයට අවතීර්ණ වීමු.බතල අල කීපයක් හාරා තිබියදීම එක් විටම මාගේ කකුල පිලිස්සී යන තරමේ වේදනාවක් ඇති වූයේ හාම මා කකුල දෙස බැලූයේ කකුල දිගේ සර්පයකු ඇදී එයි. කෑ ගසා ගෙන ඉවතට දිවූ මුත් ඒ වනවිටත් ඌ මාගේ වලලුකර සමීපයට දල පහර කීපයක්ම එල්ල කර ඇත. අපගේ ඥාති සොයුරා මා හනික ගෙදර රැගෙන ගියේ එසැනින් අම්මා බුලත් අතක්ද ගෙන සර්ප වෙද මහතා හමුවන්නට ගියාය. ඔහු ගමේම ප්‍රසිද්ධ සර්ප වෙද මහතාගේ බාල පුතායි.. ඒ වනව්ටත් මා උවමනාවෙන්ම සර්පයා අල්ලා කවා ගෙන ඇති නියායෙන් මා හට බැන වදිමින් සිටි තාත්තා දෙස බැලූ  වෙද  මහතා


"බැනලා ලෙඩාව කලබල කරලා ගොඩ ගන්න නම් බෑ මාමා යන්ඩ අහකට"


කකුල හොඳින් පරීක්ශා කර බලා,


"හ්ම්ම් සෙනසුරාදා දල එකහමාරක් වැදිලා තියෙන්නෙ.. කාල තියෙන්නෙ පොලොන් තෙලිස්සෙක් පාටයි" 


දොඩම් කටුවක් ගෙන මා බෙරිහන් දෙද්දීම සර්පයා දෂ්ඨ කල ස්ථානය කඩා දුම්මලා දුම් අල්ලමින් යම් විශ අදින ගලක් තුවාලය මතින් ගෙන ගියා මතකය. මෙය පැය කීපයක් තිස්සේම කල අතර මාගේ කකුලේ වේදනාව අස්සේම මා හට නින්ද ගියේ දුම්මලා සුවඳත්, වෙද මහතාගේ මිහිරි ස්ත්‍රෝත ගායනයත් මැද්දේය.. අම්මා මා ඇහැරවා යම් බෙහෙත් කොල සහිත මැල්ලුමක් හා හොද්දක් සමඟ කෑම කැව්වා මතකයේ තිබෙන අතර ඒ වනවිටත් වෙද මහතා අප නිවසේ අන් අය සමඟ සුහද කතා බහක යෙදෙමින් සිටියේය. යම් පමණකින් අඩු වූවද කකුලින් නැගෙන වේදනාව නිසා කෑම පිරියක් නොතිබුන නිසා මා කෑවේම නැත.. නැවතත් වෙද මහතා තම කාරිය පටන් ගත් අතර මා හට නින්ද ගියේය. වෙද මහතා රෑ මැදියම් වනතුරුම මෙම විශ ගල මඟින් විශ ඇද්දීම කල බව පසුව මා හට කීවේ අම්මායි. සමහර අසාධ්‍ය ලෙඩුන් ළඟ රැය පුරාවටම මෙසේ ප්‍රතිකාර කරන බව ගම්මුන් පවසන්නේ වෙද මහතා පිළිබඳ ඇති ඉමහත් ගෞරවාදර භක්තියකින් යුක්තවය.  දින දෙක තුනක් ඇවෑමෙන් මා හට හොඳින් ඇවිදීමට හැකි වූ අතර.. මා අම්මා සමඟ  වෙද  මහතා හමු වී බුලත් අතක් දී ඔහුට වැඳ නමස්කාර කලෙමි. 


"ආයි එහෙම ඔය බතල ගාල් අස්සෙ රින්ගන්නෙ නෑ"


ඔහු මාගේ හිස අතගාමින් සෙනෙහසින් කී ආකාරය තාමත් මතකය. 
අප දුන් බුලත් අත හැරෙන්නට කිසිම පඬුරක් ඔහු පිලි ගත්තේ නැත. ඒ ඔහුගේ හැටිය. ගමේ අයට වෙද මහතකු වූවත් ඔහු කුඹුරු යායක් අස්වද්දන ගැමියකු වූ බැවින් ඔහුට අඩු පාඩු නොවූ බව අපේ වැඩිහිටියන්ගේ කතා බහ තුලින් මා වටහා ගත්තේය. අද ඔහු ජීවතුන් අතර නැත. ඔහුගේ ඊළඟ පරම්පරාව වෙදකම ඉගෙන ගත්තේද නැත..ඔහු මිය යන තුරුම අහල ගම හතේම සර්ප දෂ්ඨනයට ලක්වූ බොහෝ අය ගොඩ දමා තිබුනි.. නමුත් ආණ්ඩුවේ රෝහල් වලට ඉන්ජෙක්ශන් එකක් පැමිණීමත් හාම.. ගම කැලෑ එලි වී සර්ප වාසස්ථාන නැතිවී ගොස් බෙහෙතකටවත් සර්පයකු සොයා ගැනීමට නොහැකි වීමත් සමඟම ඉහවහා ගිය මනුස්සකමින් පරිපූර්ණ මෙවන් වෙද මහතුන් අපගේ මතකයට පමණක් සීමා වීම සිදු වූයේ කාගේ අවාසනාවටදැයි මා හට තාමත් පසක් කර ගත නොහැක..අදද වෙද මහතකු ඇස ගැටුනහොත් හිඳි අසුනෙන් පවා ඉබේම නැගිට්ටවෙන්නේ මෙම සිද්ධීන්ගෙන් පොහොසත් වූ දිවිය නිසා බව නිසැකවම පැවසිය හැක.


පසු දින වනවිට මාගේ කකුලේ  වේදනාව පහවී ගොස් තිබුනි.. ඉදිමුම තවමත් පවතී.. තව දින කීපයක් රෝහලේ නැවතී සිටීමට සිදු වන බව පැවසේ.


"ලියන්නා ඩොක්ටගෙන් ලියුමක් අරන් එන්න.. ඉන්සුවරන්ස් ක්ලේම් එක ගත්තහැකි නැවතිලා ඉන්න එක දවසට රු. 1500 ගානෙ ගෙවනවා"


කාර්යාලයෙන් නිවාඩු ඉල්ලීමට ගත් දුරකතන ඇමතුමට නිවාඩු ලිපිකරු මා දැනුවත් කලේය..


කාලය වෙනස්ය..


තාලය වෙනස්ය..

සිතට නිමා නොවන දුකක් දැනෙන්නේ සර්පයා දශ්ඨ කල නිසාම නොවේ..