අනේ අනිච්චං...

http://www.dailymail.co.uk/news/article-2343198/Is-mean-higher-plane-Buddhist-monks-caught-film-travelling-private-jet-wearing-stylish-aviator-shades-listening-iPods.html
ගිහි ජීවිතය කියන්නේ දුක්ඛ දෝමනස්සයන් ගොඩක්..
ඔව් අටලෝ දහමටම මුහුණ දෙන්න සිද්ධ වෙලා තියෙන අපේ බහුතරයකගේ ජීවිත අනියත බව ඉදිරියේ අන්තිම තෙල් බිංදුවෙන් දැවෙන පහන් සිලක් වගේ...

අට ලෝ දහම ඉස්සරහදි කැඩිලා බිඳිලා යන සිත වාරු කර ගන්න ඉස්සර කාලෙ අපි දුවල ගියේ පන්සලට..ගිහින් හමු උනේ පන්සලේ හාමුදුරුවො..හාමුදුරුවොත් අපි එනකම් සැදී පැහැදී හිටියා  අපේ දුක් කම්කටොළු බොහොම සාවධානයෙන් අහලා ඒවට බෞද්ධ දර්ශනයේ තිබ්බ මඟ ඔස්සේ යම් යම් කරුණු වලින් අපිව දැනුම්වත් කරලා වාරු නැතුව එහෙට මෙහෙට වැනෙන හිත ආයි එක තැනකක නොසෙල්වෙන විදියට තනන්න උදව් වෙන්න...ඔහොම විඩින් විඩේ තනපු හිතත් එක්ක අපි ඉස්සරහට යන හැටි දැකලා හාමුදුරුවොත් නොහොම නිරාමිස සතුටක් අත්විඳින්න ඇතියි කියලා හිතෙනවා..

ඉගෙන ගෙන හැඩගැහෙන්න ඉගෙන ගෙන හැඩ ගැහෙන්න..මූලාශ්‍රයක් වෙච්ච පහන් ටැඹක් වගේ අපේ හිත ඇතුලේ පන්සලේ හාමුදුරුවො වැඩ උන්නත් එක්කම අපේ හිතේ ඇඳුනු චිත්ත රූපය හරිම ශාන්ත, නිවුනු, සිත පහන් කරවන රූපයක් හිමිව තිබුනා..
ඒත් අද...

බොහොම සංකීර්ණ සමාජ ගැටුම් රාශියකට මූණ දෙන්න වෙලා වගේම අටලෝ දහම බොහොම ප්‍රචණ්ඩ විදියට අපේ ජීවිත වලට බැට දෙන කොට...කැඩෙන , බිඳෙන හිතේ වාර ගණන සිය දහස් ගුණයකින් වැඩි වෙලා... 

අදටත් අපිට හිත හදා ගන්න යන්න තියෙන්නෙ පන්සලට..පන්සලේ හාමුදුරුවන් ළඟට..

"මෙදා පාර කඨිනෙ අපි ඉස්සෙල්ලා සැරේටත් වඩා හොඳට... (තරමක් පහත් කටහඬින් ) අල්ලපු පංසලේ කරාට වඩා හොඳට කරන්න ඕනි.. මහත්තයා ආපු එක හොඳයි පංසල පැත්තෙ. වැඩ රාශියක් කර ගන්ඩ තියෙනවා"

පොඩි උන්නාන්සෙලා කීප නමක් බණ මඩුවේ එකතු වෙලා මොකද්ද පොතක් බල බලා හිනා වෙනවා..තරමක් වැඩිහිටි නමවල් කීපදෙනා තමන් අතේ තිබ්බ ෆෝන් වලට එබී ගෙන මොනවද ලොකු සාකච්ඡාවක්..

පන්සල පුරාම වල්බිහි වෙලා..කාලෙකින් තණකොලයක් ගලවලා නෑ..
"මහත්තයගේ ගෙදර තණකොළ කපන මැසිමක් තිබ්බා නේද මහත්තයා...එහෙනම් මේ සෙනසුරාදා දිහාවට පන්සල පැත්තෙ එමුකො ඒකත් අරගෙනම පන්සල වල්බිහි වෙලා හොඳටෝම"

මම පන්සල් භූමිය දිහා බලා හිටි හැටි දුටු ලොකු හාමුදුරුවො එහෙම වැදෑරුවා...

"මහත්තයෝ කඨින පිංකම ගිය සැරේ වගේම මේ සැරේත් ෆොටෝ ටික ගහලා දෙන්ඩෝනි"

"මහත්තයා අපි මේ දවස් වල අපි අර සමජ සත්කාර වැඩ කීපයකට අත ගහලා තියෙනවා..මේ පොඩි නම කීර්තිරතන..මේ මහත්තයාට පෙන්නන්න අර අපි කොපියුටරෙන් හදපු බෝඩ් ටික හරිද කියලා බලන්න මහත්තයො..තව අඩුපාඩු තියේ නම් ඔයිට වඩා මිනිස්සුන්ට දැනෙන විදියට හරි ගස්සලා ලියලා දෙන්නකො"

පොඩි නම මා දෙස තරමක නොපහන් හැඟීමකින් බලා, සිටි තැනින් නැඟිට පරිගනක අංශයේ වූ පරිගනකයක් ක්‍රියාත්මක කර එහි වූ ගොනු කීපයක් මා හට දක්වා යුහුසුළුව නැවතත් තම සග සඟුන් හා එක් වීය...ජාතීන් අතර සහජීවනය සමීප කරවන්නට අත්‍යාවශ්‍ය කාලයක, දීපයක එය තවදුරටත් දුරස් කරලන්නට තතනන පරිශ්‍රමයක ව්‍යාකරන සදොස් බව සෑදීමට මට සිදුවූයේ මගේම අවාසනාවකටය..
මා දවමින් තිබූ ප්‍රශ්නය උඩට තව තවත් ප්‍රශ්ණ දහසක් පමණ පුරවා ගෙන මා නැවත නිවෙසට පැමිණියෙමි...

පන්සල යනු තවදුරටත් ගිහියන්ගේ ගිහි ජීවිතයේ ගිණි නිවන අමා පැන් බිඳු ඉසින තැනක නම් නොවේ..මෙය බහුතරයක් පන්සල් වලට ආදේශ කල හැකි හැඟීමකි බව මගේ පුද්ගලික මතයයි.. එය නිවැරදිම නොවන්නටත් පුළුවන..හාමුදුරුවහන්සේ නමක් දුටු මනතින්ම අපගේ සිත් සතන් නිවී යන දසුනක් වූයේ එදවසයි..අද නම් බහුතරයක් ස්වාමින් වහන්සේලා දුටු විට සිතෙන්නේ සිවුරක් දරා සිටින අසහනකාරයෙකු වැනි හැඟීමකි..මුහුණේ තිබූ ශාන්ත සුවදායක පෙනුම  පවතින්නේ හදවත පතුලේ පවතින ගැඹුරු නිවීම් හැඟීම් සමුදාය මතයි..බහුතරයක් වහන්සේලා එම  පෙනුම ගැනීමට කෘතීම ආලේපන කරන බව මා මාධ්‍යයන් තුලින් දැක ඇත්තෙමි...එවන් කෘතීම ශාන්තදායක බවක් හැර අන් යමක් සිතට නොයේ..

අප දෙමව්පියන් අපව බෞද්ධාගමික පරිසරයක් වෙත හුරු කිරීමේ අදහසින් ඕනෑම වෙලාවක අන්සල වෙත යාමට ඉඩ ලබා දුනි..
නමුත් අප දරුවකුට එලෙස වැඩිහිටියකු නොමැතිව පන්සල වෙත යැවීමට ඉමහත් සැකයක් පවතී. මන්ද යත් සමහර විටෙක මාධ්‍යය හරහා අප දකින යම් යම් සිද්ධීන් දුටු විට අප සිතද කලබල වන බැවිනි....
කල හැකි දෙයක් නැත..සිත් ඇද ගන්නා සුළු විචිත්‍ර ධර්ම කතිකයානන් වහන්සේලා තරඟයට මාධ්‍යය හරහා දෙසන බණ වලින් සිත සනහා ගෙන සැනසීමට සිදු වී ඇත.. ඒවාට දරුවන්ද යොමු කර හොඳ නරක තේරුම් ගැනීමට අත්වැලක් සැපයීමට ගිහි අපටම සිදු වී ඇත..

උන් වහන්සේලා දෙසන ආකාරයටම ගිහි අප මේ සියල්ලටම වැරදි කාරයෝය..

සමා වන සේක්වා !