මගේ මල්ලී පිළිබඳ කෙටි රචනාවකි...

මගේ මල්ලියා කුඩා අවදියේ රෝස පාටට හුරුබුහුටියට සිටිය බව මතකය..නමුත් අද වන විට තත්වය නම් තැනින් තැන පල්ලම් ලෙස ඉතුරු වී තිබෙන රෝස පැහැයද අව පැහැ ගත් සුදු පැහයක් මෙන්ම කළු පුල්ලි රාශියකින් ගැවසී ගත් ඔහු එතරම් ආකර්ශනීය බවක් නොපෙන්වයි...කාර්‍යක්ෂමතාවය අතින්ද එන්න එන්නම දුර්වලය..


කුඩා කලදී කිසිම වැඩක් කිරීමට එතරම් උනන්දුවක් නොදැක්වූ ඔහු ඔන්න ඔහේ සිටිනවාට මෙන් වැනි වැනී සිටියා විනා ඉදිරියේදීවත් එතරම් කාර්යශූර අයකු වන කිසිම සළකුනක් නොදැක්වීය.. නමුත් දශකයකට කිට්ටුවන්නට කිට්ටුවන්නට ඔහු අමුතුම ආශ්වාදයකින් වෙලී ගොස් ඔහුගේ දිවියම වෙනත් පැත්තකට ගෙනයාමට තරමේ ප්‍රබල දෙදරීමකට ලක් වීය..

අළුත් අළුත් දෑ නොතනකන ජාතිය ලොව නොනගී යන්න තරයේම හිතට ගත් ඔහු නව නව අත්දැකීම් හමුවේ නැගී සිටියේ ඉන්ද්‍රකීලයක් මෙනි...මෙසේ නැගිටුනු විට ඔහු ආම්බාන් කිරීම හෝ මෙල්ල කිරීම කිසිවකුටත් කිසිවකින්වත් කල නොහැක්කක්ම වීය. එවිට නම් ඔහු කිසිලෙසකින් දුර දිග බලා කටයුතු නොකල කෙනෙක් වීය...

තත්වය දරුණු වන්නට වූයේ තවත් දශකයක් ගෙවී යාමත් සමඟය. එවිට නම් අපගේ වැඩිහිටියන් එකතුවී මල්ලීව පාලනය කිරීමට හැකි කුඩා කුටීරයක් සොයා එය ඔහු සන්තක කලේය.. 

තත්වය යම් කාලසීමාවකට පාලනය විය. ඔහු එම කාලය තුල එම කුටීරය තුලටම වී යම් රාමුවකට කොටුවී සිටි බවක් පෙනී යන්නට වීය..ඒද තවත් දශක දෙක හමාරක පමණ කාලයකට සීමා වීමත් එයින් පසු මල්ලී නැවතත් කුඩා කාලයේ මෙන් පාලනයේ සීමා බිඳ දමමින් වෙනත්, වෙනස්, විවිධ දෑ පසු පස්සේ යන්නට වීය..

"විවා පත් වෙන්න ඔන්න මෙන්න ළමයි ඉන්න මනුස්සෙක් කරන වැඩද මනුස්සයෝ කරන්නෙ ?"

"නාකි විසේ ගෙටත් උඩින් නැගලා තියෙන්නෙ"

"කොහොමද ළමයි පාරෙ බැහැල යන්නෙ ඕවා ආරංචි උනොත්?"

යනාදී වාක්‍යය , වාක්‍යාංශ, ඇනුම් බැනුම් හමුවේ මල්ලීට සිදු වූයේ නැවතත් අර ළමා කාලයේ මෙන් නිහඬ දිවියකට අනුගත වන්නටය.
නමුත් මල්ලිගේ ස්වර්ණමය යුගය වූ දශක තුනක් පමණ කාලයේ කරන කියන ලද දෑ සිහිවී ඒවා යළිත් රඟ දක්වන්නට ගොස් 

"බැරි වැඩ නොකරන් අබරෝ"

යනුවෙන් රොස් පරොස් වදන් අසා විස්සෝප වීම සුලබ කාරණයක් වීය..
ජීවිතය පුරා ජීවිතයක් මෙහෙය වූ මල්ලීට මෙවන් විපතක් වෙනු ඇතැයි කිසිදා නොපැතූවද...

මල්ලිලා සිටින සියල්ලන්ටම මුහුණ පෑමට සිදුවන සර්වකාලීන සර්වතෝභද්‍ර සත්‍යයකට මගේ මල්ලීද මුහුණ දී ඇතැයි සිතා සිත හදා ගැන්ම විනා අඬා දොඩා ලැබෙන සැනසීමක් නොවන බව නම් ඒකාන්තය..