විසිරුණු කොන්ක්‍රීට් සිහිනය

මෙහි පළමු කොටසට මෙතනින්...


"සර් මට සති දෙකකට නිවාඩුවක් ගන්න ඕනි"

"What ? What are you talking Mr.Liyanna ? සති දෙකක් නිවාඩු අරන් කොහොමද? මේ අවුරුද්ද අන්තිමේ වැඩ වැඩිම කාලෙ..ඕනිම නම් දවස් දෙකක් ගන්නවා"

නැවතත් තම එක අතක වූ ගොනුවත් පරිගණක තිරයත් දෙස නෙත් යොමන්නට විය.

"සර්.."

"WHAT?"

මහා හඬින් ගොනුව මේසයට අත හැර කෝප සහගත දෙනෙතින් මා දෙසට හැරුණේ උපැස් යුවලද ගලවමිනි...

"මේ වැඩ වැඩිම කාලෙ කොහොමද සති දෙකක් නිවාඩු දෙන්නෙ ? ඕනිම නම් දවස් හතරක් ගන්න වීක් එන්ඩ් එක අල්ලලා"

මාගේ සිතටද නොමනාපයක් කාන්දු වන්නට වීය.

"මම මේ අවුරුද්දටම නිවාඩු ගත්තෙ හතරයි. මේ අවුරුද්දෙ දහවෙනි මාසෙ. මට අඩුම තරමේ සතියක්වත් නිවාඩු ඕනි. අපි අනිත් අය වගේ නිවාඩු ගන්නෙ නැති නිසාද සර් ඔහොම කරන්නෙ?"

මේ සරල සත්‍යය හමුවේ ඔහු දුර්මුඛ වීය.

"හා එහෙනම් සතියක් ගන්න. ලැප් ටොප් එක අරගෙන යන්න. ඔන්ලයින් එන බිස්නස් ටික අපි ලියන්නාගේ එකවුන්ට් එකට දාන්නම් එහෙ ඉඳන් ඒ ටික චෙකින්  කරලා ප්‍රොසීඩ් කරන්න"

නොරිස්සුම් සහගතව වූවද එම විකල්පයට එකඟව නිවාඩු ගැනීම හැර වෙනත් අවස්ථාවක් මා හට නොතිබිනි. කොයිතරම් මැරීගෙන කලත් පුද්ගලික සමාගම් වලසේවකයන් පිළිබඳව මානුෂිකව හිතන අවස්ථා අඩුයැයි තර්ක කරන මා යහළුවන්ගේ අදහස කොයිතරම් නිවැරදිද යන්න වැටහෙන්නේ මෙවන් විටෙකදීය.

 පසුගිය වසර දහය තුලම මා උපන් ගම වෙත ගොස් දින කීපයක් මෙසේ නැවතී සිට ඇත්තේ දෙතුන් වතාවක් පමණි. ඒද ඥාතියකුගේ මළ ගෙයක් වැනි කටයුත්තකට පමණි. ගමේ නියම සජීවී අසිරිය විඳ ගැනීමට ඇවිස්සුනු සිතින් මෙලෙස යන්නේ පළමු වෙනි වතාවට වීම විශේෂයකි.
අයියාගේ එළවළු කොටුව..අප පවුලට අයත් කුඹුරු යාය සහ හේන් ගොවිතැන් සාරව කලද දැනට අතහැරී ඇති අක්කර ගනනාවකින් යුක්ත හේන් යාය..මේ සියල්ල මතින් දිවියේ මුල් අවුරුදු 20 ඇදී ගියද කොළඹට වන් ඉතුරු අවුරුදු 20 මතින් සැකසුනු මා දිවියේ අසිරිමත්ම කාලය මුල් කාලයයි...

පසු දින උදෑසනම මහත් උද්දාමයෙන් ගම වෙත පියමැන්නෙමි..කිලෝමීටර් 150කට ආසන්න දුරක් බසයෙන් ගොස් තවත් කිමී 2ක් පමණ පයින් යන කල හමු වන්නේ මාගේ ආදරණීය ගම් පියසයි... කඳු බෑවුම් නගිමින් බසිමින් සෙමින් සෙමින් පිය නඟන කල..මා සිත ඇඳී ගියේ මා කුඩා කල දුටු ගම කොතරම් නම් වෙනස් වී ඇත්ද යන්නයි. එකට යාව යාව ගොඩනැගුනු සුවිසල් නිවෙස්..පිටි කොටන්නාක් මෙන් ඒ නිවෙස් වලින් එකිනෙකා පරයමින් ඇසෙන ශබ්දවාහිනී යන්ත්‍ර වල හඬ..පරයා අතරින් පතර සියොතුන්ගේ විලාපයද මා දෙසවන ගැටෙයි...

තාර දමා සැකසූවද, කඳු පාරක් බැවින් නියමිත් ලෙස නඩත්තු කල හැකි කානු පද්ධතියක් නැති බැවින් වල ගොඩැලි හෑරී ගිය පාර මතින් වේගයෙන් ඇදෙන වාහන පෙලින් නැගෙන දූවිලි වලාවෙන් පීඩා විඳිමින් මා නිවෙස වෙත ඇදුනෙමි.

අක්කා, අයියා සහ පුතන්ඩියා සමඟ ආගිය කතා බස් කරමින් මදක් හිඳි මා..සූදානම් වූයේ වත්ත පහල වූ ළිඳවෙත ගොස් නා කියා ගැනීමටයි.

"ඒ ළිඳට යන්ඩෙපා මල්ලි ඒ හරියෙ ජරා කරනවා අර එහා වත්තෙ සයිමන් මාමලගේ අය"

ඒ අක්කාගේ කටහඬයි..

"ඒ මොකද ඒ ගොල්ලන්ට කක්කුක්සියක් නැද්ද ?"

"අර වත්ත මායිම බෙදා ගන්න නඩුව ඇදි ඇදී යන එකට ඒ ගොල්ලො තරහෙන් ඉන්නෙ..ඒ හරියෙ මොනවාවත් වවන්න වත් බෑ..උන් විනාශ කරනවා..මතකද මම හිටවපු පොල් පැල වලට කළුතෙල් වක්කරලා තිබ්බා"
 ඒ මස්සිනාගේ කටහඬයි.

"අර බාත් රූම් එකෙන් නා ගන්න මල්ලි"

අප කුඩා කාලයේ දුකට සැපට සතුටට එකට හුන් අසල්වැසියන් අද..
මා නාන කාමරය තුලට වැදී නාගෙන වත්ත පහල වූ ළිඳ පිහිටි පෙදෙසට ගියෙමි. තැනින් තැන වල් බිහිවූ සෙයක් ඇති..දියසෙවෙල වලින් ගහන ළිඳ ළිඳක් යැයි සිතීමටවත් නොහැකි තරමට පත්ව ඇත..අසල වූ වල් හබරල ගාල හරහා ළිඳ පිටාර ගලමින් යයි... බොඳවූ සිහිනයක් බඳු වූ..ඒ අතීතය ! පිහියක්ද රැගෙන ඔවුන්ගේ වත්තේ හුන් සයිමන් මාමා දුටු මා ඔහු හා සිනාසුනෙමි..අවතාරයක් දුටු කලෙක මෙන් ඔහු අනිත් පස හැරී නිවෙස බලා වේගයෙන් ගමන් කලෙන් මාද මදක් ඔද්දල් වූ සිතින් නිවෙස වෙත පිය නැගුවෙමි... දහවල භෝජනය ගත් මා..

"මම යනවා අපේ කුඹුරු යාය පැත්තෙ"

"හා...ගියාට වැඩක් නෑ මල්ලි, අවුරුදු ගානකින් ඇරිලා ගිහින් තියෙන්නෙ කුඹුර..අර පහල ලියදි කෑලි දෙක තුනක් සියාතු මාමලා කරනවා එච්චරයි..මහ නියරෙන් යන්ඩෙපා..අර මැද නියරේ තිබ්බ හුඹහේ නයෙක් ඉන්නවලු"

"කුඹුරෙ බහින්ඩෙපා මල්ලි..ගිය සුමානෙ පහල ලියැද්දෙ පතල් වැඩ කරපු සුමනෙගෙ මල්ලි කෙනෙක් මැරුනා මී උණ හැදිලා..අර මගේ බූට්ස් දෙක දා ගෙන යනවකො යනවානම්"

මස්සිනා ඌණපූරනයක් එක් කලේය..

මදක් සිත නොරිස්සුමෙන් වූවද මම කුඹුර වෙත ඇදුනෙමි..කිලෝමීටරයක් එක හමාරක් පසු කලවිට රබර් වතුයායකට මායිම්ව එක යායට ඇති කුඹුරු පෙල දකින විට මා සිත කඩා වැටුනි..පුරන්ව ගොස් ඇති මෙම කුඹුරු යාය වසර 20කට 25කට පෙර කෙතරම් නම් සශ්‍රීකව තිබුනාද යන්න මට මතක අද ඊයේ මෙනි..

කුඹුරු යායේ පහලම කෙළවර වූ ලියැදි කීපයක් නිල්වන් පැහැයෙන් බබලන්නේ සියාතු මාමාගේ පරිශ්‍රමය වන්නට පුළුවන... කුඹුරු යායට වතුර සපයන දොලා පාරට මායිම්ව මහ නියර පිහිටා තිබුනි..නා නා ගස් වලින් වැසී තිබුනු එය පසු කරගෙන කෙසේවත් යා නොහැකිය. එදා කාලයේ නම් අප නිතරම දුව ගියේ මේ මහ නියරෙන් නොවේ.දනක් වතුර පිරී තිබුනු මේ දොල දිගේ දිව යාම තරම් සතුටක් තවත් කොයින්ද ? නයි තුඹස නිසා මම සුපුරුදු ලෙසම දොල දිගේ කුඹුරු යායේ පහල කොටස වෙත යාමට සිතුවෙමි. මහ නියරත් අනිත් පස වූ දොලේ බැම්මේ ඇති කුඩා කුඩා ගස් දෙපසින්ම දොල වෙත නැමී තිබීම නිසා ගමන දුෂ්කර වූවද..ගඳපාන ගස් වලින් අත පය හූරා ගනිමින් මා කෙසේ හෝ අස්වද්දනු ලැබූ ලියැදි වෙත ඇදුනෙමි.

එකට යාව තුබූ ලියැදි කෑලි හතරක් පහක් පමණ අස්වද්දා තිබුනි. කෙටි ගොයම් සහිත වී වැපිරීම පතල් හාරන කුඹුරු වල සාමාන්‍ය කරුණකි. මන්ද සාමාන්‍ය කුඹුරු වලට වඩා ගැඹුරට එරෙන ගතියක් ඇති මෙවන් ලියැදි වල උස් ගොයම් දැමූවිට පීදෙන ගොයම් ගස් ඇද වැටෙන බැවිනි..අප ආර්ථික වශයෙන් බොහොම අගාධයකට ඇද දුන් කාල සීමාවක් වූ සියළුම කුඹුරු විනාශ වූ එක් වසරක මතකය මට මතකය. අප සියල්ලෝම වැස්සට සහ ගං වතුරට හසු වූ වී ගස් වතුර බේරෙන වතුරින් වැසී තිබූ වී එකතු කිරීමට ගත් උත්සාහය...එම උත්සාහයේ නිරර්ථක බවත් සමඟම ඉදිර් කාලයේ විඳි දුෂ්කරතා...සියල්ල මා මනසේ ඇදී මැකී ගියේය.

වී වපිරීම නොව පැල සිටුවීම කර ඇති නිසා ගොයම් පඳුරු වෙන්ව පැහැදිලිව පෙනේ. මෙහි එක වාසියක් වන්නේ ගොයම් ගස් මෙන්ම වූ වල් පඳුරු අතින්ම නෙලා දැමීමට පහසු වීමයි. ලියැදි කීපයකම වල් නෙලා ඇති බවත් ඉතිරිය වල් නෙලීමට ඇත් බවත් පෙනී යයි. ලියැදි කීපය කෙළවරවූ මහ ලියැද්ද අස්වද්දා නොතිබිනි. කලයකට පෙර පතලක් කපා හරි හැටි නොවසා ඇති බවක් පෙනීයන්නේ එම වලෙහි මානෙල් වැවී සරුසාර නිල් මහනෙල් මල් යායක් මගේ ඇස පිනවන නිසාය. සවස් ජාමයේ පන්සල වෙත ගොස් හාමුදුරුවන් හමුවීමේ අභිප්‍රාය වූ නිසා මානෙල් මල් කීපයක් කඩා ගත යුතුයැයි සිතූ මා මහ නියරෙන් කුඩා නියර වෙත පා තැබුවෙමි. එම නියර එතරම් ශක්තිමත් නැත..නියරේ කුඩා කොටසක්ද කැඩී මා පතිත වූයේ ලියැද්දටයි. සිටවා ගොයම් ගස් කීපයක්ද මා අතින් පොඩි වී ඇත. නැවතත් ඒවා සෙමින් සිටුවා මෙවර නියර මතට නොනැඟ ලියැද්ද මැද වතුර හොඳින් බැස යාමට සකසන ලද කුඩා කානුව මතින් පියවර කීපයක් තැබුවා පමණි..

"හා හා පුතේ..ඔය මොකද කරන්නේ ?"

ආපසු නොහැරුනද සියාතු මාමාගේ කටහඬ මට හඳුනා ගත හැක. 
කුඹුරකට ආලය කරන ගැමියකු එම කුඹුරට වෙනත් අයකු නොසැලකිලිමත් ලෙස කරන හානිය ඉදිරියේ කෝපවනාකාරය මට අමුතුවෙන් ඉගැන්විය යුතු දෙයක් නොවේ. සමාව ඉල්ලනාකාරයේ මුහුණක් සමඟ මා සෙමින් පැල නොපෑගෙන සේ ආපසු හැරුනෙමි.

"මාමේ මට මානෙල් මල් කීපයක් කඩා ගන්නයි ඕනි උනේ. නියර දිගේ යන්ඩ ගිහින් ඒකත් පොඩ්ඩක් කැඩුනා. ඒ නිසයි ලියැද්ද මැද්දෙන් යන්ඩ හිතුනෙ..පැල පෑගුනේ නම් නෑ.."

ආ මේ ලියන්නා පුතානෙ. නෑ පුතේ ඔයා නිකම්ම ඔය වතුරට බැහැලා ඉන්න නිසයි මම කෑ ගැහුවෙ. පුතේ ඒ කලෙ වගේ නෙවෙයි දැන් හැමතැනම මී උණ, අපිවත් නිකන් කුඹුරට බහින්නෙ නෑ මේ.."

සියාතු මාමා දෑතින්ම සරම ඔසවා මා වෙත පෑවේය.

දනිස්ස ළඟට වැසෙන සේ ඇඳි බූට්ස් යුවල !

"ඉන්න පුතේ මම මල් ටිකක් කඩලා දෙන්නම් "

මොහොතකින් ඇස සිත නාසය පිනවන නිල් මානෙල් මල් පොකුරක් මා අත..

"පුතාලයේ තාත්තලා හිටි කාලෙ වගේ  යායම අස්වද්දන්න මට නම් හිතේ තියෙනවා ඒත් කොරන්ඩ බෑ අද කාලෙ අත්තමට කවුරුවත් එන්නෙ නෑ..සේරම කර ගන්න වෙලා තියෙන්නෙ කුලියටනෙ. තෙල් බෙහෙත් වලට යන වියදම බලද්දි කඩෙන් කන එක ලාබයි පුතේ.:

සියාතු මාමා විස්සෝපයෙන් පවසයි.

"මම යනවා මාමේ"

මා ඔහුගෙන සමුගෙන තවත් කිලෝමීටරයක් පමන එහා වූ හේන වෙත පිය මැන්නෙමි..

හේනට යාබද වූ ඉඩමේ අයියාගේ නිවෙස පිහිටා ඇත. ලොකු නෑනා මා දුටු විට ඉතා සතුටට පත් වූයේ

"මල්ලි එන බවක් වත් දන්නෙ නෑනෙ. දන්නවා නම් දොදොල් ටිකක් වත් හදලා තියන්න තිබුනා"

ගමේම උත්සව වලට අවශ්‍ය දොදොල් සෑදීම කරන්නේ ඇයයි. ඇය එයට ඉතා දක්ෂ වූවාය. 

"මම ටික දවසක් ඉන්නවා අක්කේ හේම බලන්න ආවා"

"හේනෙ නම් මොනවා බලන්නද මල්ලියෙ..කැලේ විතරයි. අයියටත් කරන්න වෙලාවක් නෑ. සේරම පාලුවෙලා ගිහිල්ලා. අපි ඔය ගෙදරට ඕනි කරන මිරිස් බටු බණ්ඩක්කා ටිකක් වවා ගෙන ඉන්නවා. ඒවටත් දැන් බෙහෙත් ගහන්ඩ වෙලා . මල්ලි ඒ පැත්තෙ ගිහින් එන්න මම තේ ටිකක් වක්කරලා තියන්නම්"

අයියාගේ නිවෙසටම යාබදව වූ අක්කර ගනනාවක ඉඩම අපගේ පැරණි හේන්යායයි. වැට කඩුල්ල අසලම වූ පාත්ති කීපයක පමණක් මිරිස්, වම්බටු, තක්කාලි ගස් කීපයකින් යුත් පාත්ති කීපයක් හැරෙන්නට ඉතුරු යායම ගන කැලෑවකින් වැසී ඇත. නා නා විධ වල් පඳුරු හා වැල් ඈත් මෑත් කරමින් මා යාය මැදට වන්නට තිබූ පැල වෙත සේන්දු වූයෙමි. පාසැල් නිවාඩු කාලයේ උදෑසනින් නිවෙසින් මෙහි පැමිණෙන අප සියල්ලෝම වැඩ කර ආපසු යන්නේ හවසය. අසල වූ වැල් අල යායෙන් හෝ මඤ්ඤොක්කා යායෙන් ගලවා ගත් අල කීපයක් තම්බා පොල් ටිකක් ගා ලුනු ටිකක් ඉස දහවල සරි කර ගන්නා අප විඳි ඒ සතුට ..ගිණි මැලයක් ගසා ඒ යටට දමා පුළුස්සා ගත් බතල කට පිච්චෙමින් කෑ  ආකාරය..වතුර පිපාසය සඳහා පැණි කොමඩු ගෙඩි ගලේ ගසා කමින් ගෙවුනු කාලය මා දෑසට කඳුල උනයි..

වැල් ගාල අතරේ කැලෑවට වැවී තිබූ වට්ටක්කා වැල් වලින් මා හොඳම ගෙඩියක් කඩා ගතිමි. එලෙසම පැණි කොමඩු ගෙඩි කීපයක් හා සීනි කැකිරි ගෙඩි කීපයක්ද රැගෙන මා ආපසු අයියාගේ නිවෙස වෙත පැමිණියෙමි...කැලෑවට වැවී ගියද මේම ප්‍රදේශය ඉතා සරු සාර බව මෙයින්ම කියවෙන්නේ නොවේදැයි මට සිතේ..

"මල්ලි ඕවා යනකොට අරගෙන යන්න"

අක්කා සිනාසෙමින් කීවාය..

"අපි මේ කැලේ සුද්ද කරලා දාලා ආයි වවමු අක්කේ.."

"එහෙනම් මල්ලි ඔය ජොබ් එක දාලා මෙහෙ එන්න"

දෙගිඩියා සිතින් යුතුව මා ඔවුන්ගෙන් සමු ගතිමි..

දවස පුරා ඔද්දල් උනු සිත පෑරෙමින් වේදනා ගෙන දෙයි.. කාලය වෙනස් වෙයි..තාලයද වෙනස් වෙමින් නගන රටා ඉදිරියේ අතීතයේ වූ ශ්‍රී විභූතියක් ඉල්ලා හඬන සිත බොළඳ යැයි සිතුනද..එය මගේ අනන්‍යතාවය නොවේද ?

විවා පත්වී දරු මල්ලන් සමඟ සිටින මාගේ යහළු අසල්වැසියන් හමු වීමට මම එදින රාත්‍රියේ ගියෙමි..

සාලය මැදම මහ හඬ නංවන රූපවාහිනි යන්ත්‍ර වලින් නැගෙන ඝෝෂාව මැද ඔවුන් හා සතුටු සාමීචියේ යෙදීම රූපවාහිනියේ යන වැඩසටහන් වලට ඇදුනු බැඳුනු ඔවුන්ටද මහත් වදයක් බව මම පසක් කලෙමි..

එදින රාත්‍රියේ මා සිහිනයෙන් ඇවිද ගියේ ආදර්ශ ගොවිපල තුලය..ඒ තුල කැඩී බිඳී ගිය අපගේ ගමද මනාව ගොඩනගා තිබුනි..

"මල්ලි දවස් කීපයක් ඉඳලා යනවා නේද කිව්වෙ?"

පසුදා උදෑසනින්ම නැවත කොළඹට යාමට ලෑස්ති වන මා දුටු අක්කා විමසයි..

"ඔව් අක්කෙ ඊ මේල් එකක් එවලා ඔෆිස් එකෙන් හදිසි වැඩ වගයක් හිරවෙලා කියලා. ඒකයි යන්නෙ. පස්සෙ ආපහු දවසක එන්නම්කො"

බසය නැවත අගනගරය දෙසට ඇදෙයි..ගමට පැමිණෙන විට උද්දාමයට පත්ව තිබූ සිත දැන් හැකිලී දුර්මුඛව ඇත..අවට සියල්ල නීරසය..
කාලය මැවූ වෙනසක අරුමය..

නගරය ගමේ සුන්දරත්වය උකහා ගැනීමට උත්සාහ ගනිද්දී...නගරය අළුයම හෙළු කෙල පිඬක් සේ ඉවත් කරන්නට තතනන දෑ වැළඳ ගැනීමට දඟලයි. මෙය කොතැනින් අවසන් වේදැයි මට සිතා ගත නොහැකිය.. ගමක අසිරිය බලන්නට ගමේ සිට නගරය වෙත පිරිස් ඇදී එන විකට ජවනිකාවක් මසිත ඇඳී යයි..