මදු බන්ධනය..

  

 Photo courtesy http://en.wikipedia.org/wiki/Pineapple
කමලුයි, සමනුයි, පාලිතයි මමයි ...හතර දෙනාවම කොස් කඳට තියලා කිටි කිටියේ මදු වැලකින් ගැට ගහලා දාබරේ මාමා කේන්තියෙන් වෙව්ල වෙව්ලා ගේ පැත්තට ගියා..

"අද නම් ඉවරෙටම ඉවරයි"

අපේ කල්ලියේ හිටිය දුර්වලම එකා වෙච්ච සමනා අඬන්න ගත්තා...පාලිත
 
"&*((&^% අඬන්නෙ නැතුව හිටහන් බලහන් මේ වැල්පට ලිහා ගන්න පුළුවන්ද කියලා"

හතර දෙනාම උත්සාහ කළත් ලණුවක්, කඹයක් වගේ නෙවෙයි මදු වැල හරි හයියයි කඩන්න බෑ කොහෙත්ම..

අපි නාහෙට නාහන වයසක් වෙච්ච කාලයක..හයේ නැත්නම් හතේ පංතියේ හිටියෙ ඔය වෙන කොට...

ගහක කොලක ගෙඩියක් මලක් නට්ටක් පේන්ඩ බෑ වගේම තමයි ගහක් කොළයක් හරකෙක් අතින් කැඩිලා තිබුණත් ඒකටත් අපිට වග කියන්ඩ වෙච්ච කාලයක් තමයි ඒ..

ඇත්තටම අපිත් ඒ කාලෙ එච්චර ශාන්ත දාන්ත තීන්ත කූඩු වගේ නෙවෙයි හිටියෙ..

සරුංගල් යවන කාලෙ උණොත් සරුංගලයක් හදා ගන්න කොළ ගන්න නූල් ගන්න වගේ දේකට කවදාවත් ගෙදරින් සල්ලි හම්බ වෙන්නෙ නැති නිසා අහල පහළ වත්තක තිබ්බ පොල් ගෙඩියක්, කෙහෙල් කැනක් , පුවක් වල්ලක් කපලා කඩේකට විකුණන්න අපි කොහොමත්ම පසුබට උණේ නෑ හැම ඉරිදාවටම දහම් පාසල් ගියත්..

දාබරේ මාමා ගමේ හිටි හොඳ , නොම්බර එකේ ගොවියෙක්..වවපු නැති දෙයක් නෑ..කුඹුරු, තේ පොල් වගේම හොඳ එළවළු පලතුරු ගොවි පොලක්ම තිබුණා..

ඉස්කෝලෙ නිවාඩුව ඉවර වෙන්න දවස් දෙකක් තියා හින්දා අපි හිටියෙ ලොකු හිතේ දුකකින්..මොකද දවස් දෙකකින් බැඳලා දාලා හිටි වහු පැටව් වගේ හිටි අපිව ඉස්කෝලෙට ගාල් වෙන්න වෙනවා කියන එක එච්චරම මිහිරි අත්දැකීමක් නොවුණු නිසා..

ඔය අව් අස්සෙම තමයි පාලිතයා අපිට ගෙනාපු හොඳම නිවුස් එක උණේ..

"දාබරේ මාමගේ අන්නාසි කොටුවෙ ගෙඩි සේරම වගේ පැහිලා සමහර ඒවා ඉදිලත් එක්ක"

අන්නාසි කිව්ව ගාමන්ම හැමෝගෙම කටට කෙළ ඉනුවා එක්කම,
 
"හැබැයි පුතෝ අහු උණොත් නම් ඉවරයි..දාබරේ මාමා දන්නවනෙ ඉතින් ගිනි පුක් කාරයා"

සමන් කිව්වා
 
ඒ කතාව සහතික ඇත්ත..අනිත් දේවල් වගේ නෙවෙයි දාබරේ මාමා තමන්ගෙ වගාවට යක් හානියක් වෙනවා නම් හොඳටම කෝප වෙච්ච එක සැරයක් ගාමිණි මාමගේ හරකෙක් කුඹුරට පැනලා කාලා ගාමිණි මාමට කැත්තෙන් කොටන්ඩ ගිය එක්කෙනෙක් තමයි. 

ඒත් අපේ හීනෙ හැබෑ උණේ
 
"දාබරේ මාමා හොඳට ඇඳ පැළඳ ගෙන ගියා දැක්කා ටවුම පැත්තට"

කියලා කමල් අපි දවල්ට කාලා රවුමක් ගහන්නෙ කොහෙද කියලා කතා කර කර ඉන්න වෙලාවෙ කිව්ව එකෙන් තමයි.අපි හෙමිහිට හෙමිහිට දාබරේ මාමගේ ගෙවත්ත එක පැත්තක් මායිම් වෙලා තිබ්බ රබර් වත්තෙ මායිම දිගේ ඇවිද ගෙන ගිහින්..දෙපැත්තම හොඳටම ගස් කොළන් වලින් වැහිලා තිබ්බ තැනකින් කම්බි පොටවල් දෙකක් ඈත් මෑත් කරලා වත්තර රිංගා ගත්තා..

අන්නාසි කොටුව තිබුණෙ මාමලගෙ ගෙදරට ටිකක් උඩින් වෙන්න. මාමලා පදිංචි වෙලා හිටි ගෙය මේ වත්තට ගොඩක් එහා තිබුණු නිසා මේ ගෙදර මාමා නැත්නම් පාළුවට වැහිලා ගිය එකක් නිසා අපි ඒක ගැන එච්චර තැකීමක් කළේ නෑ..

අන්නාසි කොළවලට කකුල් හූරා ගෙන..හොඳ ගෙඩි දෙක තුනක් කඩා ගත්ත අපි ළඟ තිබ්බ කළු ගල පාමුල ඉඳ ගෙන අන්නාසි ගෙඩි ගලේ ගහලා කඩලා කන්න පටන් ගත්තා..ඔහොම අන්නාසි ගෙඩි තුනක් විතර කන්න ඇති..

"එකෙක් හරි දිව්වොත් අන්ඩක් කඩලා තමයි පස්ස බලන්නෙ.."

කන් බීරි කරන තරමේ ගෝරනාඩුවට කකා හිටිය අන්නාසි කෑලි එහෙම්ම කටේ..අතේ තියන් හිටි අන්නාසි කෑලි පස්සට කරගෙන හංගා ගත්තේ පුරුද්දට වගේ..ඒත් අතටම අහුවෙලා ඉවරයි කියලා තේරිලා තිබුණත්..දාබරේ මාමා අපිව රැකවල් ඉන්න අතරේ එයාගේ ලොකු පුතා මදු වැලක් අරගෙන අපිව ගැට ගැහැව්වා එතන තිබ්බ අඹ ගහට..

"කරන්නම් මීට පස්සෙ හොරකන් නොකරන්න හොඳ පාඩමක්" 

කියලා ගොරවා ගොරවා තාත්තයි පුතයි ආයිමත් ගේ පැත්තට ගියේ අපිව භීතියෙන් මුසපත් කරමින්..

මෙදා නම් ඉවරයි..අපි හතර දෙනාගේම හිතට ආවෙ එහෙම හැඟීමක්..

"අපිට මොනවා කරයිද බන් ?"

ගහයි !

මරයි !

පොලීසියට භාර දෙයි !

ගෙවල් වලට කියලා මෙතනට එක්කන් එයි !

ගමටම කියයි හොරු අල්ලා ගත්තා බලන්ඩ එන්ඩ කියලා !

එකක් පිට එකක් වෙන්ඩ පුළුවන් දේවල් ඔළුවට එනකොට අපිට කලිසමේම චූ යන සයිස් එකට බය දෙගුණ තෙගුණ උණා..පැය භාගයක් යන්ඩ ඇති..

දාබරේ මාමයි පුතයි දෙන්නම අපි ඉන්න පැත්තට එනවා..අපිට ඇඬෙන්න ඔන්න මෙන්න..අඬලා වැලපිලා හරි මෙතනින් ගැලවෙමු කියලා ඉන්න කොට..

තමයි අපි දැක්කෙ ලොක්කයියා දාබරේ මාමගේ පුතාගෙ අතේ තියෙන ලොකු වට්ටිය..

ෂුවර් එකටම දිමි ගොටු වෙන්න ඇති..ඒ කාලෙ ඒ පැත්තෙ දරුණුම දඬුවමක් උණේ දිමි ගොටු ඇඟට දමලා වේවැලෙන් තලන එක..කාලයක් යන කම් ඒකේ වේදනාව මතකෙ තියෙන නිසා වෙන්න ඇති ඒක පොඩි අපිට මහ ලොකු දඬුවමක් උණේ..

ලොක්කයියා ගල් පොත්ත උඩ වට්ටිය තියලා හති අරිනවා..දාබරේ මාමා අපිව මදු වැල් බන්ධනයෙන් ලිහුවෙ..

"එකෙක් හරි දුවන්න ගත්තොත් අම්මපල්ල කඩනවා අන්ඩක්"

ඒ ගැන නම් අපිට කොහොමත් සැකයක් නොතිබ්බ හින්දා අපි මොනම හේතුවක් වත් නිසාවත් නොදුවන්න හිතා ගෙනයි හිටියෙ ඒ වෙනකොටත්...

"මෙහෙ වරෙල්ලා"

අපිව අර වට්ටිය ළඟට කැන්දෙව්වා..

වට්ටියේ තිබ්බ දේ දුටුවහම අපේ කට ඇරිලා..විස්මයෙන් මුසපත් උණා..

"මෙතන තියෙනවා එකාට අන්නාසි ගෙඩි දෙක ගානෙ ශුද්ධ කරලම..එකෙක් හරි එක කෑල්ලක් හරි ඉතුරු කරලා තිබුණොත් තොපේ මහ එකාලව මෙතනට ගෙන්නලා අච්චු කරවන්නෙ ආයි ජීවිතේට අමතක නොවෙන්න !"

දාබරේ මාමා ගිගුරුවා !

"කාපියව් !

ඔය සිද්ධිය අපේ ජීවිත වල සන්ධිස්ථානයක් උණේ නෑ කියලා කටක් ඇරලා මට නම් කියන්ඩ බෑ...