ලියන්නාගේ මැලවීම

ඌ ලියන්නා ඇයි අපි එහෙනම් මලවනවද මේ ?

මේ කතාව බොහොම තැන් වල කියවෙච්ච සහ මගේ මූණටම අහපු ප්‍රශ්නයක් උණ නිසාම මගේ බ්ලොගය ඇයි ලියන්නා කියන නමින් දැම්මෙ කියන කතාව තමයි මේ කියන්න යන්නෙ.

මගේ උපන් ප්‍රදේශයේ කීප දෙනෙක්ම මේ බ්ලොග් එක කියවනවා කියන එක වාරයක් දෙකක්ම කමෙන්ටු වල සටහන් වෙලා තිබුණා..ඒ නිසා මේ කියන කතාවට අදාළ කෙනා ගැන ඒ අය හෝ ඒ අයගේ වැඩිහිටියෝ හොඳටම දන්නවා. කඳු වැටි කීපෙකටම වට වෙච්ච තේ පොල් රබර්, වී සහ මහ කැලෑ වල් තියෙන ගමක් වෙච්ච අපේ ගම වටේම යහමින් පතල් කර්මාන්තයත් තිබුණා.. හරි හමන් යන්ඩ එන්ඩ පාරක් නැති ගමට ලයිට් නැති 80 දශකයේ මුල් භාගය මම පාසල් සිසුවෙක් එතකොටත්..පාසලේ 6 නැත්නම් 7 පන්ති වලට එහා ගිය කොල්ලො එච්චරම හිටියෙ නැත්තෙ ඉස්කෝලෙන් කට්ටි පැනලා පතල් කර්මාන්තෙට යන පෙළඹවීමක් තිබුණ නිසයි...

ගමේ හිටියා ලියන මහත්තයා කියලා දරුවො හය දෙනෙක් නැත්නම් හත් දෙනෙක් හිටපු මැදි වයසෙ කෙනෙක්. අදටත් නියම නම දන්නෙ නෑ. ලියන මහත්තයා කියන නමින් තමයි හැමෝම දන්නෙ. ඔහු සැබවින්ම ඔය කඩ වල් වල එහෙම පොත් පත් ලියපු කෙනෙක්. එහෙම නැත්නම් ගනුදෙනු ලියපු කෙනෙක්. එහෙමයි ඔහු ලියන මහත්තයා උණේ. ඔහුගේ කන් ඇසෙන්නෙ නෑ. ඔහු හෝ ඔහුගේ පවුලේ අය ඉදිරියේ හැමෝම ලියන මහත්තයා කීවට නැති තැන ලියන්නා නැත්නම් බීරා කියන නමින් තමයි අපේ ගමේ අය කතා කළේ. ඒ කාලෙ ප්‍රසිද්ධම වාහනයක් වෙච්ච පුට් බයිසිකලයක් ඔහු සතු උණා.. ඔහු පුදුම විදියට ළමයින්ට ආදරේ කළා. අපි පාරෙ යනවා දුටුවොත් කට පුරා හිනා වෙලා බයිසිකලේ නවත්තලා ඔළුව අත ගානවා. ඒ වගේ කරුණාවන්ත කෙනෙක් මම දැකලම නෑ ඒ කාලෙ. ඒ වගේ මයි සමහර දවස් වලට පාර අයිනෙ ඉන්න අයට ටොෆී, ලොසින්ජර එහෙම නැත්නම් පණු පෙති කියලා අපි කීව පෙපර්මින්ට් පෙති වගේ ඒවා අරගෙන දීලා ඔළුව අතගාලා යනවා. 

 හිනාවීම හැර කතාවක් බහක් කරනවා කිසිම දවසක අපේ කනට නොඇහෙන නිසාම ඒ කාලෙ අපිට ලියන්නා මාම ගැන තිබුණේ අමතක නොවෙන පුදුම විදියෙ බැඳීමක්.. හිතන්න කිසිදා කතා නොකරන නමුත් සිනහා වෙන මොනා හරි පැණි රහක් දීලා ඔළුව අතගාලා යන වැඩිහිටියෙක් ගැන කුඩා උන් වෙච්ච අපි තුළ ඇති උණ හැඟීම මොන වගේද කියලා.. පස්සෙන් පහු කන් නොඇහෙන නිසා කතා නොකරන බව අපිට තේරුම් යන වයසෙදි අපිත් ඒ කාරුණික බවට කෘතඥතාවයක් විදියට කටපුරා හිනා වෙන්න පුරුදු උණා.. ඒක ලියන්නා මාමට ලොකු සතුටක් උණා කියලා දැනෙන කොට අපිටත් හරි ආඩම්බරයි.

බ්ලොග් එකට හොඳ නමක් මොකද්ද කියලා හිත හිතා උන්නු කාලෙදි මොන හේතුවකට හරි මේ කාරුණික මනුස්සයා මගෙ මතකෙට ආවා..පස්සෙන් පහු හිතන කොට..අච්චාරුවක් වගේ ලියන්ඩ හිතන් උන්නු මගේ බ්ලොග් එකට නොගැළපුණත් මගේ පුංචි කාලෙ තිබ්බා ඒ සොඳුරු මතකයක් එක්ක ලියන්නා නමම තෝරා ගත්තා..

එහෙම නැතුව මහ ලොකු ලිවීමක් කරන කෙනෙක් කියන අර්ථය නෙවෙයි මෙතන තියෙන්නෙ



ඇයි අපි ලියනවා නෙවෙයිද මලවනවද කියලා අහන අයට ඇයි මම මේ නම තෝරා ගත්තෙ කියන එක පැහැදිලියි කියලා හිතෙනවා..

මිය ගොස් කාලයක් උණත් අතීතයේ මතක මං ඔස්සේ හිත සක්මන් කරන කොට ඇදිලා එන ජීවිතේට සමීප උණු ලියන මහත්තයා..වගේ ආදරණීය කෙනෙක් වෙන්න තිබුණා නම්...කියලා හිතෙන කොට නම් දුක වගේ හැඟීමක් හිත වෙලා ගන්න එක වළක්වන්න බෑ කොහොමටවත්ම..