නොමියෙන සිහිනය...

බස් රථයේ ඇංජිමෙන් එන දෙදරුම මුළු බසය පුරාම දිව යන්නේ අප ශරීරයද මද වෙව්ලීමකට් පත් කරවමිනි. එම වෙව්ළුම විටෙක ශරීරයට  ගෙන එන්නේ ඉමහත් ආශ්වාදයකි. නමුත් එම සිහින් දෙදරුමම වඩාත් ත්‍රිව්‍ර වන විට ඉවසා ගෙන ඉන්නට බැරි තරමේ අපහසුවක් දැනේ...

එකක් පසු කර එකක් ඇදෙන පහන් කනු සහ ගස්  දෙස කිසිම අරමුණකින් තොරව බලා හිඳි මා හට බසයේ ඉදිරියේ හිඳ ගෙන යන්නන් දෙස දෙනෙත ගැටුනේ මන්දැයි නොදනිමි. මා හිඳ සිටි අසුනට ඉදිරි අසුනේ සිටියේ මහළු වියේ අයෙකි. බසය බාගයක් පමණ මඟීන්ගෙන් පිරී තිබුනි.. ඊටත් පෙර අසුනේ වූ තරුණියගේ කේශ කලාපය සෙමින් සුළඟේ ලෙල දෙන්නේ අසල වූ කව්ළුව විවෘතව ඇති බැවිනි.

එම කේශ කලාපය...දුටු මතින්ම මා සියොළඟ හිරී වැටී ගියේය...එවන් වූ තද නිල් පැහැ...කේශ කලාපයක්...එවන් වූ රන් පැහැ ග්‍රීවයක්...මා හට ඉතා සමීප හුරු පුරුදු බවක් ගෙන දුන්නේය.. මා හිඳ සිටි තැනින් නැගිට ඇය හා සමාන්තරව අනෙක් පසේ වූ..අසුන වෙතට ගොස් හිඳ ගන්නා හාම ඈ දෙස නෙත් පුරා බැලීමි.

මා සිතද ගතද ගල් ගැසී ගියේය...ඈ නෙත් ගැටුනු මා කෙසේ අසුන මත වාඩි වූයේද යන්න පිළිබඳ මට මතක නැත..

රන්වන් පැහැ වත කමල..අඩ සඳක් වන් වූ නලල් තලය..මදක් මේරූ නා දලු වල රත ගත් දෙතොල...කර පළල් හැට්ටය තුලින් එළියට පනින්නට තතනන රන් හංසයින්...හැඳ සිටි ලා රෝස පැහැ සාරිය සහ හැට්ටය අතර වූ ලා රන්වන් පැහැ නාභිය..මා සිත තුල අකුණු දහසක් ගැසුවාක් මේ ප්‍රහර්ෂයක් ගෙන දෙන්නට සමත් වීය...


දහ අට පිනූ කොල්ලකු නොව දශක 4ක් සහ තවත් වසර කීපයක්  ගෙවූ දිවියකට උරුමකම් කියනා මට මෙවන් ප්‍රහර්ශනාත්මක හැඟීම් සමුදායක් ගෙන එන්නේ තරමක විමතියකි...දශක දෙකකට ඉහත මෙය සිදු වූවා නම් එය කෙසේවත් විමතියකට කාරණයක් නොවන්නේමය..

මා නැවත ඈ දෙස බැලිමි...ලා රත් හිරු රැසින් අඳුරු වූ මුව කමලේ එක් පැත්තක්ද සුළඟට පාවෙන කෙස් රොද..මා වෙත ඉන්ද්‍රජාලික හැඟීම් රාශියක් පතිත කිරීමට සමත් වීය...

හදවතේ රිද්මය වේගවත් වන්නාසේම..මා ගතද මෙතෙක් නොවූ තරමේ ජීවයකින් පිරී යන්නට වීය..නිදහසේ සැහැල්ලුවෙන් නිද්‍රාබරව තිබූ ශරීරාංග සියල්ලම වෙත ලද වේගවත් රුධිර සැපයුම නිසා මා තරමක අපහසුතාවයක්ට පත් කරන්නට වීය..මා හිඳ සිටි අසුනෙන් මදක් නැගිට ඇඳුම් සකසමින් නැවත හිඳ ගතිමි..ඉදිරිය බලා හුන් ඈ මාගේ මේ චලනයත් සමඟම මා දෙස නෙත් හෙළුවාය..මා නොදැනීමට ඒ වනවිටත් ඈ දෙස බලා ගත් වනමය.අප සිව් නෙත් ගැටුනු වහාම...ඈගේ තද නිල් දෙනෙත් කෙවෙනි තුල එක් වරම මනරම් තාරකාවන් දෙකක් මතු වී නිවී ගියේය..


ඈ නැවතත් ඉදිරිය බලා ගත්තාය..

මා දිවිය පුරාම සෙව්වේ ඇය නොවේද ? 

සිත අතීතය වෙත ඉගිල යයි..

"උඹ මයෙන් අවුරුදු හතක් යන කන් තනේ කිරි බිව්වා "

අම්මා සෙනෙහසින් මා සිප වැළඳ ගනිමින් කිවූ කාලයේ මා ලැජ්ජාවෙන් ඈ තල්ලු කර දමමින් දිව ගිය බවක් මතක ඇත..මා පවුලේ බාලයා වූ බැවින් අම්මාගේ ආදරය නොඅඩුවම වින්දාය...අවුරුදු හතක් ගිය පසුද..ඈ තනයේ කොහොඹ යුෂ ගල්වා මා කිරි බීමේ පුරුද්දෙන් ගලවා ගත්තා යැයි කීවා මතකය.. 


"මට බෑ දෙන්නෙකුට කිරි දෙන්න...දෙන්නම පොඩි එව්වො වෙන්න හදනවා මෙතන"

ලොකු දෝනි ලද මුල් කාලයේ මා බිරිඳ මාගේ හිස තල්ලු කරන්නේ නොමනාපයෙනි...



ආර්ථික අභියෝග හමුවේ දෙවෙනියට පුතා ලද පසු අකමැත්තෙන් වූවද අප දෙදෙනා දරුවන් පිළිබඳ අවසන් තීරණයකට එළඹියද..අදටද..

"මයෙ මහත්තයට ආයි කිරි බොන්න නම් වෙන්නෙ නෑ" 

කියමින් මා හිස සිප ගන්නේ නොමද ආදරයකිනි..

එක්වරම බසය ගැසූ බ්‍රේක් පහරට බිඳී ගියේ මා අතරමංවී අතීත සිතුවිලි ගොන්නයි..


මා ජීවිත කාලයම සෙවූයේ ඇයයි..මා නැවත ඈ දෙස බැලීමි..මාගේ ඉරියව් වෙනස් වීම නෙත් කෙවෙනි මානයෙන් අනුමාන කල ඈද මා දෙස බැලුවාය. සිහින් සිනහවක් මුව මතින් ඇදී ගියේ...දෙළුම් ඇටවන් මිහිරි දත් පෙලක් මා හට දිස් වීය..

වයස අවුරුදු 10-12 වනවිට සිත තුල ඇති වන මහා අමුතු වචනයෙන් කිව නොහැකි තරමේ හදවත හිර කරන හැඟීම් ලද කාලයේ පටන්ම..නෙතට හුරු මෙන්ම .නෙතට  නුහුරු කඳුළු බිඳු ගලාගියේ ඈ වෙනුවෙනි...ජීවිතයේ හරයක්, බරක් සොයමින් හුදකලා එම කාලයේ මෙන්ම..දිවියේ අනේක විධ හැල හැප්පීම් අතරේ චලනය වන දිවියේ යට ලීයේ පීදෙන නාරිලතාව වූයේද ඇයයි. සයිබර් අවකාශය තුල දිවා රෑ පවා නොතකමින් සොයා ගියේ ඇයගේ දෙනෙත් නොවේද ?.එවන් වූ ඈ මා හා සමාන්තරව බසයේ මෑත අසුනට වී කල්පනාවෙ නිමග්න වන්නීය...

ක්ෂණයකින් සිත අතීතය වෙත දිව යයි..

"ඇයි මයෙ මහත්තයා මගේ අඩුවක් වත් තියෙනවද ?"

මා ආදරණීය බිරිඳ එලෙස විමසූයේ එක වරක් දෙවරක් නොවේ.. 

"නෑ ඇයි ?"

සම්පූර්ණයෙන්ම තෘප්ත නොවූ හෝරාවක් බාගයක් අවසන ඈ විමසන විට මා අහක බලා ගෙන විමසන්නේය. 

"නෑ මට තේරෙනවා ඔයා තව මොනාද හොයනවා වගෙයි"


"විකාර කියවන්නෙ නැතුව නිදා ගන්ඩ .."

මා අනෙක් පසට හැරී නැවතත් කල්පනාවෙ නිමග්න වෙයි..ඒ කල්පනාව තුල සෙවූ ඈ මේ මොහොතේ මා අසලයි.. 

වෙහෙහසකර රමණයක් අවසානයේ වූවද මා බිරිඳගේ දෑස මතට එබී බැලූ කල බලාපොරොත්තු වූ අපේක්ෂාවේ තරු කැට ඈ දෑස තුලින් දිදුලන්නේ නැති බව මට පසක් වෙමින් තිබිනි.. මා අසලම මදක් ඈතින් ආසනයේ හිඳ හුන් ඇය වරින් වර මා දෙස බලන්නේ දෑත තුල බබලන තාරුකා කැට දෙකක් තුලින් යැයි මට හැඟේ...


"අපිට එහෙම උඹට වගේ ගුණ යහපත් ලස්සන ගෑණියෙක් හම්බ උනා නම් එහෙම අපි උඹ වගේ සල්ලාලකමේ යන්නෙ නෑ. උඹ කරන්නෙ මහ බලු වැඩක්..ඕවා ගෑණි දැන ගත්ත දවසට ...උඹට සහ ගහනවා බන්"

අතිශය පුද්ගලික රහස් පවා දත් මාගේ මිතුරන්ගේ අදහස් එසේ වෙද්දී...මා මලින් තව මලකට ගොස් රොන් උරමින් සෙව්වේ මා හට එතෙක් හමු නොවූ යමකි..එය මේ යැයි වචනයෙන් කිව නොහැකිය..එය මා අසලම නෙලා ගත හැකි මානයේ පවතින බව මට පසක් කරමින් බසය නැවතත් බ්‍රේක් පාරක් ගැසුවේය. මදක් ඉදිරියට ගත විසි වී නැවත පසු පසට වූ ඈ තම බෑගයද අතට ගෙන අසුනෙන් නැගී සිටියේ බස් රථයෙන් බැසීමට විය යුතුය යන හැඟීමක් සමඟම මා සලිත විය.



"නුවර එළියෙ සයිට් එකේ වැඩ සේරම හිර වෙලා මම ආපහු එන්නෙ වැඩ සේරම ඉවර කර කරලයි..හදිසියක් උනොත් විතරක් කථා කරන්න මම ඇවිත් යන්න එන්නම්"

මෙසේ කියා මා බිරිඳගෙන් සමු ගත්තේ උදෑසනමය. 

"සර් පොට් එකට අළුත් කෙල්ලො කීප දෙනෙක්ම ආවා..සර්ගෙ චොයිස් එකට හරි යයි වගේ..එන්ඩකෝ සතියක් විතර ඉඳලා යන්න"

අනුරාධපුරයේ සරාගෙන් දුරකථන ඇමතුම ලැබුනේ සතියකට පමණ පෙර වූවත් මා හට මෙලෙස නිදහසේ යාමට ඉඩ ලැබුනේ අද දිනයේය..

මගේ සැලසුම වූයේ අනුරාධපුරයේ දින හතරක්වත් ගත කර ඊළඟට නුවර එළියේ වූ වැඩපල බලා යාමයි. 


කිරිගරුඬ පැහැ බඳ ප්‍රදේශය මට ගෙන ආවේ ඉමිහිරි ආශ්වාදයකි..මා වඩාත්ම ප්‍රිය කල සුවඳ විලවුන් වර්ගයක සුවඳ ඈ වෙතින් හමා එයි. දැන් දැන් තම අසුනින් නැගිටි ඈ බසයේ ඉදිරිය බලා තම ඉඟ සුඟ නලවා යතැයි මා එදෙස බලා හුනිමි..

ඒ වෙනුවට ඈ මදක් විමසිලිමත් දෑසක් මා වෙත යොමමින්..

"ලියන්නා අයියා නේද ?"

ඉමිහිරි වදනින් මා ඇමතුවේ මා සිටි ලෝකයෙන් වර්තමානයට ගෙන පොලවේ ගසා ලමිනි. මා ඈගේ දෑස දෙස බැලිමි..ඈ මා අසල වූ අසුන මතට බර වූයේ ඉතාමත් වශිකෘතවූ සිනා මලක් මුව අග රන්දා ගෙනය..

"ඔව් මම තමයි ! ඔයා ?"

මගේ හඬේ වෙව්ලීම මටද දැනේ..

ඈ සිනා සලයි..

"මම හේශාගෙ යාළුවෙක් මම දැකලා තියෙනවා අයියගේ ෆොටෝ හේශාගෙ ෆේස්බුක් එකේ වෝල් එකෙන්..ඒකයි අඳුරා ගත්තෙ"

හේශා මගේ පැරණිම යෙහෙලියකි. 

"එහෙනම් අයියෙ මම ඉස්සරහ හෝල් එකේ බහිනවා . මම රික්වෙස්ට් එකක් දාන්නම් අදම "


ඈ මූණු පොත සඳහන් කරමින් මා වික්ෂිප්ත කරමින් බසයෙන් බැස..මා දෙස අතවනා සමු ගත්තාය. 

මා ගත මෙන්ම සිතද හිරිවැටී ඇත..

කුඩා කල සිටම දශක හතරක් පමන වූ ජීවිතයම මා දෑස ඉදිරියේ මවා පාන්නේ..මා ගත කල තත්පරයෙන් තත්පරය..මා සෙවූ ජීවිතයේ හරය ඉස්මතු කරවමිනි...අධ්‍යාපනික ජීවිතය..රැකියා ජීවිතය...විවාහ ජීවිතය.සමාජීය ජීවිතය..ආදී වූ සියල්ලම තුල තවත් යමක් ළඟ කර ගැනීමේ අදිටනේ මූලය වූයේ මේ සිහිනමය කුමරිය බව මා හට පසක් වෙමින් පැවතුනි..


එය නෙලා ගැනීමට අත පෙනෙන මානයේ ඇත.

බෑගය තුල වූ ටැබ් එක දෙදරයි..මූනු පොතට මා ඇතුලුවූ සැනින් දුටුවේ යහළුවකුගෙන් ලද පණිවිඩයක් සහ යහළුවකු හා සම්බන්ධ වීමට කරන ලද ඉල්ලීමයි..

මගේ ෆෝන් නම්බර් එක...

ලෙස සඳහන් වූයේ මීට මොහොතකට පෙර හමුවූ යුවතියගේ පණිවිඩයයි. එසැනින් ඇය මා හා සම්බන්ධවීමට තැත් කරන්නීය..


...නෙලා ගන්න බැරි හින්දයි ඔබ ඔය තරමට ලස්සන...

නන්දා මාලිනියගේ මියුරු ගීතය බස් රථයේ ගී වාදන යන්ත්‍රය තුලින් මා දෙසවනට ඇදේ...

මා මූනු පොතේ මා පිළිබඳව තිබූ පිටුව අක්‍රීය කරවීමට දීමට තිබූ විධාන සියල්ලම දී..ටැබ් එක පසෙකට කලෙමි..



ජංගම දුරකතනයේ වූ සරා ගේ නම්බර එබුවෙමි..

"ආ සර් අද එනව නේද ?"

"ඔව් සරා මගේ ෆේවරිට් බයිට් එක ෆෝක් එකක් හදලා තියන්න..දවස් හතරකට විතර අළුත් කෑල්ලක් සෙට් කරලා තියන්ඩ කියලා මැඩම්ට කියන්ඩ. මම එනකොට රෑ නවය විතර වෙයි.."



"පැහැය සුවඳ කොහෙ ගිහින්ද මල් වල මම නෙලපු?"

ඈ තවමත් ගයන්නීය..

මා දෑස පියා ගතිමි...නොමියෙන හෙට දිනක් සඳහා මා හට අවැසි හුස්ම හෙලීමට මා හඹා යා යුතු සිහිනයක් තිබේ..ඒ සිහිනය ඉටුවූ දිනක , මොහොතක, තත්පරයක..එයින් පසු මා හට ජීවිතයක් අවැසි නොවනු ඇත..මා මහත් සේ බිය වූ බවක් දැනේ..

පදරුත් කරන වචන පෙලකට අවසනක් දිය හැකි වූවත්...හෙලන සුසුමක්...මත්තේම ලය පුරවා ගන්නා දිවියකට අවසනක් කොහිද ? ඒ අවසන සිහිනයෙන් පැතූ ඒ දෙනෙතක් අසලම වේ නම් එයම නිවනක් නොවන්නේද ? ළඟා නොවූ සිහිනයක අදිටන තවත් ජීවයකට මුල පිරීමක් වන්නේ කෙසේදැයි මට පසක් වන්නට වීය..