රස්සාවක් කරන්ඩ අත පය වාරු නෑ..ඒත් ළමයි හතරක් හදන්ඩ ?!

අද බස් එකේ මට ඉස්සරහ හිටිය සම වයසෙ යාළුවො දෙන්නෙක්. අද සමාජෙ වෙන දූෂණ , නාස්ති, අපරාධ ගැන ඒ ගොල්ලො හර බර සාකච්ජාවක්..මටත් එහෙන් මෙහෙන් කෑලි එකක් දෙක ඇහෙනවා..හරි හමන් අදහසක් ගන්ඩ බැරි උණත් දෙන්නම සමාජයෙ සිද්ධ වෙන දේවල් ගැන බොහෝම විමසිල්ලෙන් ඉන්න දෙන්නෙක් බව නම් මට හැඟුණා..
බස් රථ වල හිඟා කෑම සහ විවිධ දේවල් විකිණීම නීතියෙන් තහනම් කරලා කියලා පහු ගිය කාලෙ ලොකු හාහූවක් ගියා..ඒ දවස් වල බස් කොන්දොස්තරලම හිඟා කන්ඩ එන අයටයි එක එක බඩු විකුණන්න එන අයටයි බස් එකේ දොරෙන් ඇතුළට එන්න දෙන්නෙ නෑ..


"පොලීසියෙන් අල්ලනවා එන්ඩ නම් එපා..අපිටත් ලෙඩේ"


ඒත් ඒක ඒ කාලෙ විතරයි..දැන් ආයිමත් හිඟා කන අය, එක එක බඩු විකුණන අය බස් වලට එන්න පටන් අරන්. ඒක හරිද වැරදිද කියල නම් මන් හිතන්නෙ නෑ එච්චරටම. හිඟා කන අය ඇත්තටම අසරණ අය කියලා මට හිතුණොත් මන් අතේ තියෙන කීයක් හරි දෙනවා. පින් ගැන හිතන්නෙ නම් නෑ..ඒකෙන් ඒ අයගේ බඩගින්න නැතිවෙනවා ඇති කියලා සතුටක් හිතේ දරාගෙන..ඔව් ඒක බිස්නස් එකක්ලු..සල්ලි යන්නෙ මුදලාලිටලු..කතන්දර ඔළුවෙ තිබුණට ඒවා ඒ වෙලාවට නම් මතක් වෙන්නෙ නෑ. ඔතා ගෙන ඉන්න තුවාල, කැඩිච්ච අත පය, වැරහැලි කඩමාලු දිහා නෙවෙයි මන් නම් බලන්නෙ ඒ මනුස්සයගෙ ඇස් දෙක දිහා..එහෙම බලලා මට හිතෙනවා නම් මේ මනුස්සයා ඇත්තටම අසරණ කෙනෙක් කියලා එහෙම උණොත් විතරක් උදව් කරනවා.


අදත් බස් එකේ ඉස්සරහින් නැග්ග මනුස්සයා ඔය මොනවාද හෑල්ලක් කියවනවා..තමන්ගෙ, සහ පවුලෙ දුක තමයි ඉතින් කියවන්නෙ..මට ඇහෙන නෑහෙන හරියට ආවහම මන් දැක්කෙ ඒ එක්කෙනාගෙ ඇස් වලින් බේරෙන අසරණ කම..බෑග් එකේ ඉස්සරහ පොකට් එකේ තියෙන රුපියල් විස්ස අතට අරන් මන් ළඟට එනකන් හිටියා. අහන් හිටියට වඩා මට ඇහෙනවා මනුස්සයගෙ අදෝනාව..


"අනේ නෝනා මහත්තයා අසරණ මමයි, මගේ දරු පැටව් හතර දෙනායි අම්මයි කාල ඇඳලා ජීවත් වෙන්නෙ බුදු නෝනලා මහත්තයලා දෙන කීයෙන් හරි තමයි. මේ ඉන්නෙ ළමයි හතර දෙනා පොඩිම කෙනා අත දරුවා තාම මාස හයයි අනේ"


මොකද්ද ෆොටෝ එකකුත් පෙන්න පෙන්නා දුක කියවනවා. හර බර සාක්ච්ජාව නවත්තපු මගේ සීට් එකට ඉස්සරහා සීට් එකේ හිටපු ඩබල මහ හයියෙන් හිනා වෙලා ළඟ තියෙන සීට් දෙක තුනකටම ඇහෙන්ඩ කියනවා.


"රස්සාවක් කරන්න අතේ පයේ හයිය නෑලු..ඒ උණාට ළමයි හතර දෙනෙක් හදන්න නම් හයිය තිබිලා තියෙනවා. බලහන්කො මේ කථාවලට රැවටිලා කී දෙනෙක් නම් සල්ලි දෙනවද කියලා"


එහෙම කියලා ඩබලම වීරයො වගේ වටේ ඉන්න අය සල්ලි දෙනවද කියලත් චෙක් කරනවා. මන් ළඟම හිටිය ගෑනු කෙනත් දෙන්න ගිය රුපියල් දහය ආයිමත් අතේම ගුලි කර ගත්තා. 


සම්පූර්ණ ඇත්ත නේද කතාව කියලා එක පාරටම හිතට ආපු අදහස එක්කම උණත් මන් ගත්ත රුපියල්  20 ඒ මනුස්සයට දුන්නා. අර ඩබල මන් දිහා බැලුවෙ ගොනෙක් දිහා බලනවා වගේ..කට කොනකින් හිනා වෙවී. ඊළඟට දෙන්නම ආයිමත් හිඟන්නො ගැන ඒගොල්ලන්ගෙ හරබර සාකච්ජාව අරන් ගියා කියලා මට ඇහුණෙ එහෙන් මෙහෙන් ඇහෙන වචන කෑලි වලින්ම තමයි. 


මේ දෙන්නා කීව කතාව සම්පූර්ණ ඇත්ත තමයි කියලා එකපාරට හිතට ආවත්...ඒ එක්කම මගේ ඔළුවට ආවෙ මන් කියවලා තිබුණු පොතක තිබුණු මෙන්න මේ අදහස..


"හැම මනූස්සයම හොයන්නෙ තෘප්තිය. තෘප්තිය දෙයාකාරයි. කායික හා මානසික කියලා. පොහොසත් මනුස්සයට මේ දෙයාකාර තෘප්තියම ලබා ගන්ඩ තරම් පහසුකම් තියෙනව. ඔහුට සපත්තු දෙකක්, කමිසයක් කලිසමක් කාර් එකක් ගන්ඩ වගේම ෆිල්ම් එකක් බලන්ඩ වෙන රටකට යන්ඩ ඕනි වෙච්ච ගමන්ම ඒක කරන්ඩ ඕනි තරම් සල්ලි තියෙනවා. නමුත් අනිත් අතට දුප්පත් මනුස්සයට මේවා කර ගන්ඩ සල්ලි නෑ. දවසම කට්ට කාලා කාලා මහන්සි වෙලා ගෙදර එනකොට එයාට ගන්ඩ තියෙන මානසික හා කායික තෘප්තිය ගන්ඩ වෙන්නෙ ගෙදර ඉන්න දුප්පත් බිරිඳගෙන් තමයි..එච්චරයි එයාට තියෙන එකම ක්‍රමය. ඒකයි දුප්පත් ගෙවල් වල ළමයි වැඩි"


සුදත් ගුණසේකර කියන විශ්‍රාම ගිය පරිපාලන සේවයේ විශිෂ්ට නිලධාරියාගේ "විය සිදුරින් අහස දුටිමි " කියන පොතේ ඔහු පරිපාලන සේවයට ඇතුළත් වෙන්නට තිබුණු සම්මුඛ පරීක්ෂණයේදී ඔහු දුප්පත් රටවල්වල උපත් අනුපාතිකය වැඩි වන්නට හේතු මොනවාද යන ප්‍රශ්නයට දුන් පිළිතුරක් ලෙස ඔය කියන අදහස තමයි දීලා තියෙන්නෙ. 


ඇත්තටම අර තරුණයන් දෙන්නගෙ නොගැඹුරු ක්ෂණික අදහස එක්ක මට මතක් වෙච්ච මේ කතාවත් එක්කම කැළඹිච්ච මගේ හිත නිවුනෙ මම වැඩිදුර නොහිතා එකපාරටම දීපු රුපියල් 20 නිසා ඇති වෙච්ච සතුටත් එක්කමයි.