ඒක තියෙන්නෙ ඉට්ටැයිල් එකටද ? Humanity in a crowded bus..

අපි ඉතින් බස් වල යන බස් මඟියොනෙ..ඒ හින්දා බස් කතා බස් ගොඩක් හිත ඇතුළෙ පිරෙනවා . මොකද දවසකට පැයක් දෙකක් වගේ මුළු කාලසීමාවක්ම ඉන්නෙ බස් එක ඇතුළේ වීම නිසා..

මේකත් ඒ වගේ කතාවක්..

මම ලියපු කතා වලින් ගොඩක් අයට මතක තියෙන්නෙ අර කැරපොත්තගෙ කතාව. හමු උණහම එක්කෙනෙක් හරි අහනවා අර කැරපොත්තගෙ සීන් එක ඇත්තද අනේ ? ඒ දැරිවි අයියා එක්ක තාම යාළුද කියලා.. ඒ කතාවම මගේ බොහොමයක් කතා වගේ මනසේ ඇඳුණු එකක් විතරයි. සත්‍ය සිදුවීමක් නෙවෙයි. නමුත් ඒක සත්‍ය සිදුවීමක් වගේ ලියලා ඒ විදියටම අරගෙන ගිය එපිසෝඩ් එකක් තමයි ඒක.

මේක සිද්ධිය මතක් වෙන්න මූලික වෙච්ච දේ උණේ නම් ඊයෙ බස් එකකදි තමයි..

සුපුරුදු විදියට මම හැමදාම ඔෆිස් එන්න නගින බස් හෝල්ට් එකෙන් බස් එකට නැගලා ඊළඟ හෝල්ට් දෙක ඇතුළතදි මට සීට් එකක් හම්බ උණා..ඒකෙ හරි බරි ගැහිලා මමත් ඉඳ ගෙන එනවා. බස් එකට නගින වෛවාරන්න මිනිස්සු දිහා බල බලා..විඩින් විඩේ පාරෙ තාප්ප වල අලවලා තියෙන පෝස්ටර් වල තියෙන හිනා මූණු සහ වැකි කියවා කියවා...එන අතරෙ...අර මේ සැරේ සිහින සයිබර් අවුරුදු උත්සවේ තියන්න සැලසුම් කරලා තියෙන බුද්ධදාස ක්‍රීඩාංගණය ළඟ බස් හෝල්ට් එකෙන් ගොඩක් අය බස් එකට නැග්ගා. ගෙදර තියෙන බෑග් වලින් එකක් ඉතුරු කරලා අනිත් සේරම තමන්ගෙ උරහිස් දෙකේ එල්ලා ගෙන තව ලොකු ෂොපිං කරන ආයතනයක නම ගහපු බෑග් දෙකක් අත් වලත් එල්ලගෙන ඔතනින් බස් එකට නැග්ගා නෝනලා දෙන්නෙක්.. හරියටම ඇවිත් හිට ගත්තෙ මම ගාවින්මයි. විශේෂයක් තිබ්බෙ නෑ ඒකට බස් එකම පිරිලා පොඩ්ඩක් හරි ඉඩ තිබ්බෙ එතන..එතනට මේ දෙන්නා තල්ලු වෙලා ආවා..බෑග් ටික එල්ලා ගෙන මේ දෙන්නා ලොකු ඕපෙකට ලෑස්තිය..

මගේ උකුළෙත් මගෙ ලැපා සහිත බෑගය තිබුණ නිසා මගේ සීමාව ආක්‍රමණය කරන්න කාටවත් ඉඩක් තිබුණෙ නෑ.. නැත්නම් සාමාන්‍යෙන් ගෑනු කෙනෙක් මගේ සීට් එක ළඟ හිටගෙන යනවට මම නම් හරි අකමැතියි. එක හේතුවක් තමා බස් එක ගැස්සෙන පැද්දෙන තාලේ ඒ ගොල්ලොත් වැනිලා එහෙ මෙහෙ වෙලා ඒ ගොල්ලන්ගෙ අංගෝපාංග අපේ උරිස්සෙ හප්පලා ඊට පස්සෙ අපි මහ ලොකු වැරැද්දක් කළා වගේ බෑග් එක අරගෙන ඒ බෑග් එක අපේ උරහිස්සට වදින්න තියාගන්නවා..මොන මල කරුමයක්ද අප්පා..කාගෙවත් බෑග් සමහර වෙලාවට හත් මාසෙකින් දූවිලි පිහලා දාලවත් නැති එව්වා අපේ ෂර්ට් එක ගාගන්න ඕනි අපි ..

නෑ පිරිමි උණත් මම ළඟ හිට ගෙන ඉන්නවට කැමති නෑ..සමහරු ඉන්නවා උවමනාවෙන්ම තමන්ගෙ තුන් කූට්ටම අපේ උරහිසේ තියා ගෙන යන්න හදන...

ඒත් සෙනඟ පිරිච්ච බස් එකක ඔය සිද්ධීන් දෙකම ඉවසගෙන යන්න වෙනවා..ඒක පුරුදු වෙලා දැන් නම්..

ඊයෙත් මේ නෝනලා ඩබල දැන් කතාව..බස් එකේ තාලෙට එහෙන් හැප්පෙනවා...මෙහෙන් හැප්පෙනවා..අර බෑග් එක්කම මම ඉන්න සීට් එකේ ඇන්ද අල්ලන් ඉන්නවා බෑග් දෙක තුනක් මගේ දනිස්ස උඩ..තව ටිකක් උරහිස්සෙ..සෙනඟ පිරිලා හින්දා මාත් මෛත්‍රී මෝඩ් එක තවත් පළල් කර ගෙන එනවා..

ඔහොම ගිහින් බත්තරමුල්ලෙන් මේ දෙන්නා බහින්න හදන ගමන් මට හින්ට් එකක් පාස් කරා..

"මනුස්සකමටවත් උස්ස ගෙන ඉන්න බෑග් එකක් අරගන්න පුරුදු වෙලා නැති හැටි නේද මෙයා?"

ඕක ඇහෙන කොටම මම ඔළුව උස්සලා බාපු නිසා මම දුටුවා අරෙහෙම කීව නෝනා ඔළුවෙන් මාව පෙන්වමින් තමයි කීවෙ..

මමත් ඒ ඩබලට ඇහෙන්නම කීවා..

"බෑග් තියන්න තමයි රැක් එකක් ගහලා තියෙන්නෙ"

කියලා.

නමුත් මනුස්සකමට මම කරපු දේ වැරදියි තමයි. මට තිබ්බෙ ඒ දෙන්නා අපහසුවෙන් දරා ගෙන ආපු බෑග් ටික අරගෙන මගේ උකුල උඩ තියා ගෙන ඉඳලා බහින කොට දෙන්න. ඕකට සල්ලි වියදන් වෙන්නෙත් නෑ..කොහෙන්වත් ගෙවෙන්නෙත් නෑ

ඒත්..

මම කියන්න යන මේ කතාව උණේ මට නෙවෙයි උණත් මගේ සුපුරුදු ශෛලියෙන් ම මම ලියන්නම්..

සාමාන්‍යෙන් මම ඔෆිස් ඇරිලා යන වෙලාව 4.45 සහ 5.00 උණාට එදා කෙටි නිවාඩුවක් දමලා එළියට බැස්සෙ යන්න තිබිච්ච අත්‍යාවශ්‍ය ගමන් කීපයක් නිසාමයි.. සාමාන්‍ය ඔෆිස් ඇරෙන වෙලාවට බස් එකේ ඇඟිල්ල ගහන්න ඉඩක් නොතිබුණත් මේ වෙලාව එච්චරම බස් එකේ සෙනඟ හිටියෙ නෑ. නමුත් බස් එකේ ඉඳගෙන යන්න ඉඩ තිබුණෙ නෑ. මට නැගපු තැනින්ම සීට් එක හම්බ උණ නිසා හොඳට ඉඳ ගෙන ගියා..
සැරින් සැරේ එක් කෙනෙක් දෙන්නෙක් බස් එකට නගිනවා බහිනවා..එක තැනකින් මැදිවියේ මැද වගේ ඉන්න ගෑනු කෙනෙක් බස් එකට නැග්ගෙ තමන්ගෙ අත් දෙකේම බෑග් දෙකක් එල්ල ගෙන..මටත් තව පැය එකහමාරක් විතර යන්න තියෙන නිසා සීට් එක දෙන්න උවමනාව තිබුණත් දවසේ උදේ කාලයෙ අධිකව වෙහෙසිච්ච නිසා ඒ අදහස අත හැරලා ඇගේ බෑග් ටික මගේ උකුලට ගත්තා..මට පොඩ්ඩක් නින්ද යාගෙන වගේ එනකොට..ඒ වෙනකොටත් බස් එකේ මැදට වගේ ගිහින් හිටපු අර මනුස්සයා බහින්න මගේ උකුළෙ තිබ්බ බෑග් දෙකත් ඉල්ලගෙන ඉස්සරහට ගියා.. ඊළඟ හෝල්ට් එකේ හරි ඊළඟ එකේ හරි එයා බහින්න ඇති..එච්චරයි..මම ආයිමත් පොඩ්ඩක් ඇස් දෙක පියා ගත්තා..බස් එක ක්ෂණයකින් තිරිංග තද කරපු නිසා හැමෝම ගැස්සිලා ගිහින් විමසිලිමත් උණා මොකද උණේ කියලා,

"පොඩ්ඩක් නවත්ත ගෙන ඉන්න"

කියලා මහ හඬින් කියපු හැඩි දැඩි තරුණයො දෙන්නෙක් බස් එකේ සෙනඟ පීරා ගෙන බස් එකට නැග්ගා.

"කවුද ඇන්ටි මනුස්සය කවුද "

පස්සෙ හැරිලා අහපු තරුණයගෙ පිටි පස්සෙ හිටියෙ මම අර බෑග් ඉල්ල ගෙන ආපි ගෑනු කෙනා,

එයා මාව පෙන්නුවා.

"මහත්තයා ලැජ්ජා නැද්ද කලිසනුත් ඇඳගෙන හොර වැඩ කරන්න? හොඳ හිතින් දීපන් මේ ඇන්ටිගෙ බෑග් එකෙන් උස්සපු ෆෝන් එක"
බස් එකට ඇහෙන්න කෑ ගහමින් අර තරුණයො දෙන්නා මා දිහාවට එනවා..සේරම බස් එකේ අයගෙ ඇස් මා දිහාවට යොමු වෙලා
"මම ගත්තෙ නෑ..මේ තියෙන්නෙ මගේ ෆෝන් එක"

ව්මතියෙන් තුෂ්ණිම්භූත වෙලා...ලැජ්ජාවෙන් මිරිකෙමින් මම මගේ ෆෝන් එක ඒ අයට පෑවා..

"මේකද ඇන්ටි?"

එක තරුණයෙක් මගේ අතින් උදුරා ගත්ත ෆෝන් එක ඒ ගෑනු කෙනාට පෑවා..

"නෑ මේක නෙවෙයි"

"හංගා ගෙන ඇති. පෙන්නපන් උඹේ බෑග් එකයි සාක්කුයි"

මේ තරුණයො දෙන්නගෙ අශීලාචාර වදන් හමුවේ මෙවර නම් මගේ ලැජ්ජාව වෙනුවට කෝපය ඇවිස්සුනා..

මම නිවැරදීයි..ඒත් හදිස්යෙන්වත් ෆෝන් එක බෑග් එකේ ඇරිලා තිබ්බ පොකට්ටුවකින් බිමටවත් වැටිලා තිබ්බොත් මගේ තත්වය තවත් ශෝචනීය වෙනාව මිසක් සහනයක් නොලැබෙන බව තේරිච්ච නිසා..මම කටහඬ අවදි කළා මෙහෙම.

"මම ෆෝන් එක ගත්තෙ නෑ. මම හොරෙක් නෙවෙයි. ඔය දෙන්නා ෆෝසස් වලද ? එහෙම නම් මම මනුස්සකමට මගේ බෑග් සාක්කු චෙක් කරන්න දෙනවා. කවුරුවත් ෆෝසස් වල කෙනෙක් මේ බස් එකේ ඉන්නවද ?"

තරුණයො දෙන්නා පොඩ්ඩක් පසු බෑවා.. කවුරුවත් නැති පාටයි..
"අල්ලන්න ඉස්සරහ පොලිසියට බස් එක"

බස් එකේ හිටිය කෙනෙක් කීවා.

"ඒක හොඳයි"

මාත් කිව්වා.

"අපිට පරක්කු වෙනවා . ඔය ඇන්ටිගෙ ෆෝන් නම්බර් එක දෙන්න අපි ඒකට කෝල් එකක් අර ගමු. එතකොට තියෙන තැනකින් රින්ග් වෙයිනෙ"

මම ළඟ හිටිය අසල්වාසී තරුණය කීවෙ ඔහු අත තිබෙන ෆෝන් එක ක්‍රියාත්මක් කරමින්..

තමන්ගෙ බෑග් එකේ තිබ්බ පරණ පොතකින් මේ ගෑනු කෙනා නොම්බරේ කියෙව්වා..

මම වෙච්ච ඇබැද්දියෙන් තාමත් ගැහෙනවා..

"ෆෝන් එක රින්ග් වෙනවා"

කියුව තරුණයා තමන්ගෙ ෆෝන් එකේ ස්පීකර් මෝඩ් එකට දමා ගත්තා..

එහා පැත්තෙන් ඇමතුමට පිළිතුර දුන්නෙ තරුණියක්..

"කවුද ඔය ? අපි මේ නැතිවෙච්ච ෆෝන් එකක් හොයනවා"

අර තරුණයා විමසුවා..

"මේ නම්බර් එක නම් අපේ අම්මගෙ..දැනට නම් අම්මා ගෙදර නෑ. ටවුමට ගියා ෆෝන් එක අමතක වෙලා"

ඊට පස්සෙ වෙච්ච දේවල් වලින් මොන විදියකින්වත් මගේ මනුස්සකම බස් එකේදි ඉස්මතු වෙන්න ඉවහල් උණේ නම් නෑ.. මිනිස්සු හිතව්වදෙන් බස් එකේදි මම හරි අමනූස්යෙක් කියලා..බෑග් එකක්වත් අරගන්නෙ නැති..ඒක වැඩිය වටිනවා නිකන් හොර නාම ගා ගන්නවට වඩා..

මටම නොඋණත් මගේම සහෘදයෙක් මුහුණ පාපු මේ සිද්ධිය මගේ ජීවිතේටත් මම බොහොම ලං කර ගෙන...බස් වලදි බෑග් අරගෙන මනුස්සකම පෙන්වන්ඩ මම නම් අදටත් යන්නෙ නෑ..

කවදා හරි මිනිස්සු තේරුම් ගනියිනෙ...ඕනිම බස් එකක දෙපැත්තෙ උඩින් රාක්ක දෙකක් තියෙන්නෙ ඉට්ටැයිල් එකට නෙවෙයි..බෑග් තියන්ඩයි කියලා..