එන්න , හැකිනම් නිරුවතින්...

හා හා සුදු කොඩිය දැකපු ගමන්ම කලබල වෙන්නෙපා..කියවලා බලන්නකො...





















මෙතන නිරුවතින් එන්න කියන එකෙන් මන් අදහස් කලේ ඔය සංස්කෘතිය, සදාචාරය, හැදියාව වගේ එව්වයෙන් වැහිලා තියෙන සළු පට ගලවලා මේක දිහා බලන්න කියන එකයි..


ඉපදෙන හැම එකාටම උරුම එකම දෙය මරණය නම්..අපි ඕකට බය වෙන්න හරි කලබල වෙන්න හරි ඕනිද ? දුක් උනාට නම් කමක් නෑ..මක් වෙනවද ඒකට..


මීට කාලෙකට ඉස්සර අපෙ තිස්ස දමපු පෝස්ට් එකක් සහ ඒක දැකලා කට්ටියගෙන් අහ ගත්ත ලුනු ඇඹුල් කතා ටික තාම කනේ කීං ගානවා..
http://hadageepotha.blogspot.com/2010/03/blog-post_10.html




ඒ අස්සෙ මන් හිතුවෙ ඇත්තටම මන් කොයිවෙලාවක හරි මලොත් යළුවො නොයාළුවො සහ ලෝකයා මොනා කියයිද කියලා දැන ගන්ඩ තියේනම් කොහොමද කියලයි. ගුන වර්නනා කරන ඒවා එහෙම මලාට පස්සෙ කලාට මැරිච්ච මට ඇහෙන එකක්යැ..හැබැයි ඒ ටික දැම්ම කලොත් මන් දන්නවා සේරම ටික..ඉතින් ඒකනෙ වටින්නෙ..හා ළමයි එහෙනම් ඔය කඳුළු පිහි දමලා හිතට එන දේවල් සේරම ටික ඔන්න පහලින් කියලා යන්න..

ෆොටෝ ශොප් වලින් මැරෙන එකත් පණ යන වැඩක්ම තමයි..හොඳ වෙලාවට අපේ තිස්ස අයියා ෆොටෝ ශොප්වලින් මලේ කලින්ම..ඒකෙන් වැඩේ ටිකක් පහසු උනා..


මීට අවුරුදු ගනනාවකට උඩදි 1994 අවුරුද්දෙ..විශ්ව විද්‍යාල ජීවිතයෙ දෙවෙනි අවුරුද්ද..මට තිබ්බ පොත් කියවීමෙ පිස්සුව සනීප කර ගන්න කැම්පස් පුස්තකාලෙට අමතරව ගියා මහජන පුස්තකාලෙට. ඕක දැන ගත්ත අපේ සෙට් එක මට ගැහැව්වා මරන දැන්වීමක්..මතකයෙ හැටියට ඒකෙ තිබ්බෙ "කොට්ලර්"ගේ මාකටිං පොතක් උඩ මියගිය මගේ අවසන් කටයුතු මහජන පුස්තකාලෙ තියෙනවා කියලයි.

ඒක එක ලෙක්චර් එකකදි නෝටිස් එකක් විදියට හෝල් එක පුරාම ගියා..මතකයි..ඒක දැකපු මගේ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ් නම් මල ගෙදරකදි වගේ හඬා වැලපිලා තුන් වෙනි අවුරුද්දෙදි අන්තිම අවුරුද්දෙ අයියා කෙනෙක් යාලු කර ගත්තෙ මාව දමලා ගිහින්..ඕන් ඔහොමයි උනෙ..

ඉතින් ඔය මැරෙන දවස , හැටි  කාටවත් කියන්න පුළුවනියැ..ඒක මාරයාට ඕනි දවසක් කර ගත්තාවෙ..


වැඩිය බර දමලා ගුණ කථන එහෙම කරන්න එපා ඕන්..මට ලැජ්ජාවෙ පණ යයි අප්පා...