මගේ පුංචි රෝස මලේ ඕනිවට වඩා ඇහුවද ?

මෙම ජායාරූපය මා ගත්තේ මා දිනපතා යන බස් රථයේ වාඩිවී අසල වූ කවුළුවකිනි. මෙම ජායාරූපය නිසා වචන දහසක් පමන ඉතිරි කර ගත  හැක. 

මෙම ජායාරූපයේ සිටින කවුදැයි නොදන්නා පුද්ගලයා මෙන් මමද බස් රථයක් එනතුරු හෝ පැමිණ නවතා ඇති බස් රථය සෙනඟ පිරී ඇත්නම් ඊළඟ බස් රථය එනතුරු මෙම ස්ථානයේ මෙලෙසම  පොරොත්තුවෙන් සිටින්නට පුරුදු වී තිබිනි.


මෙම දිනයේත් එය එසේම සිදුවිය. මා එතනට පැමිනෙන විටත් බසයක් නවතා, අනික් බසය එනතෙක් ඇන්ජිම සැර දමමින් තිබුනි. කාර්‍යාලයට යාමට තවමත් කාලය තිබෙන නිසාත්, අසුනක වාඩිවී යාමේ අවශ්‍යතාවය නිසාත්, මම ඊ ළඟ බසය එනතෙක් මගෙ සුපුරුදු ස්ථානයට වී සිටියෙමි. 
බස් රථයේ ඔය මම ෆොටෝ එක ගත්ත සීට් එකේම ඉඳගෙන හිටිය සුන්දර යුවතියන් හතර දෙනෙක් මා දෙස ඉමහත් උනන්දුවෙන් බලා සිටි ආකාරය මා නෙත ගැටුනෙ ඉබේටමය..ඔවුන් ඉතාමත් උනන්දුවෙන් මා දෙස බලා සිටී. 


හ්ම්ම්ම්...


මමද නැවත වරක් ඔවුන් දෙස බැලුවේ සයිබර් අවකාශයේ ජායාරූපවලින් පමනක් වත් දැන හැඳින ගත් අයවත්දෝ යි යන සැකය මතය. මතකය පීරා බැලූවද මෙවන් මුහුනු කීපයක් කෙසේවත් මතකයට නගා ගත නොහැක.


ඕනි එකක් කියා මම ඔවුන් සමග සිනා සුනෙමි. එකියක් පමනක් සිනාසී මොනවාද කුටු කුටු ගා අනිත් තිදෙනා සමඟ සිනාසෙන්නට විය. සුවර් එකටම යාලුවන්ගෙ යාලුවො වෙන්න ඇති. නැත්නම් මන් දිහා බලන්නෙ මක්කටැයි කියා සිතමින් උන් මා ගැස්සී ගියේ ඔවුන් හතර දෙනා ක්ශනයකින් බස් රතයෙන් බැස මා දෙසට පිය මනින්නට වූ නිසාය.


ඈ ! මොන මගුලක්ද මේ ?! පහුගිය කාලෙ ගාපු ෆෙයාර්නස් ක්‍රීම් වැඩ කරලවද්ද නැත්නම් අර මගේ පුන්චි රෝස මලේ සින්දුව ඕනිවට වඩා බොක්කෙන්ම අහල ඔලුව නරක් කර ගෙනවද්ද .. මගේ සිතද සලිතය. කිචි බිචි ගාමින් සොඳුරු යුවතියන් දෙදෙනා මා අසලටම පැමිණෙයි.. සසල වූ සිතින් මා රැකෙම්වා මියෙම්වා කියා හිතට ධෛර්යය ගෙන බලා සිටිමි. මා ළඟටම පැමිනි එක යුවතියක් 


"අංකල් පොඩ්ඩක් එහාට වෙනවද ? අපිට ඔය පිටිපස්සෙ ශෝකේස් එකේ තියෙන ගිෆ්ට් එක බලා ගන්න"


"තෑන්ක්ස් අංකල්"


තත්පර දහයක් පහලවක් තුල ගොඩනැගී තිබු මාලිගා සියල්ලම බිම පතිත වී සුනු විසුනු වී යද්දී..
හෆොයි මට වෙච්ච දෙයක්.. මේ ලමයි ටික මන් දිහා නෙවෙයි බලල තියෙන්නෙ.. මට කවර් වෙලා තිබිච්ච ශෝකේස් එක දිහාව තමයි..මම හිතපු එව්ව මම විතරක් දැනන් උන්න එක කොච්චර වටිනවද..නැත්නම් ලැජ්ජාවෙ සන්තෝශෙ පන යනව ..
 ඒ එක්කම හොඳ වෙලාවට බස් එකක් ආවා.. මමත් ඉක්මනට නැගලා ගිහින් ඉඳ ගත්තා සුපුරුදු සීට් එකේ. ඉඳගෙන ඉඳන් වෙනදා වගේම එතන කහ ඉර පනින මිනිස්සු දිහා බලා හිටිය. මට ඉස්සරහ සීට් දෙකේ හිස් නිසා අර ගෑල්ලමයි සෙට් එක ඇවිත් ඉඳ ගත්තා. ආයිමත් කිචි බිචිය.. මම ඇහුන්කන් දුන්නා නෙවෙයි.. ඇහුනා.. 


"මොනවද බන් මම දැන් චත්තාගේ බර්ත්ඩේ එකට අරන් දෙන්නෙ?"


"ශර්ට් එකක් අරන් දීපන් බන්"


"වැඩක් නැහැ. මිනිහා මන් අරන් දෙන ශර්ට් වලට කැමති නැහැ."


"ඉතින් අර බලපු ස්ටැචූ එක අරන් දීපන්කො"


"ඒකත් වැඩක් නැහැ බන්"


"එහෙනම් අද්දන්න තිබිච්ච බස් එකෙන් බැස්සෙ ගම්මු කියලනෙ"


"ඒ හරියට දැක්කෙ නැහැනෙ..අර කවුද වයසක පොරක් එතන හිටගෙන හිටියනෙ..ඒ යකාට වැහිල තිබුනෙ"


"අපරාදෙ ඉස්සෙල්ල බස් එකේ ගියානම් වෙලාවට ක්ලාස් යන්න තිබුනා .දැන් බලහන් අදත් පරක්කුයි. නීතියක් දමන්න ඕනි බන් ගිෆ්ට් අයිතම් තියෙන සෝකේශ් ඉස්සරහ හිටගෙන ඉන්න තහනම් කරල"


මම ඉක්මනට දමාගෙන හිටපු සන්ග්ලාස් කූට්ටම ගලවල සාක්කුවෙ දමා ගත්තා.. වෙච්ච දේට මම තමයි එතන හිට ගෙන හිටියෙ කියල මේ සෙට් එකට මීටර් වුනොත් මට නෙලන්නත් ඉඩ තිබ්බ..


ඉන් පස්සෙ නම් මම ඔය කියන ශෝ කේස් එක ඉස්සරහ නෙවෙයි බස් එක එනකම් හිට ගෙන හිටියෙ.  මේකෙන් ගන්න තියෙන ආදර්ශය තමයි.. ඔය සුකුරුත්තන් තියෙන අල්මාරි ළඟ වල පයයි ගොඩ පයයි තියෙන අපි හිට ගෙන ඉන්න නාකයි ! ඕන්න කොල්ලන්ට නම් ඕක හොඳයි.. අඩු තරමින් ඔය සුකුරුත්තන් දිහා බලන කෙළි පොඩිත්තෙක්ගෙ ඇහැ ගැටුනොත් කාට කියන්නද !!!