වැඩේ ගැස්සිලා මාස 3යි. පරක්කුයි ඇබෝට් කරන්න...

දැනට මාස තුනකට උඩදි. අද වගේම දවසක්.එදා දවසම වැහි බිරම් වෙලා තිබ්බෙ.. අහස දම් පාටවෙලා.. සැරි සැරේ මුළු ඇඟම හිරිගඩු පිපෙන හීතලක් එක්ක එන සුළඟ..ජීවිතේත් ටිකක් මලානික වෙලා..කම්මැලිකමෙන් පිරිලා තියෙන මොහොතක මට හිති හිතී තිබ්බෙ මොනවම හරි අළුත් දෙයක් පටන් ගන්න ඕනි කියලමයි.. කරන්න ඕනි දේ ගැන කාලයක් තිස්සෙම සිහින මව මවා තිබුනත්.. ඒ හැම සොඳුරු හීනෙම හිටිය මගේ වස්තු බීජය.. කවදා මා අත පත් වෙයිද කියලයි මම පෙරුම් පුර පුරා හිටියෙ. පෙරුම් පිරුවට ඒක ලඟා කර ගන්න ගත්ත උත්සාහයන් නම් මුකුත් තිබුනෙ නැහැ.

මුළු දවසම මහා කෙඩෙත්තු ගතියකින් ගෙවිලා යද්දි..හවස් ජාමේ යාළුවෙක් එක්ක සෙට් වෙලා පොඩියට වගේ තේ එකක් පානය කලා.. ඒකෙන් නම් හිත ගත දෙකම උණුසුම් වුනා.. හිත දොඩමලු වෙන්න පටන් ගත්තෙ මුළු දවසෙම තිබ්බ පාළු ගතිය කොහේදෝ ගිහින් වගේ..ඔව් මේකෙ දෙකෙන් එකක් අද නම් ඉවර කරනවාමයි. කියන සිතුවිල්ල හිතේ පැලපදියම් උනා..ඉවසුවා ඇති.. කී සැරයක් නම් මේ ජීවිත කාලෙදි මම මේක කරන්න උත්සාහ කලාද? යම් දුරකට ගියත් ..ආයිමත් ඉතුරු උනෙ පසුතැවිල්ල සහ විරහ වේදනාව විතරයි. යම් දීර්ග කාලීන බැඳීමක් සහිත ජීවිතයකට යා යුතුමයි. මෙච්චර කල් එහෙම එකක් කර ගන්න බැරි උනේ ඇයි ? හා හා පුරා කියල පටන් ගන්නව.. මහා හීන ගොඩාක් එක්ක ජීවත් වෙනව.. ඊට පස්සෙ යථාර්තය දකින කොට.. කෝ අර මුලින් තිබුනු උනන්දුව, ආශාව සහ බලාපොරොත්තු ? එව්ව දිය වෙලා යනව ටිකෙන් ටික.. 


නැහැ මොනව හරි කරලා මේක මගේම කර ගන්න ඕනි.. එතකොට කාලයක් ගිහින් අත හරින්න ඕනි නැහැනෙ.. අද රෑ තමයි මේකට හොඳම රෑ..


එහෙම කියල හිතලා මම ගියා මගේ පුන්චි කාමරේට..ගිහින් කොල ටිකක් අරගෙන ප්ලෑන් කලා මොනවද ලියන්නෙ ? කින්ද මන්ද කියලා.. හරියටම අදට මාස තුනකට ඉස්සෙල්ල.. අද වගේ දවසක..මම මගේ බ්ලොග් එක පටන් ගත්තා..


අදට මාස තුනයි.. තවමත් බ්ලොග් ලෝකෙට මම සහ මගේ බ්ලොග් එක දනගාන වයසෙ පොඩි එකෙක්.. ෆලෝවර්ස්ල අනූ හයක්   ඉන්නව. හිට්ස්  දහසය දහස් එකසිය ගනනක්  තියෙනව.. ඒ එක්කම මට ලං වෙච්ච මිතුරො ගනන සහ ඔවුන්ගෙ වටිනාකම් මිල කල නොහැකියි. මුලින් හිතුනෙ මගෙ බ්ලොග් එක අවුරුද්දක් විතර යනකොට මේ තත්වෙට එයි කියලයි. ඒත්.. අද තියෙන තත්වෙ බැලුවහම මට හරිම සතුටක් දැනෙනව..අහින්සක පුංචි සතුටක්..ඒ සතුට වැඩිවෙන හැම හිට් එකකින්ම සහ එකතුවෙන හැම කමෙන්ට් එකකින්ම.. දෙගුන තෙගුන වෙනවා ! බ්ලොග් එක ලියන කොට හිට්ස් සහ කමෙන්ට් බලා ගෙන නෙවෙයි ලියන්න ඕනි.. සහතික ඇත්ත..ඒත් ..
මූනු පොත හරහා, අන්තිම පේළිය හරහා, බ්ලොග් හරහා, බස් රේඩියෝ එක හරහා සහ බස් හරහා එකට සෙට් වෙන සහෘදයන් පිරිස.. 


ඉතින් මන් ලෑස්ති නැහැ..මේ පෝස්ට් එකෙන් මාත් එක්ක හිටි හැමෝටම ස්තූතියි කියන්න නම්.. නැහැ.. මම හොයනවා ඔය ස්තූතියි කියන අකුරු හතරට වඩා දිගම දිග වචනයක් ඒ කෘතඥතාවය පල කරන්න.අපිට අපේ හිත ඇතුලෙ තියෙන දේවල් වචන වලට පෙරලන්න භාෂාව ප්‍රමාණවත් මදි කියන එකයි මගේ හැඟීම..ආන්න ඒ වගේ කෘතඥපූර්වක හැඟීමක් තමයි මගේ හිත ඇතුලෙ තියෙන්නෙ මේ මොහොතේ..මගෙ බ්ලොග් එකට ආපු , කියවපු, කමෙන්ට් කරපු හැමෝම එක්ක වගේ..
මුලින් පටන් ගන්නකොට හිතුවෙ නම් මේක මහා දිග කාලයක් ලියන්නෙ නැහැ..එච්චර ලියන්න දේවල් ඇත්තෙත් නැහැ කියන හැඟීම තමයි. නමුත් මේ වෙනකොට හිතා ගන්න බැරි තරම් දිග කාලයක් ලියන්න ඕනි සහ ලියන්න එකතු වෙන කරුණු කාරණා ගොන්න පෙනෙන කොට මටම මහා විශ්මයක් දැනෙනවා!


මේක වෙන්න ඇති පොතක්, පතක්, ලිපියක්, පද්‍ය නිර්මානයක් හෝ මොන යම් දෙයක් හෝ ඉදිරිපත් කරන කෙනෙකුට දැනෙන සතුට .. 
ඒ සතුට එහෙමම තියා ගෙන මම මේ සැරසෙන්නෙ මේ ලිපිය ඔබ හැමෝටම උපහාරයක් වෙන විදියට විවෘත කර තබලා ඊළඟ ලිපිය ලියන්න සූදානම් වෙන්න !


ජීවයක් පිළිසිඳ ගැනුනා ඕන්න ඔය වගේ..මම ඒක දැන් රැක ගන්නවා... මොහොතින් මොහොත, දවසින් දවස, අවුරුද්දෙන් අවුරුද්ද..