මමත් දැක්කා මිනිහා බෑග් එකට යටින් අත තියාගෙන...

ඩ් ර් ර් ර්.....ඩ් ර් ර් ර් ර් ර් .... ඩ් ර් ර් ර් ර්.....ඩ් ර් ර් ර් ර් ..


ෆෝන් එක උදේ පාන්දරම බෙරිහන් දෙනවා. රැ තිස්සෙම දමල තිබුනු වයිබ්‍රේශන් මෝඩ් එක තවම වෙනස් කලෙත් නැහැ. කවුද ????? මේ උදේ පාන්දරම. ලෑස්තිවෙලා ඔෆිස් යන්නත් තියෙනවා..රෑට වැඩියෙන් කෑවහම උදේට නැගිටින්නෙ හරිම අමාරුවෙන් තමයි..සාමන්‍ය්යෙන් ගෙදර කම්මැලි කමට නිකන් ඉන්න වෙලාවට වැරදිලාවත් කතා කරන්නෙ නැති යාලුවො කතා කරන්නෙම මොනවා හරි වැඩක් කරන්න කඩි මුඩියේ දඟලන වෙලාවටම තමයි !පොඩි පහේ නොරිස්සුම් හැඟීමක් එක්කම ෆෝන් එක අතට ගත්ත ගමන්ම දැක්කෙ අයිස්චර්යාගෙ ෆොටෝ එක එක්ක ඊට පහලින් දේශි කියන නම සහ දුරකතන අංකය... දුන්නක් වගෙ කෙලින් වෙච්ච මම ටුක් ගාලා රැල් බුරුල් ඇරලා කට හඬ පොඩ්ඩක් පාදා ගෙන ෆෝන් එකේ ආන්සර් බට්න් එක එබුවා.

"ගුඩ් මොර්නින්ග් අයියෙ මම දේශි නන්ගි"


"ආ නන්ගිද මන් බැලුවා ඒත් කවුද කියල මේ නොදන්න නම්බර් එකකින් කතා කරන්නෙ?"


"ඇයි අයියෙ මන් ඊයෙත් තුන් හතර සැරයක්ම කතා කලේ ෆෝන් නම්බර් එක සේව් කර ගත්තෙ නැද්ද?"


"නැහැ නන්ගි මොනම දෙයක්වත් කලේ නැහැ."


"අනේ අයියෙ තවම ඔයාට අමාරුද? ඉහි ඉහි ඉහි.. මන් හින්දනෙ මේ සේරම දේවල්.. මට ඊයෙ රෑ නින්ද ගියෙත් නැහැ."


"අයියෝ නන්ගි අඬන්න එපා. දැන් මොනව කරන්නද? වෙච්ච දේ වෙලා ඉවරයි. අතීතය වෙනස් කරන්න පුලුවනෑ"


"ඒ වුනාට අයියෙ..ඇත්තටම තවම අමාරුද ඔයාට? රිදෙනව ඇති හරියට නේද? මොනවද රෑට කෑවෙ?"


"ටිකක් රිදෙනව නම් තමයි නන්ගි. මොනවාවත් කෑවෙ නෑ.. බනිස් ගෙඩියක් කන්න ගියා අමාරු නිසා නිකන් හිටිය. අද උදේට නම් කන්න ට්‍රයි කරනවා.."


"ඉහි ඉහි ඉහි.. අනේ අයියෙ අපේ ගෙදර උදේට ඉඳිආප්ප ඉව්ව කිරිහොදි වැඩිපුර දමලා ඔයාට ගෙනත් දෙන්නද. මන් ළඟ තියෙනවනෙ ඇඩ්‍රස් එක.."


"එපා එපා නන්ගි.."


ඊයේ රාත්‍රියේ ඉතුරු වූ ෆ්‍රයිඩ් රයිස් පිඟානම මයික්‍රෝවේව් එක ඇතුලට දමමින් මම කීවෙමි.


"මම ඊයේම අපේ අම්මටයි තාත්තටයි කිව්ව. තාත්ත කිව්ව ගිහින් බලමු කියල.. මන් දැන් එන්නද තාත්තවත් ලෑස්ති කරගෙන."


"එපා නන්ගි එපා මම ලෑස්ති උනේ ගෙදර යන්න. මේ දවස් ටිකේ ඔෆිස් යන්නත් බැහැ. මෙහෙ හිටිය කියලත් වැඩක් නැහැ. මම ගෙදර යනවා හෙට සිකුරාදා සති අන්තයෙ ගෙදර ඉඳන් හොඳ උනොත් විතරක් සඳුදා ආපහු මෙහෙ එනවා."


"ඉහි... ඉහි... ඉහි... බලන්න අයියෙ මේ සේරම මන් හින්දනෙ.. මම අපේ වාහනයක් එවන්නද ඩ්‍රයිවර් කෙනෙක් එක්ක අයියට ගෙදර යන්න."


"එපා එපා නන්ගි මම ඊයේම බස් එකක සීට් එකක් බුක් කලා. තව පැයකින් බස් එක තියෙනවා.. කතා කරනකොට හරි අමාරුයි නන්ගි.. මන් එහෙනම් පස්සෙ කතා කරන්නම්. "


"හා අයියෙ.. මන් ආයිමත් කතා කරන්නම්.. බායි"
----------------------------------------------------------------------------------

පෙර දින රාත්‍රීයේ හදිසියේ කඩා වැදුනු කැරපොත්තන් හට එල්ල කල මෝර්ටීන් ප්‍රහාරය නිසා දිවි තොර කර ගත් සියල්ලම එකතු කර එලියට වීසි කලෙමි. මට අප්‍රසන්නම සත්තු ජාතිය තමයි කැරපොත්තන් !


මම සුපුරුදු ලෙසම ඇඳ පැළඳ නුපුරුදු ලෙස මා හට මේ දින වල රැගෙන යන්නට සිදු වූ ලැපා සහිත මල්ල සුරතට ගතිමි. මා හට ලබා දී තිබු පරිගනකය අප්සට් වී ඇති නිසා පහු ගිය දින කිහිපයේම මා අකමැත්තෙන් වූවද ලැප්ටොපා ඔෆීසිය වෙත ගෙන යාමට තීරනය කර තිබුනි. කිලෝ 2-3ක් බර සමග තවත් පොත් පත් කිහිපයක බර සෑම දිනකම රැගෙන යාමේ ප්‍රතිපලය වූයේ මනාව පුශ්ටිමත් වූ මගේ සිරුර කෘශ වී යාමය. 


මොනවා කරන්නද දුක තමයි රන්ජනී කියමින් මම මේ දුක වැළඳීමට පුරුදු විය යුතු වන්නේ කාර්යාල කාලය තුල එෆ්බී, බස් හා බ්ලොග් සඳහා කාලය ගත කරන බැවින් ඔබට ලබා දී ඇති පරිගනකය නැවත ලබා නොදීමට පාලක අංශය තීරනය කර ඇති බව සතුටින් දන්වමි යනුවෙන් ඊයේ මා නමට යොමු කර තිබූ ලිපිය නිසාය.


මෙයින් නිසැකවම පෙනී යන්නේ මාගේ කාර්යසාධනය පිළිබඳව ආයතනය සෑහීමකට පත්ව ඇති බවයි.


මා බස් නැවතුමට යන විටද බස් රථයක් පැමිණ තිබූ අතර පිටතට පෙනෙන ආකාරයට නම් බස් රථයේ ඉඳ ගැනීමට හිස් ආසනයක් නොතිබුනි. නමුත් ඊළඟ බසය එනතුරු බලා සිටීමට වුවහොත් නියමිත වෙලාවට යාමට නොහැකි වන නිසා මම බසයට නැග්ගෙමි. පසු පස දොරටුවට ආසන්නව අනිත් පැත්තේ එක් අසුනක කවුළුව ආසන්නයේ අසුන හිස්ය.


මෙම අසුන්පේළියට ඉර අවුව වැටෙන නිසා බොහෝ අය ඉඳ ගැනීමට අකමැතිය. එම අසුනේම වාඩි වී සිටියේ ඉතා දැකුම්කළු යුවතියකි. පොශ් ගෑල්ලමෙක් ! තරමක් කොටට ඇඳ සිටි බව මා නෙත ගැටුනේ මා හට කවුළුව ආසන්නයේ අසුනට යාමට ඉඩ දීමට ඇය තම පාද අසුනෙන් එලියට ගෙන ඉඩ ලබා දුන් නිසාමය. මමද හරි බරි ගැසී ඉඳ ගෙනා ලැපා සහිත බෑගය මගේ උකුලමත තබා ගතිමි. දෙතුන් වරක්ම බසයට ගොඩ නගින අයවලුන් දෙස බැලුවේ මා අඳුරන අය සිටීද යන්නට මිස ළඟ සිටි ඇය දෙස බැලීමට නොවන බව දිවුරා කිව හැක. සැබවින්ම ඇය මන බඳින රූ සපුවකට හිමිකම් කීවාය. අහල පහල සිටි තරුණයන්ද මා දෙස බලා සිටින්නාක් මෙන් ඇය දෙස බව මට නෙත් කොනින් පෙනිනි. බස් රථය ගමන ආරම්භ කරන විටම මට මතක් වූයේ කාර්යාලයට ගිය විගසම කල යුතු රාජකාරී කිහිපයකි. ඒ අතර ලිපි කීපයක්ම ඊ මේල් කලයුතු අතර ඒ සඳහා මගේ මිතුරකු මා හට යම් කරුනු රාශියක් මේල් කරන බව සිහි විය. හා ! ඊ මේල් චෙක් කර ඒ කරුණු එවා නැත්නම් කෝල් කර මතක් කිරීම දැන් කලහොත් කාර්යාලයට ගිය විගසම ලොකුම වැඩේ අවසන්ය.


මා සාමාන්‍යයෙන් අන්තර්ජාලයට සම්බන්ධ වන ෆෝන් රාජයා තබා ගන්නෙ බෑගයේ ඉදිරිපස පොකැට්ටුව තුලය. නැවතත් හරි බරි ගැසී එක අතකින් බෑගයෙ එක කොනක් අල්ලා ගෙන අනිත් අතින් සිප් එක ඇර.. අත එහාට මෙහාට කාල් ගා ෆෝන් එක අතට ගතිමි.


ඒ සමඟම සිදු වූ සිදුවීම් සමූහය සිදුවූයේ අසුරු සැනිනි.


මා ළඟ හිඳ ගෙන සිටි යුවතිය මහා හඬින් කෑ ගසමින් නැගිට්ටාය.. නැගිට ඇයගේ අතවූ බෑගය මා දෙසට විසි කරමින් එයත් රැගෙන අවට සිටි තරුණයන්ද තල්ලු කරමින් මගේ දර්ශන පතයෙන් ඈත් විය.
ඉස්සරහ සහ පසු පස ආසන වල සිටි සැවොම නැගිට සහ ඉඳගෙනම මා දෙස හැරෙමින් බලයි. 


"පාහරයා ලස්සන ගෑනු ලමෙකුට බස් එකක යන්න දෙන්නෙ නැහැ..."


"මමත් දැක්ක බෑග් එක යටින් අත දමාගෙන මූ ..."


"කලිසමුත් ඇඳගෙන යන මුන් තමයි.."


"යකෝ අම්මල, අක්කල, නන්ගිලා නැද්ද මුන්ට.."


"මුන්ට දෙන්න ඕනි රජකාලෙ දඩුවම් !"


එකපිට එක නැගෙන කටහඬ සියල්ලම මට එරෙහිවය .. සිදුවූයේ කුමක්ද ???


වැරදීමකින්වත් තරුණියගේ ශරීරය ස්පර්ශ වීමක් මට නොදැනිනි. 
ඒ සමඟම අසල සිටි හැඩි දැඩි තරුණයාගෙ අත මගේ මුහුණ වෙත ඇදී ආවේය. මදකට නැවී පහර වැලකීමට කල උත්සාහය වැරදී ගියේ මුශ්ටි ප්‍රහාරය මගේ වම් කම්මුල සහ මුඛය වෙත පතිත වෙමිනි.


නැගිටපන් ! මුන් ගහන්නයි යන්නෙ..ගහ ගන්න බැරි උනත් ආරක්ශාවට අවශ්‍ය පියවර ගනින් ! මගේ හදවත කෑ ගසයි.. කම්මුල සහ ඒ ප්‍රදේශය හිරි වැටී ඇත.


පරිගණකය සහිත බෑගය අසුනේ පැත්තකට තියන්නට වුවමනා වූවත් අවශ්‍ය ඉඩ සහ කාලය නොමැත.එනිසාම බෑගය කකුල සහ අසුන අතරින් රූටා ගොස් බිමට පතිත විය. ඊළඟට පැමිනි මුශ්ටි ප්‍රහාරය ෆෝන් එක සහිත අතින් වැලැක්වූ නිසා ප්‍රහාරකයාගේ අත වැදුනේ බස් රථයේ වීදුරුවේය.. 
හොඳ වෙලාවට කොලු කාලෙ කරටේ , කුන්ග්ෆු ටිකක් ඉගෙන තිබ්බෙ...
ප්‍රහාරකයා මදක් පසු බැස්සත් ඔහුගේ සහායට තව ඩැනී ලා කීප දෙනෙක් ඒ වනවිටත් පැමින ඇත. එක් අයෙක් මගේ ෆෝන් එක ඇති අත අල්ලා ගෙන එය උදුරා ගැනීමට දත කයි. සුළු උපක්‍රමයකින් එයින් මිදුනු මා එක කකුලක් ස්ථාවරව තබා ගෙන නිදහස් දෑත ඊ ළඟ ආරක්ශා කාරී වැලැක්වීම සඳහා ස්ථාන ගත කලෙමි. බස් රථය නැවතී ඇත. සියළුම මඟීන් සහ කොන්දොස්තරද අප සිටින දිශාවට පැමිණේ. තුන් දෙනෙක් එක් වර ප්‍රහාර එල්ල කිරීමට උත්සාහ දරයි.. තරමක අසීරු අවස්ථාවකි..


ඒ සමඟම.. යම්කිසි අයකු කෑ ගසමින් මා හට ප්‍රහාර එල්ල කිරීමට යත්න දරන තිදෙනා තල්ලු කර දමමින්..මා දෙසට පැමිණෙයි. ඒ අර තරුණියයි.. 


"ගහන්න එපා ගහන්න එපා.. ඒ අයියා මුකුත් කලේ නැහැ"


මට පහර දීමට සිටින තිදෙනා සහ මා අතරේ ඇය පවුරක් මෙන් සිට ගෙන සිටී.. මට පසු පස අසුනේ උන් මැදිවියේ පුද්ගලයාද මගෙ අල්ලා ගෙන තිබූ කමිසය අත හැරීම නිසා මා සම්පූර්ණයෙන්ම නිදහස් විය.. කමිසයේ බොත්තම් බොහෝමයක්ම කැඩී ගොස් සට සට හඬින් බිමට හැලී ගියේය.

"මොකද්ද වුනේ ? මොකද්ද වුනේ ? මේ යකා බෑග් එක අස්සෙන් අත දමලා ඔයාගෙ කකුල අත ගෑවා නේද ? මන් හොඳටම දැක්කනෙ?"


පහර දුන් හැඩිදැඩි තරුණයා විමසයි


"පිස්සුද ඒ අයිය එහෙම දෙයක් කලේ නැහැ.. අයියා මොකද්ද ගන්න බෑග් එක ඇරල ටික වෙලාවකින් ඒක ඇතුලෙන් කැරපොත්තෙක් පැන්න එලියට..මන් කැරපොත්තන්ට හරීම බයයි.. මන් දන්නෙ නැහැ මන් කෑ ගහගෙන දිව්ව.."


සියල්ලෝම බිම බලන විට දුටුවේ කාගේදෝ පතුලකට පෑගී අවසන් ගමන් ගිය කැරපොත්තාය.


"අනේ අයියගේ ලේ.. "


ඇය නැවතත් කෑ ගසමින් ලේන්සුව ගෙන මගේ මුව දෙසට ලන් කරමින්.. පිස දමන්නට වූවාය.. ඔහ් එවිටයි මා දුටුවේ මගේ කමිසය ලෙයින් තෙත් වී ඇත..එක් වරම හිරි වැටී ඇති කම්මුල දෙසට අත ගිය අතර ..යම් කිසි අමුත්තක් දැනේ.. 


"කවුද මෙහෙම ගැහුවෙ අයියෝ..ඉන්න අයියෙ ඉන්න"


ඇය ලේන්සුව ගෙන මගේ කම්මුලට තද කරමින්.. මගේ අතින් අල්ලා ලේන්සුව අල්ල ගන්නා ලෙස සන් කලාය. මා සමඟ ගුටි ඇන ගත් තිදෙනා පෙනෙන්නටවත් නැත.. සියල්ලෝම කුටු කුටු ගායි.. 


"දැන් සේරම හරි නේද.. යන් යන් "


කොන්දොස්තර බසය ආරම්භ කිරීමට සන් කලේය. 


"අනේ අයියෙ දැන් මොකද කරන්නෙ ?"


 ඇය ටිශූ පෙට්ටියක්ම ගෙන මගෙ ලේ වැකි කමිසය තෙත මාත්තු කරයි..ඇයගේ දෙනෙත බියපත් මුවැත්තියක් සේය.. 


"කමක් නැහැ නන්ගි.. "


අමාරුවෙන් කීවත් මමද බියපත් වූයේ හිරි ගතිය නැතිවීමත් සමඟම මුවට නැගෙන වේදනාව සමගය.
අහල පහල සිටින සියල්ලෝම මා දෙස මහත් අනුකම්පාවෙන් බලා සිටින අතර ඇයට දොස් නගන්නට වූවාය.. 


 "නෑ නෑ කාටවත් දොස් කියන්න එපා මගේ වැරැද්දනේ.. "


මම අපහසුවෙන් වූවත් හඬින් කීවෙමි..


 "දැන් ඔයා අයියව එක්ක යන්න බෙහෙත් දමන්න.."


 ඇයගේ යෙහෙලියන් දෙදෙනකුද මේ අවස්ථාවේ ඇයගේ සහායට පැමිනි අතර.. සැමගේම අදහස වූයේ අසල වූ වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථානයට යන ලෙසය... එක් යෙහෙලියක් මගෙ ලැප බෑගය ගත් අතර.. ඇය මගේ එක බාහුවකින් අල්ල ගෙන ඇයට වාරු කර ගත්තෙ මමද ඇයගේ බඳ වටා අතක් දමා වාරුවී කකුලද කොර ගසමින් බසයෙන් බැස ගතිමි. බසයේ සිටින සෑම දෙනාගේම ඇස් අප වෙත යොමු වී ඇති ආකාරයත් මම ඇස් කොනකින් දුටු නමුත් එය නොදුටුවා සේ සිටියෙමි. මට ප්‍රහාර එල්ල කල තිදෙනා ගල් උඩ පැහැරූ බළලුන් තිදෙනෙකු සේ සිටිනු මම දුටු නිසාම ඔවුන් දෙසා මා නෙත් යොමු කල නිහඬව කියා පෑවේ මා ඔවුන් සිතේ සටහන් කර ගත් බවයි.


ළඟම වූ බෙහෙත් ශාලාවෙන් බෙහෙත් දමා ගත් විට වෛද්‍යවරයා පැවසූයේ දන්ත සායනයකට ගොස් දත් පරීක්ශාවක් අත්‍යාවශ්‍ය බවයි. ඇය යෙහෙලියන් දෙදෙනා සමඟ මගේ අකමැත්ත මධ්යයේම බිල ගෙවා දමා..


"දැන් මොකද කරන්නෙ අයියෙ ? මෙහෙම ඔෆිස් යන්න බැහැනෙ.. ශර්ට් එක පුරාම ලේ.."


"නන්ගි මෙන්න මේ විසිටින් කාර්ඩ් එකේ මගෙ ඔෆිස් එකේ ටෙලිෆෝන් නම්බර් එක තියෙනවා කතා කරලා කියන්න මම අද ඔෆිස් එන්නෙ නැහැ කියලා."


"ආ දෙන්න අයියෙ .."


ඇය ඇගේම ෆෝන් එකෙන් කෝල් එක ගෙන කාර්යාලයට පැවසූයේ බස් රතයේදී හදිසියේ ගැසූ බ්‍රේක් පහරක් නිසා මුහුන තුවාල වූ මා අද දින ඔෆිස් නොඑන  බවයි.


"මම යනවා නන්ගි එහෙනම්"


"අනේ ඉන්න අයියෙ අපි අයියව ගෙදරට එක්ක යන්නම් කැබ් එකකින්"


"එපා නන්ගි මන් ත්‍රී වීල් එකක යන්නම්"


මට මැවී පෙනුනේ මගේ කාමරයේ තැන ගොඩ ගැසූ ඩීවීඩී , පොත් පත්තර සහ කියවූ සඟරා රාශියයි. ගෑනු ලමයෙක් තියා පිරිමි කෙනෙක් වත් ඒ කාමරයට යන්න ඉස්සෙල්ලා සෑහෙන්න සුද්ද කරන්න වෙනවා..

"පොඩ්ඩක් ඉන්න අයියා ඔහොමම අපි ත්‍රී වීල් එකක් අරන් එන්නම්"


තිදෙනාම මා බෙහෙත් ශාලාවේම හිඳුවා එලියට ගියේය.. ඔය අතරේ මා දුන් මගේ විසිටින් කාර්ඩ් එක ඇයගේ කුඩා පර්ස් එක තුල බහා ගන්නවා දුටුවත් නොදැක්කාක් මෙන් සිටියෙමි.. මොහොතකින් ෆෙයාර් කැබ් එකක් මා ඉදිරිපිට


"මෙන්න අයියෙ ෆාර්මසියෙන් ගන්න කිව්ව ටැබ්ලට්ස් ටික
මේ බෑග් එකේ තියෙනවා යෝගර්ට්, බනිස් එක්ක කිරි පැකට් වගයක් ඩොක්ටර් කිව්වනෙ මොනවාවත් කන්න එපා කියලා.. "


විශාල ශොපින් බෑග් එකක් මා අත තැබූ තිදෙනා..


"අනේ අයියෙ මට සමාවෙන්න ..මගේ වැරැද්ද.."


ඇය මගේ සුරතින් අල්ලා ගෙන මගේ දෑසට එබෙයි.
මුහුණට මඳ සිනහවක් මවා ගත් මා 


"කමක් නැහැ නන්ගි මගේ නරක වෙලාවට ඒ කැරපොත්තා මගේ බෑග් එකට රින්ගා ගෙන තිබුනෙ.. එහෙනම් නන්ගිලා යන්න
අපි යමු මල්ලි කිරු...  ට"


 ත්‍රී රෝද රථය නොපෙනී යන තෙක්ම ඇය එදෙස බලා සිටි බව මා දුටුවේ ත්‍රී රෝද රථයේ පැති කණ්නාඩියෙනි..


"මොකද වුනේ සර්?"


"පොඩි ඇක්සිඩන්ට් එකක් මම වැටුනා"


ගමනාන්තයට පැමිණි මා.. 


"කීයද මල්ලි ගාන ?"


"සර් අර නෝනලා සල්ලි දුන්න රු.500ක් ගාන 200යි. මෙන්න ඉතුරු 300."


කාමරයට පැමිණ පිරීක්සීමේදී මට පෙනී ගියේ සිතූ තරම් මහා ලොකු තුවාලයක් නොමැති බවත් සහ දත් වලට කිසිම හානියක් නොමැති නමුත් වම් කම්මුලේ පමණක් ජීවිතාන්තය දක්වාම තිබිය හැකි තරමේ කැළලක් ඉතිරි වේයැයි සිතිය හැකි තුවාලයක් පමණක් ඇති බවයි.


ඊයේ සිදු වූ මෙම සිද්ධියේ සිට අද මේ දක්වාම දේශිනී නගා ගෙන් දුරකතන ඇමතුම් 9ක් ලැබුනු අතර ඒ සියල්ල තුලදීම ඇය සිද්ධිය මතක් කර හඬා වැටුනු අයුරු මටද වාවන්නේ නැත.


ගෙනා අළුතම වාගේ තිබු මෝර්ටීන් ස්ප්‍රේ එක මේ මොහොතේදී කුණු ලොරියේ මුල්ලක සැඟවී තිබෙන්නට පුළුවන...




ප.ලි. මෙය සත්‍ය සිදුවීමක මූල බීජ ගෙන කරන ලද ප්‍රබන්ධාත්මක නිර්මාණයක් බව සලකන්න. සරලව කිව්වොත් ටිකක් ඇත්ත, ඩෙකරේට් කරල ගත්ත නිසා 50% ඇත්ත. ප.ලි ලිව්වෙ පෙ.ව 9.00 ට