මී මරුවා

http://becomingdomestic.com/2008/05/01/how-to-kill-a-rat/

"අම්මේ ඒ ඒ ඒ හ්"

චූටි දුවගේ හඬ නාන කාමරයේ වතුර මලෙන් වැටෙන වතුර වල ශබ්දයද පරයා නැගේ. මසිතට කේන්තියක් මුසු වූවද එය ක්ෂණයකින් මැඩ පවත්වා ගනිමින් සාලය දෙසින් නැගෙන මවගේත් චූටි දුවගේත් දෙබසට ඇහුම් කන් දෙමින්ම තුවාය අතට ගතිමි.

"බලන්නකෝ අම්මි අදත් මගේ මේස් කූට්ටමෙන් එකක් මීයො කාලා . ඔය අලුතින්ම ගෙනා කූට්ටම අනේ ඒ ඒ"

"මොනා කරන්නද මන්දා මේ මී කරදරෙත් එක්ක නම්. තාත්තා මුකුත් කරන්නෙත් නෑනෙ මේකට. මගේ අලුත්ම සාරියකුත් කපලා තිබ්බා. ඇයි චූටි ඔයාගෙ පරණ කූට්ට්මක්වත් දමන් යන්නකෝ අදට"

"මොන පරණ ඒවද ඔයක අලුතින් ග්ත්තෙ සවුත්තු උණ පරණ ඒවා අයින් කරලනෙ."

"ඊයෙ දමපු එක අදත් දමන් යන්න බෑ."

"එහෙනම් පොඩි අයියගේ එකක් දමන් යන්න"

"ඊයා එයාගෙ එව්වා නම් එපා ගඳයි. "

"ලොකු පුතේ මේ නංගිට හරියන්න ..."

"බෑ බෑ මම නම් දෙන්නෙ නෑ මගේ මේස් කූට්ටම් පිරිමි ළමයි දාන ඒවා ගෑනු ළමයින්ට හරියන්නෙත් නෑ..ඊටත් වඩා නංගිට දුන්නහම ආයි එක සැරයයි විනාශ කරලා ගේන්නෙ..මම නම් දෙන්නෙ නෑ"

"මොකද අනේ මේ කරච්චලේ ?"

"බලන්න තාත්තෙ ආයිමත් මගේ මෙස් කුට්ටම.."

"මට පේනවා මට පේනවා"

"දැන් මොකද කරන්නෙ මේ වෙලාවට සපත්තු කඩ ඇරලයෑ..'

'එහෙනම් මම ගෙදර ඉන්නවා එහෙනම් මම ගෙදර ඉන්නවා..මාව ආච්චිලයෙ ගෙදරින් දාලා යන්න'

"නංගිව මේ දවස් වල ඉස්කෝලෙ යවන්න එපා අම්මෙ ක්‍රීඩා තරඟ හින්දා උගන්වන්නෙත් නෑ..මේ ගොල්ලො බොරුවට නට නටා ඉන්න එක විතරයි.."

"ඒයි එහෙනම් ඔයා වැඩට යන ගමන් චුට්ටිව අම්මලයෙ ගෙදරින් බස්සවලා යන්න හොඳේ.."

"හූ හූ නියමයි නියමයි.."

"චුට්ටි නටන්නෙ නැතුව ලෑස්ති වෙනවා තාත්තා එක්ක යන්න"

මේ වනවිට අප සන්තකයේ තිබූ ඇඳුම් රාශියක්ම කා දමා තිබූ මීයන් පිළිබඳව මා හට ඇත්තේ නොමද කේන්තියකි. එම කේන්තිය තිබුණද ඒ පිළිබඳව කල කිසි දෙයක් නැත. අසල නිවසේ සිටි සිල්වා දුන් මී කතුර දෙවෙනි දවසේම ආපසු ගෙනගොස් දී තිබුණේ මගේ බිරිඳමය..

"පව් අනේ බඩදරු මී අම්මා කෙනෙක් අහු වෙලා හිටියේ..ආයි නම් එපා ඕන්.."

"එපා තාත්තෙ පව් මී අම්මා.."

මීයන් කල විනාශය අමතක කර දමමින් බිරිඳත් දරු තිදෙනාත් මා මීමරුවකු කරමින් දොස් පැවරීම නිසා එම නාටකය අවසන් වූයේ මාස කීපයකට පෙරය. විටින් විට උග්‍ර වන මී කරදරය මෙවර නම් අවසන් කල යුතුවම ඇත. මා වඩාත් කම්පනය කළේ මා සතුව තිබූ මඟුල් සූට් කීපයක්ම තැනින් තැන කපා දමා තිබූ ආකාරය සිහි වීමෙනි. ඒ අතර වසර 18ක් පැරණි අපගේ විවාහයේ ඇඳුම්ද වීය.

කාර්යාලයේ සගයින්ගේ උවදෙස් ද මත සවස වන විට අසල වූ කඩයකින් මීයන්ට දමන වස පැකට් එකක් රැගෙන ආවෙමි. රෝස පැහැ කුඩා කැබලි වලින් සමන්විත එය කිසි ලෙසකින්වත් භයානක පෙනුමක් නොගෙනා බැවින් මම සතුටු සිතින් එය ගෙන කාඩ්බෝඩ් කැබලි මත නිවසේ කීප පලකම තැබූවෙමි.

"අනේ මෙව්වා නම් චෝක් අනේ.."

"අල්ලන්නෙපා චූටි යන්න යන්න ගිහින් අත සෝදා ගන්න.."

"මෙව්ව කාලා මීයො මොකද කරන්නෙ තාත්තෙ"

"උන් යන්න යයි දුව"

පසුදා කාඩ් බෝඩ් මත තිබූ රෝස පැහැකැබලි බොහොමයක් අතුරුදන්ව තිබුණි. නමුත් මීයන් එකෙකුවත් පෙනෙන්නට නැත.

උන් යන්න ඇති..යාන්තම් ඒ කරදරෙත් ඉවරයි..සිතට දැනුණේ මහත් සැනසිල්ලකි.එම සැනසිල්ල..

පසුදා සවස් වනවිට මා නිවෙසට පැමිණෙන විට නිවස එකම මල ගෙයක සිරියක් ගෙන තිබුණි.

බිරිඳ ඇඬූ කඳුළිනි..චූටි දුව දෑස් රතු කරගෙන සිටියාය.
දෙවෙනි සහ ලොකු පුතා මා දෙස ඉව අල්ලන්නේ මහත් පිළිකුලකින් මෙනි..

"ආන් ඔයාගෙ යාළුවන්ගෙ උපදෙස් වැඩ කරලා මම නම් යන්නෙ නෑ කුස්සිය පැත්තෙ.."

කාර්යාලයේ ඇඳුම් වලින් කොට කලිසමකට බැස ගත් මා මුළුතැන් ගෙය දෙසට ගියෙමි. එහි මුළු වල මීයක් කීපදෙනෙකුම මැරී වැටී සිටියෝය. නිවෙසම පිරික්සීමේදී.. නිදන කාමරයේ ඇඳ යට, අල්මාරිය අසල සහ ගබඩා කාමරයේ මුළු වල සිට මීයන් 14 දෙනෙකුගේ මළකුණු මට සොයා ගන්නට හැකි වීය.

මිනීමරුවෙකු දෙස බලනාකාරයෙන් නිවැසියෝ මා දෙස ඔරවා සිටී. සියලුම් මී කුණු ගෝනියකට දමා එය වත්තේ වල දැමූයෙමි. අසල කඩයකින් ගෙනා ඉඳිආප්ප කෑ නොකෑ අපි සියල්ලෝම නින්දට වැටුනෙමු. අත්‍යවශ්‍ය දෙයක් හැර කිසිවකුත් කිසිම සුහද සාමීචියක් නැත. මසිතද හොල්මන් කරන්නේ නා නා ප්‍රමාණයේ වූ මීයන්ගෙ මලකුණුයි. ඒ සියල්ලන්ටම වගකිව යුත්තේ මාය යන්න මසිත දොස් නඟයි. නිවැසියෝ එම සිතුවිල්ල තහවුරු කමින් සිටින්නෝය.

හෙට සෙනසුරාදානෙ ගෙදර හැමෝම ඉන්න දවස නිසා ඕක අමතක වෙලා යයි..සිතමින් මාද නිදි යහනට වූයෙමි. අනෙක් සිකුරාදාවන් වල මෙන් ඈද උණුසුමින් තොරව මා තුරුලට ආවද..දැඩි වෙහෙස හා මනස්තාපය නිසා මා ද හනික නිදි දෙව්දුව වැළඳ ගත්තෙමි.
පසුදා උදෑසන මදක් පසුවී වූවද මා ඇහැරෙන විට නිවෙස තුළ තවත් කාලගෝට්ටියකි..

චිහ්..තව මීයෝ මැරිලා ඇති..

මා මුළුතැන්ගෙය තුළට පිවිසෙන විට..එහි කුඩා මේසය වට කොට බිරිඳ හා දරු දෙදෙනා ඉතා සීරුවෙන් යමක් දෙස බලා සිටී. ලොකු පුතා තම අත වූ යමකින් කිසිවක් කරයි.ඔවුන්ගේ එම කාර්යයට කොතරම් අවධානයක් යොමු කළේද යත් මා ගේ පැමිණීමද සැලකිල්ලට භාජනය නොවීය..

මා ඔවුන් දෙදෙනාගෙ හිස් වලට උඩින් දෑස යොමු කළෙමි..
පත්තර කොළයක් උඩ රෝස පැහැති කුඩා මී පැටවුන් හතර දෙනකු ඉරටු කැබලි වන් කකුල් ගසමින් දඟලයි. විටින් විට දුබල කීක් හඬක් නැගේ. ලොකු පුතා කුඩා රෙදි පාංකඩයකින් සාදා ගත් කූරකින් අසල තැටියක වූ කිරි පොද පොද ගෙන මී පැටවුන්ගේ තොල ගාන්නට තැත් කරයි. මා දුටු ඔවුන් වහා ඉවත් වී මගේ අපරාධයේ ඊළඟ දසුන මා වෙත පෑවේ නිහඬවය.

"ඇඳුම් අල්මාරියෙ අයිනක කෑ ගහන සද්දෙට මමයි දැක්කෙ. මගේ හොඳම ටී ෂර්ට් එකක් කපලා ඒක කූඩුවක් වගේ හදලා පැටවු දාලා"

ඒ ලොකූගේ හඬයි..

"මුන් මැරෙන එකක් නෑ නේද තාත්තෙ"

"දන්නෙ නෑ පුතේ.."

මම ඉතිරිව තිබූ මී නාශක පැකට්ටුව ගෙන උදැල්ලද රැගෙන වත්ත පහළට ගියෙමි. වත්තේ කොනක එය වළ දා ආපසු හැරුණු මසිතේ වූයේ නැවත කිසිදා සතුටු විය නොහැකි යන්න තැවරුණු හැඟුම් සමුදායකි. මා පිළිබඳවම කේන්තියක් මසිතට නැගේ.

"කෝ දෙවෙනියා?"

"ඔන්න යාළුවෙකුගෙ ගෙදර ගියා"

මසිතට යක්ෂාරූටයක් ආවේශ වීය..

"නිවාඩු දවසක වත් ගෙදරක ඉන්න බැරිද ඊටත් වඩා මේ උදේ පාන්දරම මොකටද ඒ ළමයව යැව්වෙ අහල පහළ ගෙවල් වලට ..ඔයා ඔයා තමයි මේ ළමයි නරක් කරන්නෙ"

විස්මිත දෑසින් බිරිඳ යමක් තතනන්නට උත්සාහ දරන අතරේ..ඈගේ හිස හා දොර කවුළුව අතරින් මා දුටුවේ දෙවෙනි කඩිනම් ගමනින් නිවෙස වෙත එන ආකාරයයි.

හොඳවැයින් දෙකක් මයෙන් අද අහ ගන්නවා මේ ළමයා නම්..

මා කේන්තියෙන් ඇයව පසෙකට තල්ලු කරමින් දොර දෙසට ගියෙමි. 
මාගේ කෝපය අනුමාන කල දෙවෙනි වහා මිදුල මැද නැවතී ගති..
ඔහුගේ එක අතක..

මීයන් අල්ලා පණ පිටින්ම වෙන තැනකට විසි කල හැකි තරමක ලොකු කූඩුවකි... 

http://hongxinwiremesh.en.alibaba.com/product/464140620-209686149/rat_trap_box.html