බැල්ලිගේ පාඩම... Lesson for the entire life

මේ හැත්තෑව දශකයේ කෙළවරම බාගයයි..එම දශකය අවසන් වන්නට වසර දෙකක් තිබියදී මම පාසැල් යාම ආරම්භ කළෙමි...සමහර විට මෙම සිදුවීම් වැල වන්නට ඇත්තේ අසූව දශකයේ මුල වන්නටත් පුළුවන...
ගමේ සිටින බලු රංචුව මුළු ගමටම මහත් කරදරයක් වූයේ ඔවුන් කුස්සි වලට පැන එහි ඇති ආහාර දමා තිබූ වලංද පෙරළා ගෙන කන බැවිනි...දුටු දුටු තැන ගල්වලින් , පොලු වලින් ගසා එළවන තරමට ගම්මුන්ට බලු රැළඑපා වී තිබුණි. අපේ නිවසේ වූවද බල්ලෙක් පැමිණ යමක් කා දමා ගිය විටෙක අම්මා විස්සෝප වනවා මම බොහෝ විට අසා දැක තිබුණි. අප නිවසේ සුරතලා වූ ටොමියා විටින් විට තම යහළු බැල්ලන් සමඟ නිවෙසට ආවද අනිත් විටෙක කිසිම බල්ලෙකුට වත්තටවත් පැමිණීමට ඉඩ නොදුන්නේය..

එක් දිනක හවසක..

මා පිට්ටනියට ගොස් යහළුවන් සමඟ එල්ලේ ගසා හොඳ හැටි වෙහෙස වී ගෙදර පැමිණියෙමි. නිවසේ කිසිවකුත් නැත. අම්මා චූටි අක්කා සමඟ නාන්නට ළිඳට ගොස් තිබෙන්නට පුළුවන..තාත්තා තව ටිකකින් හේනෙ සිට හෝ කුඹුරේ සිට ආපසු නිවෙසට පැමිණේ..ලොකු අක්කා පංති ගොස් සිටියද අයියා නම් අනිවාර්යෙන්ම තවමත් කඩයක බංකුවක් මත හිඳ වල්පල් කියවමින් සිටිනු ඇත.. කුස්සියේ දොර අඩවල් වනාකාරයට ඇරී තිබෙනු දුටු මා එදෙසට ගියෙමි.. කොහේදෝ යන නාටු බල්ලෙකු උයා තිබූ ඇතිළියක වූ යමක් පෙරළාගෙන කයි. අම්මාගේ සියලු විස්සෝප, දෝස්මුර මසිතට නැගුණේ..හිසට යක්ෂාවේශයක් ගෙනෙමිනි.. අසල වූ ඉදල් මිට අතට ගත්තෙමි...එළියට දුවගොස් සැඟවීමට ඉඩ නොලැබෙන සේ දොර අවුරා ගෙන ඉදල් මිටෙන් අර බල්ලාගේ කොන්දට තුන හතරක් වැරෙන් දුනිමි..එළියට දිවීමට ඉඩක් නොලද්දේ ඈ කෑ ගසමින් කුස්සිය දෙවනත් කරන්නට වීය..කුස්සියේ දොර සැණෙකින් ඇරිණි..එතුළින් පැමිණියේ තාත්තායි..තවමත් ඔහු අත කුඹුරට ගෙනයන උදැල්ල වීය..සාමාන්‍යෙන් තාත්තා වැඩ කර මහන්සි වී ගෙදරට අඩිය තබන විට අප පුරුදු කර තිබුණේ..එක්කෝ මල් පහන් පූජා කිරීමටය..නැත්නම් පොතක පතක පාඩමක් කිරීමටය..මන්ද එලෙස ගෙදරට පැමිණෙන පියා ඉතා සුළු දෙයකට වුවත් මහත් සේ කුපිත වන බැවිනි..තවමත් මා අත ඉදල් මිට තිබේ. තාත්තා කුස්සියේ වූ කෙඳිරි ගාමින් වැතිර සිටින බැල්ල දෙස බැලුවේය. මා දෙස බලා බිම පෙරළා තිබුණු වෑංජන හට්ටිය දෙසද බැලුවේය..ඔහු සිදු වූ දෙය මනාව වටහා ගන්නට ඇත. එක් අතකින් කුස්සියේ දොර වැසුවේ බැල්ලට කිසිම ලෙසකින් එළියට බැසීමට නොහැකි වන අයුරිනි. තමා අත වූ උදැල්ල එක්වරම ඔසවා ගත් හේ..මා දෙස බැලීය..මම ඉවත බලා ගතිමි..

ඔහු මා අතවූ ඉදල් මිට මා අතින් ඩැහැගත්තේය. එක අතකින් උදැල්ලද ගෙන..ඔහු බැල්ල වෙත ලං වූයේ..අසරණ බැල්ල මරහඬ දුන්නේත් ඔහු තම අත වූ ඉදල් මිට තදින් අල්ලා ගනිමින් මා වෙතට හැරුණේත් එක් වරමය.. 

උදැල්ල පසෙක තැබූ ඔහු මගේ අත් බාහුවෙන් තරයේ අල්ලා ගත්තේය..ඔහු වෙතින් මා මදක් ඈත් කර ඉදල් මිට ගෙන බත්කෙණ්ඩිය, කකුල් හා කොන්ද අතරට පහර කීපයක් එල්ල කළේ තම අත සියලු වීරිය ගෙනය..කොන්ද සහ කකුල් දෙක වේදනාවෙන් ඉපිලෙද්දී..මා විස්මයෙක් හඬ නගා හැඬුවෙමි..

හඬන්නට හඬන්නට තවත් පහර කීපයක් එල්ල කර..ඔහු තම හඬ අවදි කළේය..

"රිදෙනවා නේද තොට ? රිදෙනවා නේද ?..කතා කරපිය.. රිදෙනවා නේද ?"

මා ඔව් කියමින් උඩ පනින තෙක් කුස්සියේ වහලේ ගසා තිබූ වේවැලක්ද ගෙන තැලූ ඔහු හති හලන්නට වීය..
.
"අර බල්ලටත් රිදෙන්න ඇත්තෙ ඔහොම තමයි..තේරුණාද ?.."

නැවතත් ඔහු වේවැල ඔසවා ගති.

"තේරුණාද ?"

පුපුරු ගසමින් වේදන ගෙන තැන් අත ගාමින් මම

"ඔව්..ඔව්"

කීවා මතකය...

"මොකෙකුට හරි හිරිහැර කරන්න ඉස්සර හිතපන් උන්ට දැනෙන වේදනාව මොකද්ද කියලා"

පවසමින් ඔහු ඉවතට ගියේත් අම්මා සහ චූටි අක්කා නිවෙසට පැමිණියේත් එකවිටමය. තාත්තාට දිස් තබමින් වූවද අම්මා මාගේ පිට පුරා තිබූ වැයිරම් වලට බෙහෙත් තෙල් ගැල්වූයේත් මට දොස් තබමිනි. 

මගෙන් ඉදල් පහර කෑ බැල්ලට චූටි අක්කා සහ ලොකු අක්කා සාත්තු කළේය. බැල්ලගේ ඇඟේ පෙර කාලයේ සිදු වූ තුවාලයක් මිස අළුත් තුවාල කිසිවක් නම් නොතිබුණි. පසුව ටොමීට අමතරව ඈද නිවසේ සාමාජිකයෙක් වූවාය.

කික්කී යන සුරතල් නාමයෙන් හැඳින්වූ ඈ මිය යන තුරුම අප නිවසේ සිටියද මා දුටු වහාම බියෙන් වලිගය දෙකකුල් අතරේ රුවා ගනිමින් වකුටු වනාකාරය මසිත කම්පනය කරවන්නක්ද වීය..එම සිදුවීම සිදු වී කාලයක් යනතුරු මසිතේ පියා පිළිබඳ නුරුස්නා හැඟීමක්ද මට වඩා කොහෙවත් යන බල්ලෙක් ලොකු උණා යන හැඟීමක්ද රජ කරන්නට වීය..නමුත් දැනුම් තේරුම් යන විට ඔහු එදින් මට උගැන්වූ පාඩම කුමක්ද යන්න අවබෝධ විණි.

සමාජය සංවේදීත්වයෙන් බැහැරව යමින් ඉතා දරුණු ලෙසින් එකෙක් තවකෙක් පීඩා කරන මරා දමන ප්‍රවෘත්ති බොහොමයකට ඇස, කන, සිත යොමුවන කාල වකවානුවක..මා එම ගොඩට නොවැටෙන්නේ මන්ද යන ප්‍රශ්නය මත මසිත නිරුත්තර වේ..

ඔවුන් එවන් කුරිරු අපරාධයන් කරන්නේ කුමන සිතුවිලි දරා ගනිමින්ද ? තමන් අතින් පහර කා වේදනාවෙන් ඉපිලෙන තමන් වැනිම අනෙකා ඇස් ගැටෙන විට ඔහු කෙසේ වියරුවෙන් සිටින්නේද ? ඒ මනෝභාවය නම් කෙසේ වත් සිතා ගත නොහැකිය..

පසුගිය වසර කීපය තුළම සිදුවූ මිනීමැරුම් පිළිබඳ ශ්‍රීලංකා පොලිස් වාර්තා මෙසේ දක්වයි.

වසර        සිදුවූ මිනීමැරුම් සංඛ්‍යාව

2005                     1388
2006                      3251
2007                      2089
2008                      1924
2009                      1096
2010                       756
2011                        767
2012                         675
2013 ජූලි 31 දක්වා    349

මෑත වසර වනවිට නම් සංඛ්‍යාත්මක අතින් මිනීමැරුම් අඩුවන උපනතියක් දැක්වූවද..මිණීමරුම්වල භයානකත්වය, කෲරත්වය අතින් නම් තත්වය භයංකර බව පොලිසිය පවසයි..

ඊයේ පෙරේදා අනුරාධපුරයම හෙල්ලූ එකම පවුලේ පස් දෙනකු මරා දමා තිබූ ආකාරයේ කෘරත්වය ඉතා බිහිසුණුය..වසර ගණනාවක සිටම පවුලේ හිතවතෙකුද වූ මිනීමරුවා බිලි ගත්තේ විටෙක තමන්ගේ ජීවිකාව ගෙනගිය ත්‍රී රෝද රථය පොලිසියෙන් අල්ලාගත් විට ඇප ලබා දීමට පවා ඉදිරිපත් වූ ගෙහිමි මිතුරා ඇතුළු ඔහුගේ පවුල සහ ඥාති න් ද සමඟය.
මත්වතුරෙන් සිහි විකල් කරගෙන කල අපරාධයක් ලෙස මෙය දැක්විය නොහැකි වන්නේ ඔහු කියන ආකාරයට මෙය සිදු කිරීමට ඔහු මත් පැන් අඩුවෙන් බී සැලසුම් කලබව ප්‍රකාශ කෙරෙන බැවිනි...මිනිසුන් මෙතරම් අමානුෂික වන්නේ කෙසේද ? මුදල් වලට ඇති තණ්හාව , ආශාව නිසා යැයි කිව හැකි වූවත්..පස් දෙනෙකු තමන්ගේ කැති පහරට ලක් කරන්නට නම් මොන තරම් දරුණු හිතක් ඔහුට තිබිය යුතුද ?

අප අදටද දොහොත් මුදුන් දී වන්දනා මාන කිරීමට තරමේ උතුම් කාර්යයකට උර දුන් අභීත හමුදා රණවිරුවන් පිරිසක් බිහි කල..හමුදාවෙන් පලා ආවෙකු යැයි කියැවේ..එවන් සිතක් දැරීමට ඔහු හමුදාවෙන් ලද පුහුණුවේ ඉවහල් වීද ?

මෙය විවාදාත්මක කරුණකි..සිත උණුවන්නේ මෙය සිංහල පවුලක ඝාතනයක් නිසා පමණක්ද යන්න ප්‍රශ්න නැගේ..එසේ නම් අතීතය පුරාම ඝාතනය වූ සියලු ම ජාතීන්ට අයත් වූවන්ටද මෙම වේදනාව පොදුය..විවාදාත්මක වූවත්..විවෘත මනසකින් බලන්නේ නම්..මිනිසා තව මිනිසකු වෙත හෙළන කෲරත්වය කෙලෙසකවත් සාධාරණීකරණය කල නොහැකිය..එය මගේ පුද්ගලික මතයයි..එය නිවැරදිම වන්නටත් උවමනා නැත..

අධ්‍යාපනය, සාහිත්‍යය මිනිසාගෙන් ඈත් වීම , ජරා දේශපාලනික පරිචය, විවෘත අර්ථිකය යනාදී බොහෝ සාධක මෙයට අඩු වැඩි වශයෙන් ඉවහල් වන බවක් කියැවේ.

මට තවකෙකුට කෲර වීමට නොහැක්කේ ඇයි ?

නිතැතින්ම මාගේ පියා මා කුඩා කාලයෙදී ඉගැන්වූ ඉහත කී සිද්ධිය මා මනසට නිතැතින්ම නැගේ...මගේ පවුලේ සියල්ලන්ම මට කියා දුන්නේ..තමන්ට විඳින්නට අපහසු තාඩනයක් පීඩනයක් තවකෙකුට ලබා නොදෙන ලෙසයි..විටෙක සිත් රිදවීම් සිදු වූවද මා හට කිසිලෙසකින්වත් කිසිවෙකුට හානියක් කල නොහැක්කේ ඒ නිසයි..

අදටද නිවෙසට පැමිණෙන කැරපොත්තන්ට මෝටීන් ප්‍රහාරයක් එල්ල කර..ටික වෙලාවක් යනතුරු ඒ පළාතටවත් නොපැමිණෙන්නේ මට කැරපොත්තා වේදනාවෙන් දඟලනාකාරය බලා සිටිය නොහැකි නිසාය..

කරදරකාරී මීයකුට වස තබා ඒ කා ඌ මියගිය විට..ඒ දකින මසිතට වේදනාවක් ගෙන එන්නේ..මා කුඩා කල සිටම ලද ආභාසය නිසාය..මා තුළින් අත්දකින ඒ සත්‍යය..බහුතරයකට අදාළ වන බවක් හැඟේ...මාධ්‍යය වලින් පුම්බා එළියට එන ක්‍රීර අපරාධ කීපය..හැරුණු කොට අන් සමාජයම...යම් මානුෂික තත්වයකින් සිටිනු පෙනේ..

නමුත් එක කිරි කළයක් නාස්ති වීම අවශ්‍ය වන්නේ එක ගොම බිඳුවකි.

ප.ලි. - මේ කාරණය සම්බන්ධයෙන්ම මගේ ප්‍රියතම , බොහොම ගරු කරන, නමුත් ඔහුගේ මතවාද සියල්ලම මගේ විචාරයට ලක් කර මිස පිළි නොගන්නා,  විවාදාත්මක කරුණු බොහොමයක් සහිත ලිපි රාශියක් පලවෙන අජිත් පැරකුම් හෙවත් පැරා මහතාගේ අඩවියේ තිබූ ලිපියක් 

http://www.w3lanka.com/2013/11/blog-post_7321.html?spref=fb