කාලයත් සමඟ මුසුවූ නිධාන කතාවක්...

නිධාන කතාව
2012 මාර්තු මස

අපි සාමාන්‍යයෙන් සමහර වෙලාවල් තියෙනවා සීමාව පැන්නහම වැඩිය හිතන්නෙ බලන්නෙ නැතුව කියන දේවල්.. ඒ වගේ දේවල් අපේ ජීවිතේටම සමහර වෙලාවට හොඳට, සමහර වෙලාවට නරකට හිටිනවා. එහෙම සිද්ධ වෙච්ච වෙලාවකට ඇණයක් උණත් පස්සෙ හිතන වෙලාවල් වල ජීවිතේම හැරවුම් ලක්ෂ්‍යයක් වුණු දෙයක් තමයි මේ..

මට පහු ගිය කාලෙ ඉතින් ඔය කැමරා රාජයෙක් හම්බ උණා නොව..මන් ළඟ තිබුණු පොඩි පොඩි කැමරා එක්ක බලද්දි මේ කැමරාව උස්ස ගෙන ඉන්නත් සෑහෙන කැලරි දහනය වෙන වැඩක් තමයි. ෆොටෝ ගහන්න හොඳයි, ලස්සනයි කියලා හිතෙන සීනරීස් දැක්කත් ඔය ප්‍රශ්නෙ නිසා කැමරාව උස්සගෙන යනවා ටිකක් කම්මැලි වැඩක්ම තමයි..

ඉතින් ඔය කැමරාව එක්කම මට දවස් කීපයක කැමරා භාවිතය පිළිබඳව පුහුණුවක් ලැබුණා. කැමරාව එපා කීවත් මේ අති දුෂ්කර පුහුණුව නම් මග හරින්න කිසිම ක්‍රමයක් තිබුණෙ නෑ.ඉස්සෙල්ලා තිබුණු කැමරාවෙන් බොහෝම ලේසිවට ගත්තා ඇල්ලුවා ගැහැව්වා කියන සරල කම බොහෝම ඈතකට ගිහින් තිබ්බත් මමත් ඉතින් ඔය කැමරාවෙ මැනුවල් එක එහෙම කියවලා දැන් වැඩේ යනවා.. මැනුවල් එක කියවලා ඒකෙ තියෙන විදියටම කරනවා කියන එකත් මහ ලොකු ගේමක් නෙවී..ඒ පාඩමත් ඉවරයි..

ඊළඟට තමයි ආවෙ ගේම ! එක එක වෙලාවලට කියනවා ,

"Ah ! Now This is the best time for a perfect shot , Please take a sharp photo from this angle making all adjustmanets what you learnt so far..."

ෆොටෝ එකක් ගන්ඩ අමාරු අඩු එළිය තියෙන මොහොතවල් වල සහ දුෂ්කර ෆොටෝ ගැනීම ගැන ඔන්න ඔහොම තමයි මට ෆොටෝ ඉගෙන ගන්ඩ උණේ. මට අකමැත්තක් පෙන්නන්නත් බෑ..මොකද මෙච්චර ලොකු තෑග්ගක් දීපු කෙනාගෙ හිත රිදවන්න බැහැනෙ කොහොමත්.. අනිත් භයානකම එක අකමැත්තක් හිතන්නත් බෑ හිතන දේවල් පවා දැනෙන තරම් සමීපතමයෙක් වීම ඊටත් වඩා ලොකු හේතුවක්..ඔහොම පාඩම් දෙක තුනකට පස්සෙ මන් මහන්සිය නිසාම පොඩ්ඩක් ඇල උණා පොඩි නැප් එකකට...මගේ කරුමෙ කියන්නෙ ඒ වෙලාවෙම ජනේලෙ වීදුරුවෙ වහලා සලබයෙක්..ඌ හිතන්ඩ ඇත්තෙ වීදුරුවක් නෙවේ කියලා වෙන්ඩැති. ඕක දැක්ක විතරයි..

"Oh what a beautiful butterfly, please take sharp photo from outside dear"

මොන බටෆ්ලයියෙක්ද ? ඌ සලබයෙක් මතක් කළා සලබයාට කියන ඉංග්‍රීසි වචනෙ එන්නෙම නෑ ඔළුවට

"No no this is not a butterfly it is a kind of moth"

කියලා ෂේප් වෙච්ච මන් කැමරා උපකරණ ටික ලෑස්ති කරන් ගියා එතනට..යකඩෝ ඌ වහලා ඉන්න තැන මගේ උසට වඩා අඩි 2-3ක් උඩ. මොනවා කරන්නද වැඩිය සද්ද බද්ද නොකර පුටුවක් උස්සන් ගිහින් ගත්තා ෆොටෝ 2-3ක් ම.. පුටුව උඩ ඉඳන් එහෙ මෙහෙ වෙන්නත් බෑ හරියටම එළිය වැටෙන පැත්තෙ ඉඳන් ගන්ඩ..
ගන්න ගන්න ෆොටෝ එක බලලා ...

"Oh, this is not sharp enough ! See you cant count its legs !"

හතර පස් පාරක් ගත්තත් ෆොටෝ එක ඔය උත්තරේමයි ලැබෙන්නෙ..
පුටුවක් උඩ නැගලා මේ කැමරාව එල්ල කරන් ඉඳලා අත් දෙකයි උරහිසත් රිදෙනවා. මහන්සිය අස්සෙ මේ කැමර හිලෙන් සලභයා දිහා බලා ඉඳලම ඇස් දෙකත් රිදෙනවා..තව ෆොටෝ දෙක තුනක් අරන් ෂාප් නැහැයි කීවහම මටත් ගන දෙවි නුවන පහළ උණා පොඩ්ඩක්

"Oh,  These photos are sharp. The trouble is this butterfly itself is not sharp" 

උත්තර දීලා ෆොටෝ ගන්න එක නැවැත්තුවා.
හිනා වෙලා මොනා හරි තේරුම් අරගෙන වගේ ඒ පාඩම එතනින් ඉවර උණා කියමුකො..

මේ තියෙන්නෙ ඒ ෆොටෝ සෙට් එකේ වැඩිම ලකුණු දීපු ෆොටෝ එක.. ඒත් ලකුණු 40යි. 

ඔන්න ඔහොම කැමරා ලෙසන් ඉවර වෙලා මට වෙන කරන්න කීව වැඩක් දවස් දෙක තුනක් ම අමතක වෙලා අත පහු උණා.. මෙන්න එනවා SMS එකක් ෆෝන් එකට

This butterfly itself is not sharp :-D

කියලා.. එතකොටයි මට මීටර් උණේ මොකද්ද කියලා.. ඒ වෙලාවෙම අතපසු වෙච්ච වැඩේ ඉවර කරලා දැම්මා. දැන් කැමරාව ගෙනාවට ඕක දමලා තියා ගන්ඩ මට හරි හමන් එකක් නෑ.. කැමරාව අරන් යන බෑග් එකේම තමයි තියලා තියෙන්නෙ..දවස් කීපයක්ම ඔය කියන කැමරා ආරක්ෂක බොක්ස් එකක් බලලා තිබ්බත් මිලදී ගන්න එක අතපහු උණා.. අද උදේම චැට් එකේදි අහනවා,

"Still not buy the humidity control box for the camera ?

"Nope but soon I am gonna buy that"

"Aah this butterfly itself is not sharp"

කියලා ආවෙ නැද්ද උත්තරයක් !

ඒ වෙලාවෙම චෙක් කළා වෙලාව නවයයි කාලයි. ඔෆිස් යන්ඩ  වෙලාව තියෙනවා. ඒ ෂොප් එක එක. මේ වෙලාව ඇරලා. ගියා ගත්තා බොක්ස් එක.. ඒ වැඩෙත් ඉවරයි..

මටම හිනා මතක් වෙනකොට.. මේ වචන සෙට් එක මාව පාලනය කරන හැටි කියලා. ඇත්තටම මේක ගැන වාදයක් ගියානම්..ඒ කීවෙ
දැන් කී දවසක් ඔහොම කිය කියා ඉන්නද ..හැම වැඩේම ඔය වගෙයි කල් දම දමා ඉන්නවා වගේ එකක් කීවනම් එහෙම මගෙත් හිතත් රිදෙනවා.. මමත් මොනවා හරි ම කියනවා..අවසාන ප්‍රතිඵලය දෙන්නම් හිත් රිදවා ගන්නවා..

මේක හොඳ සාර්ථක ක්‍රමයක් තමයි එයා පාවිච්චි කරන..
මමත් ඒකෙන් පාඩමක් ඉගෙන ගත්තා යමක් කරවා ගන්නෙ කොහොමද හිත් නොරිදවා කියලා..
හැබැයි මට එකක් ෂුවර් මගේ ජීවිත කාලෙටම සෑහෙන වාරයක්,

"Aah this butterfly itself is not sharp"

කියන එක අහන්ඩ ලැබෙයි. මට විරුද්ධ වෙන්ඩ බෑ ඒකට.. ඒ මගේම වචන !

ඒ එක්කම මගේ වැඩ අතපසු කිරීමේ නරක පුරුද්දත් නැති වෙලාම යයි.. 

වර්තමානය

තත්පරෙන් තත්පරේ...විනාඩියෙන් විනාඩිය..පැයෙන් පැය..දසින් දවස...සතියෙන් සතිය..මාසෙන් මාසෙ ගෙවිලා ගිහින් මාස 31 ගියපු වර්තමානයෙ ඉඳලා පහු ගිය කාලය දිහා ආපහු හැරිල බලද්දි..සතුට, වගේම දුකකුත් මිශ්‍රිත මහා අමුතු හැඟීමක් තමයි ඡායාරූපකරණය හා බැඳිච්ච මගේ ජීවිතය ගැන ඇති වෙන්නෙ..
ගත්ත සමහර ඡායාරූප ගැන තාවකාලිකව තෘප්තියක් ලැබුනත්..හිත පතුලෙ අසංතෘප්ත වෙච්ච මහා ලොකු පිපාසාවක් එක්ක ජීවත් වෙන මම කවදා හරි මේ පිපාසයෙන් අත්මිදෙයිද කියන එක තරමක ප්‍රශ්ණයක්...

ඒක ප්‍රශ්ණයක් වෙන්නෙ පහු ගිය කාලය තුල මා කොයි තරම් නම් කාලයක් ඡායාරූපකරණය වෙනුවෙන් වෙන් කලාද කියන එක මත තමයි..ඡායාරූපකරණය පිළිබඳ පාඨමාලාවකට යොමු උන නිසාම ITPA එහෙම නැතිනම් ඉන්ද්‍රනාථ තේනුවර ඡායාරූප ඇකඩමියට සම්බන්ධ වීම නිසා ඒ ශිල්පය ගැන එහෙන් මෙහෙන් දැනගෙන හිටි කරුණු ගොඩක් එක්ක නව දැනුම් රාශියක් ළඟා කර ගනිමින් ඉන්නවා. ඉදිරියෙදි නම් ඒ දැනුම උරගා බලන්න හොඳ අවස්ථාවක් ලැබෙයි කියන ලොකු බලාපොරොත්තුවක් එක්ක..කාලය ගෙවෙන්නෙ ..

ඒ වගේමයි ඉතින් තමුන් නියැලිලා නොහිටිය ක්ෂේත්‍රයක් ගැන හදාරන කොට ඉතින් ඒකෙ තියෙන අහුමුළු වලට ගත සිත යොමු කරන්ඩ වෙන කාලය එක්ක ලොකු තරඟයක් එනකොට ඒ වෙනුවෙන් කැප කරන්නෙ මොන කාලයද කියන එක මත පහුගිය කාලයේම මට මග ඇරිලා ගියේ මේ ලියවිල්ල තමයි. බ්ලොග් එකේ කාලෙකට සැරයක් හරි පෝස්ට් එකක් දාන්ඩ ඕනිය කියන සිතුවිල්ල අමාරුවෙන් උනත් යටපත් කරගෙන ඉන්න උනා. ඒත් එක්කම හිතට සතුටක් එන්නෙ මේ අත්දැකීම් එක්ක ජීවිතේට එකතු වන දේවල් වලින් ලියන්ඩ තියෙන දේවල් මහාකන්දරාවක් ගොඩගැහෙන එක ගැන තමයි..