රෙද්ද අස්සෙ ගිය අහස් ගුණ්ඩුව සමඟ අවුරුදු කතා...

සිංහල අළුත් අවුරුදු කාලෙ කියන්නෙ ඉතින් සතුට, ප්‍රීතිය සපිරුණු හැමෝම සැහැල්ලුවෙන් ගත කරන කාලයකට තමයි. ඒක ගම් ගොඩැලි වල වගේම නගරෙත් එක වගේමයි. ගම්වල ඉතින් කුඹුරු කපලා අස්වනු ගෙට අරන්, බව බෝග වලින් සරුසාර වෙලා වගේම නගරේ රස්සාවල් කරන අයට අවුරුදු දීමනා, බෝනස් වගේම මාර්තු , අප්‍රේල් දෙකේම පඩි එකළඟ ම ලැබිලා අතමිට සරු වෙලා සතුටින් ඉන්න කාලයක් තමයි මේ..


"වෙසක් මාසෙ දන්සල් වලින් තමයි ෂේප් වෙන්ඩ වෙන්නෙ .. මොකද මාස දෙකේම පඩි සල්ලි ඉවරයි අප්‍රේල් 20 ගණන් වෙන කොට..මැයි මාසෙ රිම් එකෙන් යනකොට තමයි කාපු අවුරුදු වල රඟේ තේරෙන්නෙ"


මෙහෙම කීවෙ ජොබ් එකක් කරන මගේ යාළුවෙක්..මේ කතාවෙ ඇත්ත හැමෝම දන්නවා..මැයි මාසෙ වියහියදම් ෂේප් කරගෙන තමයි ගත කරන්ඩ වෙන්නෙ..


"මොන අවුරුදුද මල්ලි අපිට ? පොඩි උන්ට අවුරුදු ඕනි නිසා පොඩ්ඩක් එහෙ මෙහෙ කරන්නෙ"


එහෙම කීවෙ බිත්තිවල තීන්ත ගගා හිටපු සෝමෙ අයියා..


හ්ම්ම්ම්ම් පොඩි උන් කාලෙ අපිටත් දැන් වගකීම්, බර වලින් ඔළුව ඔද්දල් වෙන්ඩ ඉස්සර නම් අවුරුදු කියලා ලොකුවට දැනුණා තමයි. ඒත් දැන් නම් ඒකත් තවත් දවස් දෙකක් තමයි කියලා නොහිතෙනවාත් නෙවෙයි. එහෙම හිතුවත්..හැම අවුරුද්දෙම අර පොඩි කාලෙ වගේම අවුරුද්ද එනකන් ඇඟිලි ගැන ගැන ඉන්නෙ..අළුත් ඇඳුම් පැළඳුම් ගන්නෙ..ගෙදර ඉන්න බල්ලො ටික බය නිසා රතිඤ්ඤා නොගෙන නිලා පැකට් එකක් හරි බඹර චක්‍ර පැකට් එකක් හරි අර ගන්න එක නොවරදවාම කෙරෙනවා. අවුරුදු කාලෙට ගමේ අසිරිය ගැන කියන එක ටිකක් කම්මැලි දෙයක් වෙන්නෙ..බලන අයට උණත් ඒක වෙනත් මාධ්‍ය වලින් දැකලා , කියෝලා , අහලා එපා වෙලා නිසා මන් හිතුවෙ මතක පොත අවුස්සලා බලද්දි අවුරුදු කාලවලට සිද්ධ වෙච්ච ටිකක් හාස්‍යජනක, දුක්බර , ශෝක ජනක කියන රසයන්ගෙන් යුත් කතා කීපයක්ම එළියට දමන්නයි..


--------------------------------------------------------------------------------

ගමේ වතුවල වගේම කැලෑවල් වල වල තියෙන ගස් වල පලබර වෙන කාලයක්නෙ මේක..විශේෂයෙන්ම කජු ගස් තමයි මේ කාලෙට ගෙඩි හැදෙන්න පේවෙලා ඉන්නෙ.. කජු ගස් වල අතු පාමුල ඉඳන්ම විසිරිලා පැතිරිලා තියෙන නිසාම මන් වගේ ගස් නගින්න බැරි අයට දනි පනි ගාලා කජු ගහකට නගින එක කජු කනවා වගේ වැඩක් තමයි..මන් ඒ කාලෙ ඉඳන්ම උඩ ඉඳන් බිම බලන්න බයයි..ගහකට නැග්ගත් එච්චර උසකට නගින්නෙ නෑ මේ හේතුව නිසාම..කොල්ලො සෙට් එක එක්ක සෙට් උණහම තරඟෙට වගේ ගහේ උඩට යනවා උණත් මන් නගින්න පුළුවන් සීමාවෙන් උඩට යන්නෙම නෑ..එච්චර උඩට ගිහින් බිම බැලුවහම මගේ ඔළුව කැරකෙන්න ගන්නවා..කකුල් දෙක වෙව්ලනවා..එහෙම ඉඳන් ආයි බිමට බහින්නෙ අමාරුයි. කජු පුහුලන් කහ පාට වෙන කාලෙට අපි කරන්නෙ පොඩි බෑග් එකක්, ලුණු කැට දමපු මල්ලක් එක්ක පොඩි පිහියක් අරගෙන කජු ගහ උඩට නැග්ගහම ඉතින් දවසම ඒක උඩ තමයි..කජු පුහුලන් කාලා කාලා හවසට ගහෙන් බිමට බහින කොට උගුර බැරෑණ්ඩි වෙලා කජු කහට වලට..ඔහොම එක දවසක් අපි යාළුවො සෙට් එකත් එක්ක නැග්ගා කජු ගහට..මම යන්ඩ පුළුවන් උසම අත්තට නැගලා..අහල පහළ තියෙන කජු පුහුලං කකා ඉන්නවා..අනිත් උඩට යන්න බය නැති උන් ගහේ උඩටම ගිහින් හූ තිය තියා කජු පුහුලං කන්නෙ..ටීවී ගමට ආපුම කාලෙ ඔය වෙනකොට අපි ටාසන් ටෙලි කතා මාලාව බලමින් ඉන්න කාලෙනෙ..හිතින් ටාසන් නොවෙන්නෙ මොන පොඩි එකාද ? අපි ඔහොම ඉන්න කොට ගහ යටට එනවා ළඟ ගෙවල් වල ඉන්න කෙළි පොඩිත්තො රංචුවක්ම..ඔය අතරෙ අපේ අල්ලපු ගෙදර ඉන්න බෝනික්කි වගේ නිලන්ති නංගිත් ඉන්නවා ඇහෙන්නෙ මට කටහඬින්මයි..


"අයියේ අවුරුද්දට හත් මාළුව හදන්න අපිටත් කජු ටිකක් කඩලා දෙන්නකො.."


උන් ගහ යට ඉඳන් කන් කෙඳිරි ගානවා.. මමත් ඒ වෙන කොටත් මගේ බෑග් එකේ තිබ්බ කජු ගෙඩි 20-30න් 10ක් විතරම දුන්නා..අනිත් අයත් එහෙම දුන්නා..කෙල්ලන්ටත් හරි සතුටුයි..මේ සෙට් එකේ කීප දෙනෙක්ම මගේ පන්තියෙත් අනිත් අය අපිට වඩා පහළ පන්ති වලත් හිටපු අය..එහෙන් මෙහෙන් අපි කඩලා දුන්න කජු පුහුල සූප්පු කර කර මේ සෙට් එක දැන් අපිට ගහ යට ඉඳන් අපි ඉඳගෙන ඉන්න අතු වලට නොපෙනෙන කොළ වලින් වැහිලා තියෙන කජු පුහුලන් ගැන ඔත්තු දෙනවා..හිතා ගන්නකො රැහැයියො වගේ කෑ ගහන පොඩි කෙල්ලො තුන් හතර දෙනෙක් ගහ යට ඉඳන් උඩ ඉන්න අපි හතර දෙනාට කජු පුහුලන් තියෙන තැන් ගැන කිය කියා කෑගහන කොට තියෙන සනීපෙ...


"අයියෙ අයියෙ ඔය ඔයා ඉඳ ගෙන ඉන්න අත්තට උඩ අත්තෙ හොඳ පුහුලමක් තියෙනවා.."


මන් උඩ බැලුවා..ම්හ්හ් එහෙම එකක් පේන්න නෑ..


"ඔය උඩ, උඩ අයියෙ නැගිටින්නකො..එතකොට පෙනෙයි"


මම ඉඳ ගෙන ඉන්න අත්ත ළඟ උඩ අත්ත තිබ්බෙ ටිකක් උඩින්..ඉඳ ගෙන ඉන්න අත්ත උඩ නැගිට්ටත් අත ටිකක් උස්සලා තමයි ඊ ළඟට තියෙන අත්ත අල්ලා ගන්ඩ ඕනි..ඒ නිසයි මම මේ අත්තෙන් උඩට නැග්ගෙ නැත්තෙ..මේ කෙළි පොඩිත්තන්ට මගේ බය පෙන්නන්න ලැජ්ජයිනෙ..මම කොහොම හරි දනි පනි ගාලා ඉඳ ගෙන හිටි අත්ත උඩින් හිට ගත්තත් අත් දෙකෙන්ම උඩ අත්ත අල්ලගෙන වටේ පිටේ ඔළුව හරවලා බැලුවා..ම්හ්හ්හ් පේන්ඩවත් නෑ පුහුලම..


"ඔය ඔය අයියගේ ඔළුව ළඟම තියෙන්නෙ.. මේ මන් පෙන්නන දිහාවෙ බලන්න"


කියලා පොඩි එකී බෙරිහන් දුන්නත්..මන් බිම බැලුවෙ නැත්තෙ..පොඩි බයක් තිබ්බ නිසාමයි..ඒත් එක්කම,
..මට අදහසක් ආවා..


"ඉන්ඩ නංගි මෙතන ඉඳන් ඒක කඩන්න මගේ අත දිග නෑ.. මන් කඩපු එකක් දෙන්නම් ඊට වඩා හොඳ එකක්"


මන් ඇහැ මානෙට නොගෑවුණු කජු පුහුලම දෙකේ කොලේට දමලා හැදුවෙ ආයිමත් ඉඳ ගෙන හිටි අත්ත උඩම වාඩි වෙලා ඒ අත්තෙ පොඩි කරුවක එල්ලා තිබුණු මල්ලෙන් හොඳම කජු පුහුලමක් දීලා මගේ ජාමෙ බේරා ගන්ඩයි..
උඩ අතු ටික සර බර ගාන සද්දෙත් එක්ක.. මට උඩ අත්තක හිටපු ජගත් මන් ඉන්න අත්තට ආවා..


"කෝ එහාට වෙයන් මන් ඒක කඩලා දෙන්න" 


මූ ඉතින් කෙල්ලො ඉස්සරහා ලකුණු දමා ගන්ඩමයි හදන්නෙ..දැන් ගහ පාමුල වැඩි සද්දයක් නැත්තෙ නිලන්ති නන්ගිත් එක්කම සෙට් එකම මේක දිහා බලා ගෙන ඇති..


මන් පොඩ්ඩක් හෙමිහිට හෙමිහිට අත්තෙ එහාට උණා..එතකොටයි දැක්කෙ මගේ කන ළඟින්ම එල්ලි එල්ලි තිබුණු ලොකු කහපාට කජු පුහුලම..එතකොටත් ජගත් ඒකට අත දික් කරනවා..


"හිටින් මන් කඩලා දෙන්න"


කියලා කීවත් ජගත් මට වඩා ඉස්සර උණා මැණික් ගලක් ගන්නවා තරම් සතුටකින් කජු පුහුලම කඩා ගත්ත ජගත්..


"ඔන්න අල්ල ගන්න.. බිමට දමා ගන්න එහෙම එපා..තැලුණොත් වැඩක් නෑ"


බිම බලාගෙන මානලා මානලා කජු පුහුලම බිමට අතෑරියා..මමත් ඉබේටම බිම බැලුනෙ නිලන්ති නන්ගිද කජු පුහුලම හරියටම අල්ලා ගත්තෙ බලන්න..
බුදු අම්මෝ..මම ඉන්න උඩ..බොක්ක හීතල වෙලා..යද්දි කකුල් දෙක ගැහෙන්ඩ පටන් ගත්තා..


"මන් උඩට යනවා"


කීව ජගත් නිකන් අත පය තියා ගෙන නෙවෙයි ආයිමත් ගහ උඩට නැග්ගෙ..මන් ඇඳ ගෙන හිටි සරමේ ගැටෙන් හයියෙන් ඇද ගෙනමයි..හෆොයි සරම් ගැටේ බුරුල් උණා..මන් වවුලෙක් වගේ අත් දෙකෙන්ම උඩ අත්ත අල්ලන් හිටියත් ..එක අතක් අල්ලගෙන ගිලිහෙන සරම් ගැටෙන් අල්ල ගන්ඩ ගියත් ..මන් පරක්කුයි..සරම ලිස්සලා ගියා..අපි ඉස්කෝලෙ හතරෙ පහේ උන් ඒ කාලෙ ඉස්කෝලටවත් යටට අඳින්නෙ නැති කාලෙ..දැන් සරම රූටලා ගිහින් කකුල් දෙක පාමුල ගහෙන් පල්ලහැට එල්ලෙනවා.. මන් හෙලිකොට්ටෙන්..බඩ ළඟට විතරක් තියෙන කමිස පොඩිත්ත මදි අත්‍යාවශ්‍ය දේවල් වහ ගන්න..ඊට වඩා බය අල්ලන් ඉන්න අත්ත අත හරින්න..උඩ ඉන්න සෙට් එක්ක මේක දැක්ක විතරයි..තිබ්බෙ නැද්ද ගම දෙවනත් වෙන්න හූවක්..


පහළ ඉන්න කෙළිත්තො රොත්තම උඩ බැලුවා දැක්කෙ ඇහේ කොනකින්..මුන් ටික හූ කියන්නෙ ඇයි කියලා බලන්න..ලැජ්ජාවට වඩා තවත් දෙයක් තියේද..මගේ බය කොහෙන් ගියාද මන්දා..මන් අල්ල ගෙන හිටි අත්ත අත් දෙකෙන්ම අත ඇරල..කකුල් දෙක ඉස්සරහට දමලා..ඉඳ ගෙන හිටි අත්තෙ ආයිමත් ඉන්ඳවෙන වෙන විදියට පැන්නෙ ටුක් ගාලා ආයිමත් සරම අල්ල ගෙන ඇඳ ගන්ඩ හිතා ගෙන..ඉස්සරහට දමපු කකුල් දෙකෙන් නිදහස් වෙච්ච සරම පා වෙලා ගියේ ගහ යටට..


"අයියො අයියා ගහෙන් වැටුණෝ"


කට්ටියම කෑ ගහනවා..


'නෑ නෑ සරම විතරයි බිමට වැටුණෙ..දුවමු දුවමු..අපි දුවමු.."


සේරම අවු අස්සෙ මට ඇහුණා නිලන්ති නගාගෙ කටහඬත්..
කියන්න ඕනි නැහැනෙ ඒ අවුරුද්ද මට එච්චර සරු උණේ නෑ.ටික දවසකින් අත්තෙ එකපාරටම ඉඳවෙච්ච එකට සීරිච්ච පස්ස පැත්ත සනීප උණත්.යන යන තැන මගේ වයසෙ උන් ඔය කතාවට අතින් පයින් දමලත් කියලා තිබුණා..ටික කාලයක් යනකම්ම මන් ඒ කෙල්ලො සෙට් එකේ මූණවත් බැලුවෙ නෑ...
---------------------------------------------------------------------------------

කුඩා උන් වූ අප ගිනි කෙළි පාවිච්චියේදී නම් වඩාත්ම ප්‍රවේසම් වූයේ කුඩා කල සිටම ගිනි කෙළි වලින් සිදු වූ අනතුරු පිළිබඳ ඇස දුටු සාක්ෂි කරුවන් වූ නිසාමය..නමුත් කොලු කම් හා බලු කම් අතර වෙනස ඉතා සුලු බව අපේ පන්සලේ හාමුදුරුවන් බණට කීවේ අප කොලු රන්චුව දෙස බලා බව නම් නිදිමතේ වූවද ඉඳුරාම කිව හැක..
මුල්ම කාලෙ බොහොම පරිස්සමට ගහක හරි අත්තක හරි අහස් ගුණ්ඩුව රඳවලා ගිනි පෙනෙල්ලකින් තමයි ඒකේ සේවා නූලට ගිනි තිබ්බෙ..යන්තම් පත්තු වේගෙන එනකොට පොඩ්ඩක් එහාට දුවනවතෙක්ක..පහු පහු වෙනකොට කොයිවත් කොහු කොහු වෙනවා කීව අපේ ගමේ හිටි සොපි ආච්චි එක සැරයක් ළඟ තිබ්බ උදලු කොටෙත් උස්සගෙන අපිව මරලම තමයි පස්සෙ බලන්නෙ කියලා ගම පුරා එලෙව්වෙ ඔය කියනා අවුරුදු කාලෙ පත්තු කරපු අහස් ගුණ්ඩුවක් නිසාමයි..ඒක උණේ අපි අත්හදා බැලුවා අහස් ගුණ්ඩු අහසට යවනවා වගේම හරහට පාර දිගේ යවන්නත් පුළුවන් නේද කියලා,


"මේ පාහර කොල්ලෙ මොට වාහේ වෙන්ඩ..වරත්තුවො අහස් කූර එව්ව මගෙ රෙද්ද අස්සටමයි..හතර පෝයට සිල් ගන්න පිනටද මන්දා ඒක පිපුරුවේ නෑ"


අතින් කට වහගෙන හිනා වෙද්දි සොපි ආච්චි පිපුරුනේ ඔහොමයි..අපි හිතා මතා කල දෙයක් නොවන මෙය උණේ..සැබවින්ම වැරදීමකින්..අහස් කූර අපි දැක්ක විදියට සොපි ආච්චි ළඟට ගියා තමයි..ඉතුරු ටික බලන්ඩ අපි හිටියේ නෑ..පණ එපා කියලා දිව්වා..ඔළුව හැරිච්ච හැරිච්ච අතේ..


"නැත්තෙ මොකෝ මේ මගේ තණ්ඩිය (කකුලේ දණිස්සෙන් උඩ හරිය ) පිච්චිලා මේ බලපන් මැගියො"


සොපි ආච්චි චීත්තෙ එහා මෙහා කරලා මැගි ආච්චිට පෙන්නුවහම තමයි අපිත් දැන ගත්තෙ..වෙච්ච සිද්ධිය..


"හැදුනයින් හැදුණෙ නෑ මේ වගේ පාහරයි ටිකක් ගමට " 


මැගී ආච්චිද කම්මුලේ අත තබා ගෙන විස්සෝප වූවාය.. 
එම අවුරුද්දේ අප සියල්ලන් හටම අහස් ගුණ්ඩු තහංචිය පැනවීය..එම නිසාමදෝ රතිඤ්ඤා නිලා සඳහා වෙන අවුරුදු වල කරන සියලු වියදම් කළේ අහස් ගුණ්ඩු සඳහාම විය..


"මුන් ලව්වා මොනවා හරි කරවා ගන්ඩ් ඕනි නම් ඒක කරන්ඩ එපා කියලම කියන්ඩ ඕනි අක්කෙ"


ඒ ඇසෙන්නෙ අපේ මාමාගේ කටහඬයි..






---------------------------------------------------------------------------------

ගිනි කෙළි වලින් මා දුටු ඇඟ හීතල වන අනතුර දුටුවේ තවත් වසරකය..
ඒ නම් දුර දිග නොබැලීම, මත් පැන් පානය නිසාම සිදු වූ දෙයකි.. 
අවුරුද්ද දින දෙකේ කැට පොළවල් වල දවසම ගත කිරීම අපගේ එකම රාජකාරියයි..


සේන මාමා තරමක් වෙරි මතින් සිටියද..රතිඤ්ඤා කරල් කිහිපයක් ගෙන විටින් විට පත්තු කරමින් සිටියේය..එක් රතිඤ්ඤා කරලක් අත මිට මොලවා ගෙන කැට පොළේ කැට ගසන දෙස බලා සිටි අතර චන්දරේ මාමා තම අතේ වූ සිගරැට්ටුවෙන් සේන මාමාගේ අතේ වූ රතිඤ්ඤා කරලේ සේවා නූලට ගිනි තැබීය..මෙම අමන තකතීරු බූරු වැඩේ දුටු අයෙක් කෑගැසූවෙන් සේන මාමා මෙය නොදැන තම අතවූ රතිඤ්ඤා කරල තවත් තද කරගෙන් ඇත..අත මිට මෙළවූ අත තුළම එය පුපුරා ගියේ..අප දුටුවේ පපඩමක් මෙන් පිම්බුණු සේන මාමාගේ අත්ල පමණි..සති කිහිපයක් පමණම ඔහු බොහෝ දුක් වින්දේය..ඉන් පසු චන්දරේ මාමාත් එවන් තකතීරු වැඩ නොකළ බවට මතකය..


---------------------------------------------------------------------------------
එක් අවුරුදු දාක අප කොලු රංචුව කල තිරිසන්ම වැඩේ නම් ..මා මෙයට සහභාගී නොවූවද මා එහි පංගු කාරයෙකු වූයේ මෙහි ප්‍රතිඵලය නොසිතා එය වැළැක්වීමට උත්සාහ නොකිරීමයි..මෙම සිද්ධිය නම් මා ඉතා විස්සෝපයට පත් කල එකක් වීය..මා කිසිදා එයට මාඅ හට සමාව දෙන්නේ නැත..


ගමේ සිටි කොලු රංචුව හා සැමදා ආරෝවට සිටි බලු රංචුවක්ද වීය..සාමාන්‍යෙන් මා බල්ලන්ට ප්‍රිය නිසා මාගෙන් ඔවුන් කිසිදා වද හිංසා වලට භාජනය නොවූවේය..


එහි සිටි බලු නායකයා අල්ලා ගත් අප කොලු රංචුව කළේ රතිඤ්ඤා පෙට්ටියක් වලිගයේ ගැට ගසා එය පත්තු කිරීමයි..හෙණ හඬ මෙන් දැනෙන්නට වූ මේ රතිඤ්ඤා වැල පිපිරෙන විට කෑ ගසමින් ඔළුව හැරුණු අතේ දිව ගිය මේ බල්ලා පසුව ළිඳකට වැටී මිය ගොස් සිටියේය.අප කිසිදිනක මෙය බලාපොරොත්තු නොවීය.. අප සිතා සිටියේ මෙයින් හොඳටම බිය වන බල්ලා අපට කිසිම දිනයක බුරා නොපනිණු ඇතැයි කියාය...මේ සිද්ධිය සම්බන්ධයෙන් නම් මා තරම් තිරිසනෙක් මේ ලොව නැතැයි තවමත් මගේ සිතට ගෙනෙන්නේ පසුතැවිල්ලකි..


"ඕක නම් උඹලා මැරෙන්ඩ ඉස්සර කවදාම හරි පල දෙනවා දෙනවාමයි පුතේ"


එසේ කීවේ පන්සලේ මාමායි..


එය නම් නිසැකය.