නැට්ට බලන්ඩ කලිසම ගලවන්ඩම ඕනිද ?

"කෝ චූටි, මල්ලි ?"


අම්මාගේ කටහඬ ඈතින් ඇසේ.


"ටොමී..ටොමී..ටොමී..ඉජූහ්...ඉජූහ්...ඉජූහ්..."


චූටි අක්කා බෙරිහන් දෙයි.


"මොකද්ද බන් ඕකෙ තේරුම ? උඹ මල්ලිගෙන් ගුටි කන එක හරි එක අතකට.. ඌට බල්ලගෙ නම කියලා ඉජූහ් ඉජූහ් ගෑවහම ඌට කේන්ති යන එක අහන්ඩ දෙයක්ද ?"


"අම්මා පොඩ්ඩක් ඉන්ඩකෝ... ටොමී ටොමී ටොමී"


"බුහ් බුහ්.බුවෑආආආඅ"


ගස යට සිටි ටොමියා ප්‍රතිචාර දක්වයි.


"ආන් බලන්ඩ මල්ලි රඹුටන් ගහ උඩ ඇති"


"අනේ උඹේ කම්මැලිකම මෙතනට පේනවද රඹුටන් ගහ උඩ ඉන්න ඈයො? කම්මැලි නොවී පොඩ්ඩක් ගිහින් බලහන් මල්ලි පහළ වෙලේ කොල්ලො එක්ක බෝල ගහනවද කියලා ?"


අම්මා චූටි අක්කාට දෙහි කපයි..


"අම්මා මන් කියන දේ අහලා බලන්ඩකෝ රඹුටං ගහ උඩ, මල්ලි කොතනද ටොමී එතන ඇති"


මා ඉඳගෙන සිටි අත්තෙන් බිමට බැසීමට නැගී සිටි වහාම ටොමීද කන්පට ගසමින් ලැග සිටි වියළි රඹුටන් කොළ ගොඩින් ඈත් මෑත්විය.
චූටි අක්කාගේ කීම ඇත්තකි..මා වැසිකිළියට ගියද මා පසු පස විත් එයින් එළියට එනතෙක් වාඩි වී බලා සිටීමට තරම් ටොමියා මා සමඟ කුළුපගය.තාත්තා කුඹුරේ සිට පැමිණෙන දිනයක තාත්තා සමඟ අප නිවෙසට පැමිණෙන විට ටොමී ඉතා කුඩා බලු පැටියෙකි. දුඹුරු සහ කළු සමේ තැනි තැන සුදු පැහැ පුල්ලි වලින් සමන්විත ඌට ටොමී යන නම තැබුවේ මා විසිනි. මේ සුදු පුල්ලි නම් සෑමදාම සුදු නොවූයේ මා පාසලේ අත්වැඩ සඳහා සූදානම් කරන විවිධ කුකුල් සායම් යන නමින් හැඳින්වූ වර්ණ වලින් ඒවා විටින් විට සිත්තම් වූ නිසාය. 


"බල්ලට වද නොදී හිටින් උගේ ඇඟේ ඔය සායම් තවරන්නෙ නැතුව"


තාත්තා විටින් විට දොස් නැගුවද ටොමියා කිසිදිනක ඒ පිළිබඳව උරන නොවූයේය. සැබවින්ම ටොමියා එයට කැමති බව සැමවිටම පෙන්නීය.
ටොමියා මා පාසල් යන එක දිනයක පමණක් පාසලට පැමිණි නමුත් මා වැනි වූ තවත් කොල්ලන් කෙල්ලන් රාශියක් සිටීම නිසාදෝ ඉන් පසු කිසිදිනක නොපැමිණියත් ඌ පාසල් ඇරෙන වෙලාව හොඳින්ම දැන සිටියේ හරියටම ඒ වෙලාවට වැට අසලට වී බලා සිටියේය. 
එක් කාලයක මා හට තිබූ විශාල ප්‍රශ්නය වූයේ ටොමියා අප මෙන් කකුල් දෙකෙන් ඇවිදින්නෙ නැත්තේ මන්ද යන්නයි. මා බොහෝ වාරයක් එලෙස කකුල් දෙකෙන් ඇවිද්දවන්නට උත්සාහ කළත් එය නිරර්ථක වූයේ මා වඩාත්ම ලේසි ක්‍රමය වූ මා ටොමියා මෙන් ඇවිදින්නට හා දුවන්නට පුරුදු පුහුණු වීය. 


"අනේ අම්මෙ ලැජ්ජවෙ බෑ මල්ලි එක්ක නම්, අර ටොමියා එක්ක කකුල් හතරෙන් ඇවිදිනවා දුවනවා"


"අපි මල්ලිගෙ කලිසමක් අන්දවමු ටොමියට, උඹට ඔච්චර ලැජ්ජා නම්" 


අම්මා මගේ පැත්ත ගනී.


"මල්ලිට නම් පිස්සුම තමයි මගේ ඉස්කෝලෙ යාළුවො ආවහමත් කකුල් හතරෙන් යනවා ටොමියා එක්ක, මට හිනා වෙනවා ඒ ගොල්ලො"


"මට නෙවෙයි පිස්සු ඔයාගෙ අක්කා කෙල්ලොන්ටනෙ.. මන් ටොමී එක්ක ඇවිදින කොට අම්මෙ මගේ කලිසම ගලෝනවා නැට්ට තියෙයිද බලන්ඩ.ඔන්න ඊළඟ දවසෙ එහෙම කළොත් මන් ඉන්නෙම කලිසම නැතුව ටොමී වගේම තමයි"


"අම්මේ මට නම් බෑ මෙයා එක්ක මේ ගෙදර ඉන්න"


චූටි අක්කා චුරු චුරු ගායි.


"ඇත්තමයි දෙන්නවම ගිහින් දානවා මග්ගොනට" 


අම්මා අන්තිම තුරුම්පුව ගැසුවාය. අප දෙදෙනාම හේතු විරහිතව මග්ගොනට බිය බව ඈ දැන සිටියාය. කවුරුන් හෝ වැඩිහිටියන් බාලාපරාධ කරන්නවුන් රඳවා තබා ගන්නේ මග්ගොන බව කියා අප හොඳටෝම බිය කර තිබුණි. 


ඉතින් ටොමී මාහාම අවුරුද්දෙන් අවුරුද්ද වයසට යන්නාසේම අප දෙදෙනාගේම බැඳීමද ඉතා දැඩි විය. කොල්ලෙක් බල්ලෙක්ට ආදරය කරන්නේ කෙසේද හා බල්ලෙක් කොල්ලෙක්ට ආදරය කරන්නේ කෙසේද යන්නට හොඳම නිදසුන අප දෙදෙනා විය. කීපවාරයක්ම මාගේ ජීවිතය සර්පයින්ගෙන් බේරූයේ ටොමීය. එකවරක් මා ඉඳ සිටි ගල් බැම්ම අසලින් ගිය නාගයකු කීතු කීතු කොට දැම්මේය..එදින නම් තාත්තා ටොමියා හොඳින් පරීක්ෂා කළේ කොහේ හෝ නාඝයාගෙ දල පහරවල් ඇත්තේද යන්නයි. බියෙන් බිරාන්තවී සිටි මා ඉන්පසු ගල් බැමි උඩ වාඩි වී සිටින්නේ නම් ඊට පෙර ඉතා දැඩි සැලකිල්ලෙන් පිරික්සීමට පුරුදු වීමි.


අපට අයත්ව තිබූ කුඹුරු කිහිපයකම ගොයම් එකවර කපන්නේ නම් එම ගොයම් සියල්ලම අපේ ගෙවත්තට ගෙනවිත් පාගා වී සුළං කිරීම සාමාන්‍ය සිරිතක් විය. එවන් කාලයන් මා හා ටොමීට ඉතා සතුටුදායක වූයේ..වී මැඩුවන් කිරීමෙන් අනතුරුව වත්තේ ඉතුරුවන විශාල පිදුරුකන්ද හා බොල් වී කන්ද අපගේ ස්ථීර වාසස්ථානය වන බැවිනි. ඒ මත පිනුම් ගසමින් පිදුරු කන්ද තුළ සැඟවී සිටීම තරම් ප්‍රියජනක තවත් ක්‍රීඩාවක් නොවීය. දිනය අවසානයේ අම්මා,

"කොල්ලත් එකයි මේ බල්ලත් එකයි..දෙන්නම පිදුරු කාටුව නාලා..බලහන්චූටි දෙන්නම දුඹුරු පාටයි..ඉක්මනට මේ පිදුරු ගොඩ කුඹුරුවලට ඇදලා දමන්න කියන්න ඕනි.." 


කියමින් මා ඇද ගෙන යන්නෙ ළිඳට නෑවීමටයි..


"අම්මේ ඔය මල්ලි කියලා ඇද ගෙන යන්නෙ ටොමියවනෙ, මේ ඉන්නෙ මල්ලි තාම පිදුරු ගොඩේ"


චූටි අක්කා ඔලොක්කුවට කියයි.


"ඔන්න ඔය ටොමියවත් අල්ලන් වරෙන් බන් නාවන්න මූ නාවන වෙලාවට විතරයි ටොමියත් සද්ද නැතුව නාන්නෙ, මුන් දෙන්න නම් ගිය ආත්මෙ සහෝදරයො දෙන්නෙක් වෙන්ඩම ඇති"


එතරම්ම ආදරණීය බැඳීමක් තිබූ මා හා ටොමියාගේ සෙනෙහස සොබාදම් මෑණියන් මා හට විශාල පාඩමක් කියා දීමට රුකුලක් කර ගත්තේය. 


දිනක් පාසල අවසන්ව එනවිට වැට පාමුල පාළුය. ටොමියා නැත. අද කාලයේ මෙන් පාරෙ යන බල්ලන් සුරැකීමට නීති රීති නොතිබුණු යුගයක විටින් විට ගමට පැමිණෙන බලු වෑන් එක ටොමියා අල්ලා ගෙනගොස් තිබුණි..


"අනිත් බල්ලො පැනලා දුවද්දි ටොමියා නැට්ට වන වනා ඒ යස්සයා ළඟටම ගියා"


ටොමී වෙනුවෙන් මා හෙළූ කඳුළු කොපමණදැයි මා නොදනිමි. මාස ගණනාවක් තිස්සේම රෑ සිහිනයෙන් පවා පෙනෙන්නේ ටොමියායි..විටෙක මැරී වැටී සිටිනු දකින මා නින්දෙන් අවදි වන්නේ හඬා ගෙනය..


"තව බල්ලෙක් ගෙනෙමු පුතේ " 


ඒ තාත්තාගේ කටහඬයි. 


"එපා එපා ඒකටත් ඔහොමම උණොත් මටමයි දුක"


"පුතේ ඕනිම දේකට හරි ඕනිම කෙනෙකුට හරි ඕනිවට වඩා ආදරය කරන්න එපා..බැඳීම් ඇති කර ගන්න එපා.. ඒ වෙනුවට ආදරය කරන්ඩ, බැඳීම් ඇති කර ගන්ඩ ඒ හැම දේකම තියෙන ඇතිවෙලා, පැවතිලා, නැතිවෙලා යන ස්වභාවය තේරුම් අරගෙනම, එතකොට තමයි ඔය දුක තේරෙන්නෙත්" 


ඒ පන්සලේ මාමායි. 


"පොඩි එවුන්ට උඹේ ඔය බණ තේරෙනවැයි මල්ලි " 


අම්මා බුලත් වට්ටිය මාමා අතට දෙමින් කීය.


"තේරෙන්ඩ හරි නොතේරෙන්ඩ හරි කියන්න එපාය"


ලොකු පොඩි කෙසේ වෙතත් මා හට පන්සලේ මාමා කී දෙය වැටහුනේය. ඉන්පසු මා මගේම කියා කිසි දිනක බල්ලකු ඇති නොකළත් බොහෝ බල්ලන් මා හා මිතුරු විය. නමුත් මා සැමවිටම එම මිතුරු කම අතේ දුරින් තබා ගත්තේ අදටත් ටොමී මතක් වනවිට මාගේ උගුර තුළ යමක් හිර වී නෙතින් කඳුළක් ගලා යන බැවිනි..එය මාසඟවන්නේ නැත. 


"ගෑනියෙක් වගේ අඬන්න එපා බන්..පිරිමියෙක් වගේ හිත දැඩි කර ගෙන හිටින්"


මා ගේ දෙනෙතේ වූ කඳුළු දැක මගේ මිතුරකු කීවේ එක මල ගෙදරකදීය. ඒ මාගේ සොයුරකු මෙන් සිටි අයියා කෙනෙකු රිය අනතුරකින් අකාලයේ අප අතරින් වෙන්වු දිනයේය. ගල් වගේ හිතක් තියෙනවාට වඩා තවකෙකුගේ දුකක් වියෝවක් ඉදිරියේදී තෙමෙන දෑස මට නම් ලැජ්ජාවට කාරණයක් නොවේ.


මීට පෙර කතා වලදී බොහෝ විට මා හඳුන්වා දුන් මා නිවෙස් හිමිකරුගේ බැල්ලන් තිදෙනාද මා හා බොහෝ මිතුරුය.. නමුත් මා ඒ මිතුරු කම තරමක් ඈතින් තබා ගන්නේ මා මෙන්මාවට සියලු දෑ දෑසට නොපෙනන මානයක් වේගයෙන් වෙනස් වෙමින් පවතින බැවිනි..

ටොමීගේ මතකය මා ආවර්ජනය වූයේ පෙර දිනයක මා හෝමාගම නගරයේදී දුටු දසුනක් නිසාය. මා ආපසු කොළඹට පැමිණෙමින් තිබූ බසය හෝමාගම නගරයේ රථ වාහන තදබදයක හිර වීය.. පාර අයිනේ කිරි පැණි විකුණන කඩයකි. ඒ අසළවූ මදක් ඈතින් කෙසඟ බල්ලෙකු විය. බැල්ල දෙස මොහොතක් බලා සිටි එක තලතුනා මහතකු එම කිරි පැණි කඩයෙන් පොඩි ප්‍රමාණයේ කිරි හට්ටියක් ගෙන ඒ බැල්ලට දුන්නේය. දුවන්නට ගොස් මදක් නතර වී විමතියට පත් බැල්ල වලිගය වනමින් සතුටින් එම කිරි හට්ටිය කා එම මිනිස දෙස කෘතඥපූර්වකව බලා සිටියාය.


දෙවන සිදුවීම නම් මා කාර්යාලයට යන අතුරු පාරක සැමදා සිදුවන ඉතා සංවේදී සිදුවීමකි.. 

එය මොනවට මේ ජායරූපයෙන් පැහැදිලි වේ..


මෙම උතුම් පුරුෂයා සෑම දිනකම මා මෙය දැනට වසර 2ක් පමණ දැක ඇත. මෙම අතුරු පාරේ සිටින සෑම බල්ලකුටම සහ පූසකුටම මෙසේ කෑම සපයයි. මා එක් දිනක් ඔහු හා වචනයක් දෙඩීමට නතර වූයේ මා කී දෙය නොතේරුනා සේ මද සිනහවක් පා ඔහු නිහඬව තමන්ගේ කාර්යයේ නියැලීය. මා සිතුවේ එක්කෝ මොහු ගොළු බිහිරි තැනැත්තකු විය හැකි බවයි.. නමුත් එය එසේ නොවන බව මට නොබෝ කලකින් තේරී ගියේ ඔහු එම බල්ලන් හා කතා කරන බව ඇසීමෙනි..මා සෑම දිනකම මෙම මිනිසා දෙස සිනහා මුසු බැල්මක් හෙලුවත් ඔහුගේ එතරම් ප්‍රතිචාරයක් නැත. ඔහු නොමැති විට මෙම බල්ලන් හා පූසන් ඔහු එනතෙක් මඟ බලා සිටින බව මා දැක ඇත. 


යම් දිනක මොහු නැති වූ කල මේ බල්ලන් බොහෝ දුක්වනු ඇතැයි මට සිතුනත් මේ ලෝක සත්‍යය බල්ලන්ට තේරෙන්නේදැයි මට ඇත්තේ සැකයකි.